Verzameld werk. Deel 2

[p. 806]

Als laatste mens

Soms is het van dit verlangen de pijn:
dat ik niet de laatste mens kan zijn
en ik al de resultaten
van het totale weten kan laten
achter mij alleen, mij alleen,
zonder verder hiaat
tussen liefde en haat
in de chaos om mij heen.

Eenzaam te staan op de verwoeste aarde
mijn leven rekkend tot de laatste vrucht,
trotsend met mijn menselijke waarde
de strijd tussen brandgas en de zuivere lucht.

Voor 't laatst naar de cosmische lichten te staren
ik, die de Zon zo liefhad, ik, nu eenzaam-groot
met mijn doodskop al onder mijn haren
stikkend in gloeiende nood,
maar bevredigd in mijn trots daar het totale
der wetenschap, mij rovend het pastorale,
als het vuur van een brandende vaan
met mij te zien ondergaan.