Verzameld werk. Deel 1

[p. 195]

Forensen voor Cythère en andere gedichten
1949

[p. 197]

I
Forensen voor Cythère
(Ironie van een vaarwel aan het vlees)
De verlokking

Vinder van Schoonheid, sta ik daar te staren
met vochtige ogen en dat wonderbare
rilkoud getintel aan de wortels van mijn haren
naar de Eeuwige Emotie Zon.
Ik luister...

In een achtergrond van wind door snaren

klinken de klokjes van een carillon...
De klanken dansen om de rand der blaren
van de robinias. Ik zie de einder klaren
en in de waaier van het begoochelend zonnelicht
Cythère als drijvende in het vergezicht.

Ik voel het spel van de verijlde ranken
tot aan de weldaad der vergrote klanken
om beurten in de zijden lucht gegrift
en uitgewist. Mijn mannelijke drift
bidt diep in mij met het behagen
als van mijn beste dagen.

Het wordt zo nieuw in mij en of ik mijn mond
reeds naar de verte van de toppen mijner vingers zond
en deze iets zeggen zullen met een teren wenk
naar het Grootse Licht in dank voor zulk geschenk.

Zijn het de vlammen der mystiek van het Vuur,
die mij grijpen aan en niet meteen het puur
genot der neus, al talmend bij de bloemengeuren,
die kleden meer de kleur, dan geur zich kleedt met kleuren?

Is het, of de rozerode meidoorn met
zijn witgebiesde bloesemwijze het net

[p. 198]

 

der zinnelijke sensaties lokkend spant

 

tot handschoen voor de wellust in mijn hand?

 

 

 

Is het als straks de acacia met de grossen

 

van vlinderbloemige urntjes zijner trossen

 

schept sfeer om zonder lichaam of gezwel

 

van denken naast die geur van overspel,

 

meditatief van zomerzonnetrant

 

muziek te worden met het galante land?

 

 

 

Weer luister ik en zie door de ogenkieren

 

het eiland van intiem pleizier en

 

tederheid ver glinsteren met een glans,

 

waarin het licht zijn pointes aanzet tot een dans.

 

Het carillon klingelt weer zijn lokkend air...

 

Ik proef de letters van het woord Cythère

 

huppelen als rozenblaadjes met geuren van wijn en thee

 

mijn lippen over tot mijn tong speelt er mee.

 

 

 

Hoe verlaat ik deze nuchtere zaken-tijd,

 

waar ik hier zo middenin moet staan?

 

Bewijs ik niet liever lyrisch-dronken het onderscheid

 

tussen het blauw van de zon en het oranje van de maan?

 

En vlieg ik niet liever over luchtvalleien

 

verder dan ver

 

van ster tot ster,

 

dan dat ik mij hier voel verkeerd en alleen

 

tussen de letters van de namen der maatschappijen

 

van al die nijverheid, hoe ook verguld op hout en steen?

 

 

 

Al dwingender klinkt weer het lokkende air...

 

en ik,

 

wat weifel ik nog een langzaam ogenblik?

 

Ik heb te gaan met al mijn wijze zinnen.

 

Al wacht eerst straks het gouden schip met purperen zeilen,

 

waar cupido's in blazen, ik wil niet langer wijlen!

 

Ik reken op de geest van mijn vriendinnen

 

en het verjongde kloppen van mijn bloed!!

 

Waarom mij nog verzetten, als het moet?!!