Verzameld werk. Deel 3

[p. 1250]

Veinzerij

Teleurstelling

Door de lanen van je spottende ogen ben ik gegaan tot voor je ziel.

Dat werd je een teleurstelling.

Je hebt toch iets goeds moeten erkennen in me.

En met al je weerzin ga je nu bewijzen, hoe veel je van me houdt.

Je armen nemen me te gretig, te meer, waar je liever het tegendeel zoudt veinzen.

Ik ben je niet dankbaar voor deze betuigingen. Ik streed er te zeer om en heb ze te eerlijk verdiend.

Doen zal ik echter, of ik ze geweldig waardeer, al ware het maar uit matrimoniale beleefdheid.

Talmend

Ik sta voor het laatste omhulsel en hoog mijn jagende borst.

Je lacht boud, belovend en honend tegelijk, want je weet, dit énige beletsel zal ik zo dadelijk woest wegzoenen.

Je kent ook je macht over me en je durft je wat te veroorloven.

Met je heupen wieg je, om me te lokken. Maar de wijsheid beheerst thans de begeerten.

Dit doet mij talmen.

Ik wacht misschien, tot je het spel moe wordt en je ogen me aanmoedigen om je slaap niet al te zeer te verschuiven.

Het kan ook zijn, dat ik beid, tot er een smekend bevel over je lippen kruipt en ik met treiterend kussen en kozen je dubbel kan vergelden, al wat je me in de laatste dagen met zo ingetogen leedvermaak aandeed.

De keur

Mijn witte kuise, bloeiend uit de nacht als een rijzende lange maan! Héél de wildheid van mijn ontroerd gemoed legde zich bij het gezicht van je breed-slanke flankende blankheid.

Je eigenheden hypnotiseren me.

[p. 1251]

Ik kan niets meer, het ontbreekt me aan moed.

Een geweldige deernis trekt met een weemoedige muziek door mij heen, vergezeld met een ernstig voornemen, je heden mijn mannelijke pijn te sparen.

Daarom sta ik nu zo voor je, als een sidderend man-kruisbeeld-van-passie, tot je om mijn clownachtige ernst in je gulste glimlach schiet en je dreigt met te zullen kittelen tot het uiterste, indien ik deze verrukte pantomime niet onmiddellijk eindig.

Ik ontnuchter niet door je proza, maar onder de plagende uitroep van ‘mijn goud’, ‘mijn goud’ stempel ik met een kus op je schouder de keur van mijn hart.

Snakerij

Je houdt alles voor me verborgen, om toch zeker te zijn, dat ik je alles zal ontnemen.

De begeerte groeit al uit mijn vingers naar mijn handen. Ik kus sterren uit het palet van je hals en de pauken van je heupen.

Je armen dekken de schatten nog weg met kuise gebaren, maar aan je corrupt lachen merk ik te wel, hoe je me zo aangenaam mogelijk tracht te verleiden.

Je weet, vanavond was het eigenlijk niet mijn bedoeling te komen en daarom wordt je zo de mannequin van matrimoniale genegenheid, dat ik wel een steen moest zijn, wilde ik standhouden.

Nu ik je handen terzijde ruk, weer je je nog wel, maar er zit niet méér achter je kracht, dan de tegenstand voor de vorm. En die voel je al te gaarne gebroken.

Plagerij

In ieder van je ogen zit een zwaluw van plezier te wachten op mijn dwaze invallen.

Want je moet mij kunnen beschuldigen. Ik moet de nar zijn, die bedelt om het spel.

Daarom bid ik met mijn lippen op je mond: Moeder, je dient me te vergeven, dat ik komen moet.

Die vogeltjes vinden dat grappig. Vader wordt immers de domme.

[p. 1252]

Nu ik die diertjes er uit wil kussen, zijn ze weg.

Even maar.

Weer turen ze me aan, treiterend-brutaal.

Ik merk het. Met list zal ik ze moeten vangen, volgens een ik-weet-wel-wat aangenaam procédé.

Het zij zo! Plaag me, maar vraag me niet om pardon, wanneer ik dadelijk anders kom, dan het licht van de zon tussen de bloesems van de bronkende fruitbomen.

In de diepte

Ik lig over je gebogen en volg je in de diepte.

Want je ziel achter je ogen wijkt voor me en neemt mijn verlangen onvoldaan mee.

Ik vraag me af, waar je zult ophouden met mijn begeerte zo ver heen te voeren.

Zal ze na je héél rijp beraad weer boven komen drijven, omdat je het toch niet van je kunt verkrijgen, me als een bedelaar zonder gave van je deur te laten gaan?

Of zal ze al maar dieper zinken, tot de sluimer je zelf aangrijpt en je geest voor vanavond van me weg voert?

Nog altijd lig ik over je gebogen.

Ik volg je in de diepte,

in de diepte,

in de diepte.

Tot je plotseling je ogen groot openspert en je je mond vertrekt tot je plagerigste glimlach, die ik onmiddellijk wegkus.

Nu weet je je verloren.

Maar dat heb je meer dan dubbel aan me verdiend.