Verzameld werk. Deel 3

[p. 1253]

Gedempt spel

Lampen

Er komen uit je blauwe ogen twee bruine lampen naar me getreden.

- Wat willen die zachte lichten eigenlijk van mij?

- Dat ge onze goede Vrouwe komt bezoeken.

- Deed ik dat dan niet steeds?

Nu lachen de lampen geheimzinnig-flakkerend, keren zich om en gaan.

Maar mijn blikken volgen ze op de voet en schrijden met haar tegelijk haar donkere huizen binnen.

Het brood en de wijn geuren er goed en bomen fluisteren mild voor de ramen.

- Nu mijn blikken samen met je lampen in jou zijn getreden, neemt je me toch zeker gehéél tot je gragen gast?

- Waarom zou ik ze anders hebben uitgezonden?

Langs de hellingen van de nacht

Nu het grote torment over is, liggen we met de ogen nog wat naar elkander te schemeren.

Je doet ze grappig open en dicht, al merk ik telkens een smaller streepje.

De vaak overmeestert je en langzaam glijdt je geest weg van me langs de helling van de nacht.

Eindelijk blinkt er nauwelijks een zo klein mogelijk kiertje van. Je poogt nog flauw er als toegift een glimlach bij te doen.

Het lukt je niet meer, de luikjes vallen dicht en je zinkt in je sluimer.

Lang kijk ik en wacht, of die venstertjes weer opengaan. Ik gevoel me zo verdrietig alleen.

Nu dit niet gebeurt, strijd ik met mijn onzeglijk verlangen je wakker te plagen. Ik meet de milde blankheid van je hals nog even met mijn mond en glazeer er matte plekjes.

Maar de slaap schuift over me en neemt de zorg om de uiterlijke dingen van me weg.

[p. 1254]

Twee dronkenen

We zijn twee dronkenen uit een samen huis en zo geleiden we elkander.

Een wijd land zonder bloemen en sterren wacht ons.

Er vloeien andere vreugden tussen de lichten van onze ogen, de smachtingen van onze lippen en de ontmoetingen van onze borsten.

We missen zeker alle bezinning, maar willen we wel verstandig zijn?

Wat zullen we dan nog al de straatjes van de zoet liefde gaan!

Wat geeft ons dat getreuzel, als om nachtigaalgefluit en dat peilend gespeel van onze vingers!

Je vraagt me noch de zon of de maan, noch de bloemen van het komende jaar.

Je vraagt me de daad en ik ben genegen ze te geven, een dronkene aan ene dronkene in ons samen huis.

Najaar

Om je wangen waast de kaas van je welkom onder de vergulde domheid van de goede zon.

Ik ben wel penitent, dat ik de vurige breedheid van dat wrede licht nu meer beschimp, dan ik het nog voor kort aanbad.

Jij hebt me weer de grote christen gemaakt, die ik nu ben.

Zachtjes eet ik je welkom op en met het vermenigvoudigen van mijn rondende blikken, omring ik de standaard van je hals, de vlag van ons gezin.

Ik voel me grappig rood voor de tere mogendheden van je borsten en ik lach zo stil en dwaas, gelijk een kind om goed fruit, als ik maar vermag.

Mijn handen zoeken de jouwe met dat stuntelig spel van toen je vingers nog behoorden aan een maagd.

Ze weten beter.