Verzameld werk. Deel 2

[p. 800]

Ironie

Met het geluk om een mooie letter in een kostbaar boek
kijk ik langs de rode bloemen naar de Bal
voor Goed en Kwaad, de Zon, en zoek
de zin van mijn menselijk verval.
Eens zullen mijn ogen weg zijn en mijn handen.
Onder mijn voeten vallen de landen
met de bomen en de bloemen uiteen in een diep zwart.
Ik hoor niet meer het kloppen van mijn hart
en dat eeuwig geruis in mijn oren.
Ik heb alles, alles, alles verloren:
wat ik kon voelen, kon ruiken, kon horen,
wat ik kon zien, kon proeven,
wat mij kon doen lachen en kon bedroeven,
maar àl het overige is nu ook voor mij
en gaat nóóit meer voorbij!