Verzameld werk. Deel 1

[p. 253]

Visioen

Zo sta ik in de vlakte en ik mijmer
over de sterrenstelsels, mijn ziel
en de eeuwige reuk der bruine aarde.
Ik ben van haar, dat weet ik, ik werd rijmer,
ik ben geen boom en met mijn benen kniel
ik in het duister voor een waarde,
die groter is dan ik en die ik erken
als een volmaakter meervoud van mijn: ik ben.

Onder mijn voeten is het als een dooiend ijs,
het is wel niet zo koud, maar ik sta niet vast.
Ik werd verdreven uit een paradijs,
verloor een eeuwig blauw en tors een last
van kleuren donker als een natte bomenbast.
Maar ik moet íets zijn! Ik wil niet Níets-doen!
Wie plaagt mij toch zo? Wie weert mijn íets-doen,
door mij te hullen in zulk een duistere wolk?

Bang-kinderlijk schreeuwt iets uit mij: ‘Volk!’
en er blijft, niets, níets dan die duistere kleur
met om mijn wezen die doordringende aarde-geur.
Ik heb niets om al schermend mij te weren.
Geen houten kindersabel en dat knagend deren
aan mijn ogen, aan mijn denken, aan mijn kracht,
wijkt maar niet uit dit verfoeilijk soort nacht!

Er roert iets, diep en dieper. De grond
trilt zachtjes in de glibber onder mijn voeten.
Er zal iets gebeuren! Gebeuren, echoot mijn mond.
Zal ik hier in dit grote duister sterven moeten?
Wat is de Dood? Het verlies van mijn ogen?
Heb ik er ooit mee gelogen?
Het verlies van mijn mond?
Of ik ooit de waarheid schond?
Het verliezen van mijn hart? Of dit ooit dubbel sloeg?
Maar áls het dit deed, deed het toch wat vroeg
de drang van dat hoogste biologisch goed,
mijn bloed!

[p. 254]

 

Daar gruist het heel diep van onder

 

mijn voeten, neen, het is al in de lucht.

 

Het zwelt uit het duisterste tot een bruisende donder

 

en ik vlucht! vlucht!! vlucht!!!

 

 

 

Zal ik niet vallen? Ik voel mij glijden,

 

ik houd mij recht, al weet ik niet waar

 

ik heen wil en wat ik moet vermijden.

 

Ik wíl wel vallen. Tast naar een tak, maar zelfs geen haar

 

om mij te grijpen hangt in deze duisternis,

 

waar ik mijn eeuwig blauw nu toch zo mis.

 

 

 

Er komt iets nader, hoe ik ook vlucht,

 

het grijpt mij aan!

 

Nu drukt het op mijn rug, de hele lucht

 

stort in over mij en ik ben gedaan!!!

 

 

 

Neen, nog ben ik er, even kan ik nog pozen.

 

Ik mag stilstaan voor wie en wat? Welke loze

 

dingen gebeuren er dan rondom mij?

 

Ik vlied en toch schijn ik al voorbij?

 

Maar het hamert in mijn polsen en in mijn borst.

 

Mijn slapen pauken in de korst

 

van mijn schedel. Láng zal het niet meer gaan

 

onder die slagen op mijn bestaan!

 

 

 

Daar komt een opperste vlaag van bruisende donderslagen.

 

Iets neemt mij op, ik voel mij gedragen.

 

De gladde grond gleed weg. Alles vervaalt

 

en terwijl mijn lichaam rijst en daalt,

 

voel ik iets om mijn ogen openscheuren,

 

terwijl die reuk der aarde wijkt voor één van rozengeuren.

 

Mijn ogen staren door een blauwe diamant

 

naar een Zon, die in een vreemde aether brandt

 

en op een boomblad, groot als een valleiendeel,

 

word ik zacht neergezet in een onverwelkbaar land.

 

Ik haatte soms, schoon ik liefhad, zo lang en zo veel,

 

door de schamelheid der machteloze wijsbegeerten,

 

maar ik verlangde inniger steeds weer te

 

keren in mijn origine.

[p. 255]

 

Zo heb ik in het ongezongene

 

van mijn individuele ongedwongene

 

overtuiging de quintessence van God gezien.