Verzameld werk. Deel 2

Moeder van bloemen

Ben ik nog wel een man,
als ik daar sta en staar
naar blauwe klokjes en vergeet-mij-nieten?
Waarom is het, of ik niet verder kan,
wat is er aan die bloem-kristallen
toch zo wonderbaar?
En waarom poos ik zo met welgevallen
bij al die schijven van de margerieten?

Vind ik terug, wat nimmer ik verloor,
mijn kinderogen in dat wit en geel en blauw?
De wind strijkt langs mijn haar en even door
de bloemen en ik voel mij vrouw.
Ik ben de Moeder van dit alles, ik moet zingen,
scanderend met een voet de zonderlinge
wiegeliedjes, die samen met de zon
mij zeggen, waarom ik hier niet meer man zijn kon.