Verzameld werk. Deel 2

[p. 780]

Adieu, mijn rood

Ik zeg het Rood adieu met al mijn ogen
en buig mijn oudre schedel langzaam naar
dat stip van tijd, waarheen ik word bewogen,
sinds ik zag 't Rood voor 't eerst zo wonderbaar.

Ik weet nog goed, wier benen het drapeerde
en welke geur mijn kinderneus snoof op
en dat 'k die eerste vrouw nog meer vereerde
voor 't strelend spelen met mijn kinderkop.

Het Rood ben ik gevolgd door al mijn jaren
en opgemonterd ben 'k het nagegaan.
Ik liet het immer met het zonlicht paren
en 't hielp mij steeds in 't weren van de maan.

Maar van de stoet der manlijke gedachten
zie ik het eind thans naadren zeker-traag.
Ik sta hier op dat stip van tijd te wachten
en weet het kan... het kan ook nog vandaag.