Verzameld werk. Deel 1

[p. 217]

Turkoois' klacht

Wat maakt het mij zo brandend rond mijn ogen?
Wat wringt mij toch zo in de keel?
Er wil iets in mij drogen,
dat ik niet meer beveel
en in zwevend onvermogen
vergeefs verdeel.
Wat houdt mij nu zo neer, of ik stik?
Ik reis toch in mijn dagdroom tot het ogenblik
dat het de boot na deze trein behaagt
me te lossen op dat eiland, waar gevraagd
wordt naar een huichelend gevrij en waarvan al
wat waarlijk liefheeft weet het geheim verval.

Dat is immers geen liefde daar, geen geven
naar komende eeuwen door het prachtige leven,
zoals het harmonieuze lichaam dat
kreeg langs verlopen eeuwen, als een schat
ontsloten door een goddelijk instrument
in bijslaap met volmaakte component.

Zo dadelijk zing ik nog een idylle
voor deze slappe troep, die niet weet wat te willen
en vol waan zijn laffe temperatuur
houdt voor de laaiïng van een goddelijk Vuur.
Aanschouw me straks hun stel labiele kinderen!
Poreuze vlinderen
van meisjes leunend in de ledepoppen der
gestalte met dat oneigene air van ver,
het sex-zakelijke masker fetisch-stijf
als sport-schild voor het ledig tijdverdrijf.
Geen bouw, als eens, van wandelende godinnen.
Hoe wil dat genre nu de ‘man’ beminnen?

Ik zwijg. Ik wil van u allen niets meer horen
en ga mijn binnenste in. Ik zal niet meer storen
het preluderende gevlei der quinten
van het wulps verlangen, in de schemertinten
der lampen de ‘liefde’ stuwende, om vlot

[p. 218]

 

te spotten met hun muffe Minnegod.

 

Dat alles begeleid door passende muziek,

 

vooral niet te hartstochtelijk antiek.

 

 

 

Ik slaap maar in. Mijn Zwarte Vriend, ik hoor

 

van jou als het eiland van Cythère drijft voor!