Verzameld werk. Deel 1

VI Tussen vlinders en beek

Mijn handjes zijn geen netjes om te vangen.
Dat weten de vlinders en dus stoeien zij
met mij.
Raadseltjes geven ze op aan mijn wangen
en wapperen weer gauw voorbij.
Ik zal ze krijgen die dagpauwogen,
koolwitjes, grote en kleine vossen!
Ik zal ze naar vermogen
prikken in trossen
op mijn vermiljoene hoed
en aan de koninginnepage vragen,
terwijl die fladderaartjes klagen:
staat hij, eerst nu, mij niet bijzonder goed?!

Roodkapje, hoe wreed je bent!

Waar komt die bas daar plots vandaan en
ik leef toch in een wereld van sopranen?
Is dat de Wolf weer? die behaarde vent?

Denkt Kapje-Rood zo lelijk over mannen?

[p. 500]

 

Wolf, mondje dicht en schei uit!

 

Had ik nu een van moeders pannen

 

om je te pauken op je snuit!

 

 

 

Ga je nu zulk een vrouwtje worden

 

dat maar met pannen slaat en maakt lawaai?

 

Dan is het met je hoedje en jou niet meer in orde,

 

en toch dat ding gloeit in de zon zo fraai!

 

 

 

Ik ben al weg! Stoeien

 

moet ik, als Grootmoeder heeft gedaan,

 

met al wat mooi is. Blauwe bloemen hoor

 

ik met hun klokjes bloeien

 

en dat trekt mij bijzonder aan.

 

Buig zo de stengel, niet te haastig rukken.

 

Ik ga Grootmoeder een boeketje plukken,

 

daar zijn ze voor.

 

 

 

En voor haar boezem, eens van Duizend en één Nacht!

 

 

 

Vieze Wolf, je bent jaloers! Je vacht

 

zou, stak ik er een bloempje tussen,

 

huppelen en wat zou je me kussen!

 

Wat nu? Plots wordt het stil! Er schreit

 

iets langs het pad, als buiten de tijd...

 

Wordt iemand pijn gedaan?

 

Het snikt, zegt niets meer. Een traan

 

rolt in de beek. Voor dauw

 

is zij te blauw.

 

De Wolf? Misschien toch van hem?

 

Zo'n traan bij zulk een schorre stem?

 

Maar nu mijn schoentjes uit!

 

Er seint gevaar. Hoor, hoe die lijster fluit!

 

Mijn voetjes werden rood van pijn.

 

Wat ruist het water koelend op en neer.

 

Hoe diep mag het wel zijn?

 

Nu zorgen: rokje, houdt je droog,

 

ik til je wel hoog! heel hoog!! héél hoog!!!

 

Vlogen daar niet twee lichten heen en weer?

 

't Is gek, als ik mijn beentjes daar zie spiegelen

[p. 501]

 

en dieper kijk in het water, sta ik op mijn kop.

 

Ik zou haast in het water giechelen

 

om mijn rood hoedje, het heeft míj nu op.

 

 

 

De Wolf, het water loopt hem uit zijn ogen,

 

ziet in de struiken toe. Zij moest het weten,

 

hoe ik hier kijk en haar begeer. Ongelogen,

 

zij is te mooi om op te vreten.