Verzameld werk. Deel 3

[p. 1239]

Carmina
Matrimonialia

[p. 1240]

Réjouis-toi de la femme de ta jeunesse comme d'une biche aimable et d'une chèvre agréable: que ses mamelles te rassasient en tout temps, et sois continuellement épris de son amour. Et pourquoi, mon fils, t'égarerais-tu après l'étrangère et embrasserais-tu le sein de celle qui est d'un autre pays?
Proverbes de Salomon, V.

[p. 1241]

Voorjaarszwijmel

De vonk

In het amoureuze licht van deze geweldige lentedag, onder de tryptiek van God de Vader, de Zon en de Ovale Genegenheid van Deze Seconden, naast het bevende bè-bè van jonge geiten en de schakerende menigvuldigheid van het groeiende groen, moet ik wel smelten om jou en zwijmelen.

Mijn verrukte armen doen of zij een schoof stralen van de Zon willen omvangen en niet bij machte dit te kunnen, vallen ze genegen om je heen.

Maar wat je haren behielden van de glans van de Zon, er van God den Vader in jouw gestalte toeven bleef, en wat we elkander nu pogen te geven, is mij genoeg.

Mijn handen beven over je heupen en mijn blikken over de manoeuvres van je ogen. Mijn vingers spelen blinde op de harp van je ontroerend reliëf.

Niet lang meer.

Want de vonk in ons, de vonk, die is van God de Vader, van de Zon en van onze Gemeenschap, spant haar boog in ons en om de zoete vernietiging verdwazen we in elkander.

Lentesluiers

Wat er over de bomen sluiert, hangt ook over je haren en voor je ogen.

Het is de lente.

Muziek in bloemen geschreven en geleid door het rhythme van de reuken uit de bossen, wolkt zwoel over de golvingen van de heuvels en neemt ons mee in de optocht van de huidige verrukking.

Onze gedachten worden lichten drijvend op de blauwe winden van de statige zonnedag.

De furie in ons werd in deze uren gelouterd tot zulk een voornaamheid en edelmoed, dat onze kus een bewijs van gestyleerde vriendschap nabij komt.

We zijn bij elkander als irreële dingen, met al de plechtigheid om het komende hoogtij van de natuur.

[p. 1242]

Er valt geen bitter woord meer tussen ons, maar we glimlachen voortdurend, als verwachtten we nog de gast, die in deze dagen van bloei en liefde reeds in ons zijn intrek nam.

En leid mij niet in bekoring

Alsof het nog niet genoeg is, dien jonge boer achter de ploeg zijn schallend Magnificat te horen fluiten over het golvende veld onder de zuivere morgenlucht, terwijl de zware geuren van de gekorven aarde door ons huis trekken, treed je naast me en legt me die bloemen onder mijn neus op de schrijftafel.

Je vraagt niet of de versgeschreven letters door elkander vlakken. Neen, je komt eenvoudig boud binnen en ik heb maar te laten begaan en te berusten.

Dit keer berust ik eens niet. Ik trek je schertsend tussen de tafel en mij en kittel je zó, dat je opspringt en me met stoel en scripturen, bloemen en al medesleept.

Terwijl ik opsta, hoor ik, hoe je de trap opvlucht.

Ik begrijp het.

Je wilt me de moeite sparen, je naar de begeerde nederlaag te jagen.

De heilige drift

Nu buiten alles ritselt en ruist in het delirium van de bevruchting, jaagt de heilige drift me voor jouw symbolen.

Ik honger met de héle natuur naar de wrede verzadiging van deze zwangere dagen.

Voor mij ben je niet meer een ziel en een lichaam in het kader van je naam, maar een medium voor de dingen van de almacht en de onmacht, voor God en het bezielde dier.

Het kon ook een andere zijn, elke andere, die de essences van je genus met zich draagt, als een behoed geheim, of in onnozele nonchalance of in hinderlijke pronk.

De deernis me bevangend, zou me om elke andere verweken en de pijn, die ik je niet kan onthouden, zou ik elke andere aandoen.

Maar ik wentel mee door de macht van het licht in deze brandende dagen.

[p. 1243]

Ik glimlach voldaan, om de onmeedogende ernst, die je wilskrachtigen mond spant tot slurpende kussen en om de nietsontziende kracht, waarmee je je op me instuwt.