Verzameld werk. Deel 3

[p. 1248]

Zomerjubel

Het heilige uur

Een krekel sjirpt in de stille zomeravond onder het lavendelblauwe licht van de nacht.

Het koren ruist zacht op de wijde velden tegenover ons huis.

Waar het kleine dier zo zingt en de aren zo fluisteren, ontwaakt ook in ons een lied van bloei en liefde.

Eerst als ik de donkere bloemen van je ogen ontmoet, word ik me bewust van de ernstige pracht van dit gloeiend uur.

Ik raak je even aan met één vinger. Ik wil weten, wat je denkt.

In het halve duister zie ik flauw je glimlach en de belofte van je vragende mond.

Schuchter schuif ik nader, als om de heiligheid van deze stonde niet te ontwijden.

Zo kom ik bij je pols en beproef je hand te lichten.

Ze gaat gewillig mee en ik druk ze argeloos tegen mijn borst.

Maar nu stort de aanbidding zich in volle omvang over mij.

Ik zijg naast je neer en vervoerd van verukking om je bezit en de geweldigheid van dit door één enkele krekel doorzongen perceel van de nacht, kus ik mijn hulde uit op je knieën in triomfante vlagen.

Spin

De almachtige begeerte bonst met haar klokken onder mijn hart en ik begraaf je in de wijding van mijn gezonken armen.

Want er wil een zegen van mij uitgaan, niet over alle volkeren, maar over de éne uitverkorene, over jou alleen.

Je vindt me wel plechtig, ik zie het aan je lachen.

- Van welk een dwaze sekte is hij vanavond wel de malle priester? vraag je je af.

Je hoort niet, hoe mijn mond zingt zonder woorden, begeleid door het orgel van de verrukking en dat ik maar wacht, op je nodigend ‘Kom!’

Mijn ogen zie je niet bloeien naar de jouwe, wel de grote spin in haar web tussen de ranken van de wingerd, tussen ons en de blauwe maan.

[p. 1249]

- Sla dat dier nog eerst even de tuin in, en kom dan! smeek je schier poëtisch.

Kan ik nu wel iets anders doen, dan je zin, na zulk een practisch praeludium?

Wilde mond

De contouren van je mond lijken zo wild vanavond.

Nog smeult in mij de betovering na van de kruidige graan- en klaprozenreuken, waar de trein me door voerde.

Ik zou dus ook zonder je belovende lippen niet aarzelen.

Nu ze zo naar mijn mond staan, is dit een aantrekkelijkheid te meer, om niet te verzaken.

Alleen martel me niet nu. De hitte maakt de trek toch al niet groter. Ik wil je ook niet naderen met een begeerte, waar geen nobel koper in klinkt.

Rijping

Buiten wentelt de zon over de gloeiende vallei en de bronsgroene en metaalblauwe vliegen rijzen en dalen zoemende langs de hete tuinmuren.

De rode zomer weegt op de vergulde vruchten van het graan en de evene wind voert de geuren van narcotische bloemen tot onder onze ogen.

We zitten geheel ontdaan en zijn onze eerste bedoeling, wat te slapen, al lang vergeten.

De hitte houdt ons loom en we wijken voor elkander. We ondergaan met de gehele broeiende natuur het geweld van het rijpen en we kunnen ons aan elkander niet blijven weigeren.

Al klagen we over de verzengende warmte, we gaan mede op in het grote werk van de scheppende zon en rijpen over de boorden heen.

Maar de innigheid van de avond missen we.

We bezitten elkander als sculpturen en derven Godsgeloof en de romantiek van nachtelijke kleur.