Verzameld werk. Deel 1

[p. 199]

Algemeen preludium

De stad der zaken lijkt te zinken...
Enkele lampen nog achter ruiten blinken...
Er groeit de stilte van één dier minuten
zo zeldzaam in het stratennet. De brute
verkeersgeluiden remmen stoffig uit
tot een oase tijd zonder geluid.

Nog zwijgt het voorplan, tot bij dat witte huis
begint uit de straatcoulissen een geruis
van schrijdende mensen met de honderdtallen
zolen schuifelend en met het rhythmisch vallen
van de hakken castagnetterend onbewust
een broze lijst om de magie van de rust.

Eén grote zucht is uit de stad gerezen.
In het glas van de ogen keert weer het natuurlijk wezen.
De netten van de geest der calculatie
zijn rond het hoofd verwijderd. De mutatie
vlucht in haar eigen angel naast de boor
van de bevordering zoemend even door.
Nu steigert de afschuw voor kantoormachinen
en hen, die het goddeloos ras van de cijfers dienen.
Er flitst minachting naar die prominenten
der tekens van het getal, géén agrement en
de waaiers van de vergeet-mij-nieten blikken
komen niet ondeugend op hun neuzen tikken.

Téér-schoon is dit toneel van de vóór-avondstonde.
Plastische fantasieën, in de lucht gesneden, ronden
als blauw kristal om jong ivoor de lijnen,
tot de verbeeldingen verlibertijnen,
maar mannen met diep Godbeseffen wenen
symbolisch om de verloren waarden
op deze kiezende en verliezende aarde
vol vrouwen met verlaten benen.
Torsen uit bloemenvlezen nijgen groeten,
waar zielen zonder tijd zo zwijgen moeten
bij het nestelen in het complex van het borstenpaar

[p. 200]

 

al wachtend op de eeuwige beeldenaar,

 

terwijl de lichamen om de daad

 

naar de verlossing uit hun stad of straat

 

vaag hunkeren te luisteren naar hun melodie

 

van aandeel in het universeel genie.

 

 

 

Weer houdt de aarde hen gezogen

 

naar het alledaagse. Een spel van vragende ogen

 

hagelt zich af in de straten. Bonnen

 

beloften scheren uit nauw verzonnen

 

posen van de schonen

 

rond hun relief van de erogene zonen.

 

De neusjes sidderen. Zij ruiken rivalen.

 

Die mógen zij niet laten ademhalen!

 

 

 

Jongen, kijk niet zo naar die donkerblonde kant,

 

wat mijn ogen nog zwijgen, zegt al mijn hand!

 

Straks drinken wij samen

 

dat elixir met amoureuzen naam en

 

tel nu als voorschot maar de haren van de wimpers

 

rond de verwijt-kleur van mijn ogen-schimpers!

 

 

 

De mannen smalen om zich te verzetten

 

tegen het triomferen van die wetten,

 

tot de andere sekse spint met al haar zinnen

 

dat mannenferme trekken aan de sigaretten

 

samen met die weerstand binnen.

 

 

 

Door de sensatie van parfum en bloed verblind,

 

bedelen die mannenogen reeds voor hun handen

 

beelden ter streling langs de slanke wanden

 

der galben met hun beloven van een kind.

 

Ogen pionieren steeds intenser. Lenden

 

acteren samen het verleidend spel en wenden

 

de torsen naar een zoeten bloei genegen,

 

al houdt stug kerelschap die neiging even tegen.

 

 

 

Vergeefs! Ik wil! eisen de vrouwenogen.

 

De mannenblikken worden weggezogen

 

naar het bloembedrukte silo Vrouw, waar dit dier

 

zich biddend schurkt voor het groot en laatst pleizier.