Verzameld werk. Deel 1

[p. 237]

Hemellore

Een bleke man kijkt door een hoge wingerd
en ziet geruit de diepten van de blauwe lucht,
waarin een eindeloos probleem zich slingert
treiterend-naderend soms en dan weer op de vlucht.

Als kind droomde hij zich graag met vele poortjes
omgeven door levende tapijten van bloemen en groen
een hemelrijk met klokjes aan gouden koordjes
om de spelletjes van zijn eeuwigheid te verdoen.

Nu lacht hij meewarig om die hemellore.
Zijn kind werd oud, hij moet nu naar het front
van de dood daar ergens tussen morgen- en avondgloren
met het alles, wat hij verloor en het niets, wat hij

sinds vond.