Verzameld werk. Deel 1

[p. 193]

Schielijke dood

Het geluk van een schielijke dood!
Ineens iets anders te zijn,
zonder gezicht voor welk natuurlijk rood,
zonder gevoel voor welke pijn
en zonder gehoor voor welk geluid.
Laat die vlinder in mij toch voor altijd uit!

Maar heb ik de moed,
nu in mij nog ruist de omloop van het bloed,
dat de geest in mij houdt zo bang?
Waarom mij niet vernieuwen achter de Tijd,
om achter vlees-zijn en achter gezang,
van zinnen en van sekse te zijn bevrijd?

Zwart is de sprong en de Dood is zo diep.
Leugens! Is het weer niet de mens,
die als steeds een rookgordijn van sprookjes schiep
om de afstand achter zijn grens
en belast met een angst voor een knokenfantoom
zijn verhouding niet kent tot zijn God-agronoom?

Naar mijn materie heb ik goed gediend
en na mijn dienen hier te gaan.
Acht ik enig idee hier zo helderziend
om nog onder te gaan aan haar waan?
En als ik nu plotseling sterven kon,
ben ik dan niet meteen uit de sfeer
van elke religie van de Zon?
En wat wil ik nog meer?!