Verzameld werk. Deel 1

[p. 238]

Pessimisme

Als mensenvrucht loop ik te dwalen
met mijn sappen onder mijn huid
door de parken en de beemden in de dalen,
waar een vogel fluit.

Ook ik heb steeds veel gefloten
en als ik dit nu nog zelden doe,
weet ik de bloemen van mijn jeugd gesloten
en de enkele opene haast toe.

Ik ben wel dichter, maar wat kan ik scheppen
aan zon, die alles leven doet?
Mijn rijmen zijn struikerig en als de steppen
en zonder een licht is er geen moed.

Ik tracht wel voor een bloem te vergeten
en scheid er de vorm van de kleur.
Ik wil van geen ouderdom weten,
want de eeuwigheid geeft geen geur.

In de lucht zoek ik naar witte handen,
passend bij het weefsel der bloem
en ik voel mij tot in mijn randen,
als ik dat passende wezen noem.

Wat zaad zal ik nog kunnen geven?
Neen, liever geef ik hem niet,
want al wat gedoemd is te leven
teert op vruchten van anders Verdriet.