Verzameld werk. Deel 3 (1976)

Verzameld werk. Deel 3

(1976)–Pierre Kemp– rechtenstatus

Auteursrechtelijk beschermd

Vorige Volgende



[pagina 1133]
Juvenilia: Gebundelde gedichten
[pagina 1135]
Het Wondere lied 1914
[pagina 1137]
Het Wondere lied Het Wondere lied Het was er - van waar Wist niemand - dat klaar En lijze wijdklinkende lied, Dat klonk over d'aard Als een zwanenvaart Over meer van muziek langs zingend riet. Men hoorde overal De reine schal, En sommigen meenden, van achter De sterre' is 't gedaald En waar toovrend straalt De bleekgouden sterrenwachter. 't Kwam neergezegen Als fijne regen, En meerderen meenden, dat Het was gekomen Als de avonddomen Uit weiden rondom de stad; Dat het kwam van de zee En de wind het mee- Gevoerd had over het land; Of van de Sirenen, Die lokkend wenen; Van de Loreley langs de rotsenwand; Dat het kwam uit een oord, Dat geen mens behoort, Doch alleen de zielen toeganklijk is, Waar een eeuwige vrede Zingt om een stede Van glans, de zaalgen tot lafenis.
[pagina 1138]
En aldoor klonk klaar Dat wonderbaar Geluid, dat de luchten vulde; Door denkers bepeinsd, Niet door spotters ontveinsd Om 't geheimvolle, dat het omhulde. Op de aarde werd 't stil En het schelle gegil En fluiten van treinen en boten klonk Niet meer en verstomd Was, wat raasde en bromd' Als motoren en 't daavrend machinengebonk. De straten waren Vol bonte scharen Van mensen van allerlei stand en rang; De wagens stonden Stil in het ronde Bij de menigt' die luisterde naar het gezang. Dat werd staag sterker; Aan raam en erker Staken bewoners de hoofden uit, Hierlden vragen gericht Naar het gouden licht Hun ogen, getogen naar 't wondre geluid. Van die werken wilden De armen verstilden, Alsof een geheime macht ze bond En zij moesten horen De wondere koren, Die jubelden in de ruimten rond.
[pagina 1139]
Steeds luider klonk 't lied Als een zee - die ziedt - Van golven muziek, die breken op 't strand Van ruisende rotsen; Als zingende schotsen IJs, brijz'lend op kust van een wonder land. En machtiger zwol er Het ruisen tot voller Gebruis en gedreun, als een orgelen-woud, Waar uit pijpen-bomen De tonen stromen En stollen tot blaadren van klankengoud; Tot duizend koren In elkander verloren Doch immer in vlekloze harmonie; Tot een ommegank... Tot een veldslag van klank, Door kanonnen gedonderde melodie. De aarde dreunde. De huizen kreunden, En ieder meende, dat de aarde ging Vergaan in dat wonder Geluidgedonder Ontploffend muziek, dat in 't luchtruim hing. Nog een aanval als van Violen, en dan Nog een al-overweldigend bazuingeschal - Dan klonk minder sterk Als gezang in een kerk - Staag zwakker het lied. En de klankenval
[pagina 1140]
Werd, als in herfst een woud, Waar de bladeren - goud - Bij duizenden wanklen ter aard; Als een bloesemregen Op perken en wegen Van een lentetuin, als er de wind door vaart; Als een ruisen van halmen Koren, in kalmen Avond, wen er de wind door zucht; Als het zweven van zaden Of herrefstdraden Bij bleekgouden zonschijn in weekblauwe lucht; Als in schaduw van lover De zonnetover, Die er goudene ringen in weeft; Als 't verbleken der sterren, Wen de daagraad reeds verre Het luchtdomein heroverd heeft. Zó het stervende lied Verdween in 't verschiet, Als de sikkel der maan in een zilvren doom; Als een lief gezicht In verten van licht Versmeltend, na zalige liefdedroom. Nog even ruiste er Een laatste gefluister, Als ging in de lucht iets voorbij, Dat in 's mensen wezen Tot 't diepste kon lezen Zijn vreugde, zijn smart, zonden-slavernij.
[pagina 1141]
En aller ogen Staarden bewogen Waar 't laatste geruis uit de lucht verdween; Die de liefde haten Nog meer verlaten Dan - voor de komst van het lied - voorheen; Doch ook zij, wier leven Steeds rein gebleven Was, voelden een smart om het henengaan Bij een hoop, mettertijd In eeuwigheid, Als een klank in dat wondere Lied te slaan.

Vorige Volgende

Over dit hoofdstuk/artikel

titels

Het wondere lied