Verzameld werk. Deel 1

[p. 191]

De dood is God

(met variant op een kinderliedje)

Wij gingen eens door een poortje
en de Dood, die was niet thuis.
Toen sloten wij 't met een koordje
en gingen wij weer naar huis.

Maar toen weer thuis gekomen,
voelde ik een blauwe plek
aan de plaats, waar ik lag te dromen,
in de holte van mijn nek.

Je moet me nu maar wrijven
tot die blauwe plek vergaat.
Zo kunnen wij samen blijven
en is het nog niet zo laat,

al heeft het maar zin te leven,
als wij bij elkander zijn
om elkander te kunnen geven
onze menselijke medicijn.

Wat genieten wij straks zonder handen
en zonder verliefd gemoed?
Wat doen wij ginds zonder de wanden
der wangen en zonder bloed?

Wat spelen we er zonder vingers,
en vreemd voor elk schuldbesef,
om de avontuurlijke slingers
van een mogelijk nieuw relief?

Wat hebben wij als twee Nieten,
waar de geest niet meer in spot
zonder heimwee naar verdrieten,
want de Dood is God?