Verzameld werk. Deel 1

[p. 192]

Ballon- en manteldans

Ik dans weer met de kinderballon
van mijn ziel voor het licht van de Zon
en overal waar ik glijd en val
worden de dingen van kristal.

Ik luister naar een gezang als van randen
van rijen roemers, waar ik schijnbaar over deins
en kaats mijn ballon met mijn handen
in dit zweven nog zonder grijns.

Zó luchtig wist ik mij niet,
al werd ik nooit te licht bevonden.
Ik zie het uitdijend verschiet
lila om mijn rhythmische ronde

zonder wroeging of haat en ik dans door.
De wind gaat in de bomen en de grassen
en over de tapisserieën der gewassen
mij ruisend voor.

Mijn ballon zeilt nog geestig omhoog
en drijft in het nederkomen
een meteorende boog
met zijn rode en gele zomen.

Maar achter mijn rug danst al zo lang
een lege zwarte mantel wapperend mee.
Het is een mantel zonder gezang
en leek eens verzilverd op snee.

Het is een mantel zonder gezicht,
maar hij wil tussen mij en de Zon,
met verspookte reuzenhand zonder gewricht
een dodende greep naar mijn kinderballon!