Verzameld werk. Deel 1

IV Hoedjesmagie

Grootmoeder, ik hoor je niet meer zingen.
Ik word ongerust
en de zon schijnt zo onbezonnen op de dingen.
Ben je soms ziek? Met je sterk hart?
Ik heb dan boter, die je zal genezen.
Het deeg van deze koek is goed gerezen.
Was er nu niet dat Ondier-zwart!
En moeder zwijgt
nog steeds.
Roodkapje, als je een potje boter krijgt
en een koek, waar breng je beide naar toe?

Wel, naar mijn dwaze Grootmoeder, moe!

(tempo di marcia)

En zul je dan recht aan
naar Grootmoeder gaan,
niet kijken links of rechts,
naar vals en echts,
maar altijd voor je uit en letten op
de wolf?

Die met dat goudbaret op zijn kop?

Hoe weet jíj dat, ondeugend kind?

Dat weet ik van mijn rode hoed,
die zegt mij alles wat ik zie en vind
en wat ik weten moet!
Zet hem eens op, Mama, misschien
kunt gij dan Vader wederzien

[p. 498]

 

en prikkelt hij u weer, zijn snor gevlijd

 

op uw mond, als toen hij u heeft verleid.

 

 

 

Wat heeft de Zon toch met perverse macht

 

door mijn vlijtige vingers saamgebracht?

 

Roodkapje, ga! Bang werd ik voor je kapje!

 

Mijd de Wolf, ga niet te zeer met stapje

 

voor en stapje na door 't bos.

 

Wacht je voor zijn geweld en roep je los!

 

Treuzel niet te lang met vlinders na te lopen

 

of bloemen te strelen, met wie men vertelt.

 

Is er een bloem bij, als er staan

 

in versjes van Pierre Kemp,

 

om er met een vaantje rond te gaan

 

en zacht te zingen, denk dan liever aan

 

Grootmoeders stichtelijk smartenbed.

 

 

 

Dat alles zal ik gedenken en ook doen.

 

Kijkt U mij wel goed na, rood ben ik in groen.

 

En nu nog even tijd voor een driekante zoen!