Verzameld werk. Deel 1

[p. 245]

Temperatuur

De architectuur van de avond staat
als zuilen blauwe suiker voor mijn ogen
boven de nauw merkbare stuipen van mijn gelaat.
De maan, de sterren lijken onbewogen
boven mijn bloed, dat door zijn vaten slaat.

Andere mensen komen onbekend en glijden
of lopen ons voorbij
met soms even woeste bloeddruk onder het koele rijden
of gaan naar hun nachtgetij
als wij.

Je begrijpt wel, kind, dat ik niet gaarne weet,
wat je me vragen zoudt,
waarom mijn mond voelt aan zo heet
en soms zo koud,
nu jij wordt eenzamer al naar ik word oud.