Verzameld werk. Deel 1

[p. 249]

Grootheidswaan

Vannacht kreeg ik een nieuwe naam
en werd gezonden
een leegte binnen zonder dak of raam
en wat mijn voeten ondervonden
van een vloer, raakte niet aan de faam
van hen, die mij mijn nieuwe naam daar schonken.

Mijn handen zochten naar een steun. Er blonken
wel verre sterren, maar nabij
was niets voor mij,
niets, dat eens in die ruimte sprak,
geen dier, geen water en geen tak.

Nog stond ik er te vragen: wat moest ik daar,
toen iets begon te zingen in de stilte om mijn haar.
Het was geen wind, geen stem en toch het zong.
Ik luisterde en sloeg de maat mee met mijn tong
en eerst toen mijn twee lippen werden droog,
voelde ik de leugen, die zich ook weer in dit lied bewoog.

Ik vroeg mijn mensennaam terug.
Alles zweeg. Ik wachtte lang, dan eiste ik stug.
Doch in die leegte, waar ik niets had gevonden
en met mijn nieuwe naam werd uitgezonden,
was niets, wat van de waarheid sprak.
Alles bleef zwijgen over dat ongegronde
en ik, die zonder dieren, water of zonder tak
niet leven kon, voelde me in mijn menseneer geschonden.

Wat doen?
Kwam dit door de nachten
van dit seizoen?
Zou het des zomers of ook al in de
lente niet beter worden? Zou ik beter wachten
tot de bloemen van het nieuwe gras en later
de bloesems van de linden
geurden over het traagglijdende water?
Was ik te vroeg geroepen

[p. 250]

 

of meende ik mijn zending te vroeg te verstaan?

 

Ik stampte met mijn voeten op de groene stoepen

 

van de rivier en schreeuwde: Water, kijk mij aan!

 

Ik kom toch uit geen gekkenland vandaan!

 

Ik ben niet geschapen

 

om stilten te slapen,

 

gesloopt door een scheikundige-God!

 

 

 

Maar als ik dát moet, schiet

 

ik in mijn geestelijke nood,

 

jou water! jou dieren! jou ruisend riet!

 

jou bomen tot

 

de takken van je lied!

 

pang

 

in de wang

 

van je hart, dood!!!