Verzameld werk. Deel 2

[p. 781]

Pessimisme

Veel uithangtekens van Vergulde Zonnen.
Ik ga de straten door en elke lach
ligt als een druppel lakrood bloed geronnen
op het plaveisel van de koopren dag.

Waarom die pijn? Als rode stralen steken,
daar is toch ook de Nacht nog en de Maan!
Daar zijn toch nog de kinderen, die breken
hun kleurge scheepjes, eer zij ze varen gaan!

De lange stad is ook zo lang te lopen
en langs het water is het blauw zo zwaar.
Er zijn toch nieuwe scheepjes om te kopen
en voort te trekken met fris mensenhaar.

Veel uithangtekens van Verglaasde Manen.
Ik ga de straten door en zoek de Nacht.
Hij is niet thuis, hij volgt de zwarte vanen
der troepen van de Heer der Overmacht.