Verzameld werk. Deel 2

[p. 584]

l'Âme en peine

Moet ik om dit Maastrichts gebruik van kleuren
nu op een bank in het Park gaan zitten treuren
en voelen met ontroerde rechterhand
onder de steeds neutrale linkerkant
van mijn jas naar mijn beweerd groen hart?
Om al die ogen onder maskers in verward
denken en doen het klagen aan de bomen?
Ik begrijp François Couperin eerst nu volkomen.
Het Lied van Maastricht is als dat van Parijs
op even eigen provinciale wijs.
Of ik soms provincialer treuren wil?
Ik wil alleen gelukkigen zien tot wederhorens.
Reik mij mijn trouw rose bril
eens aan! Het lukt misschien,
dat alle zieleleed wordt stil,
of hier de Meimaand blijvend geurt!
Ik zet hem daarna beurt om beurt
ook op de neuzen van de Heren Torens!