Ravijnen

[p. 95]

De voorteekenen
(fragment)

Wat gaat er geschieden op land en op zee?
Wat hebben wij te duchten?
Wat te mijden, wat te vluchten?
Wat dreigt ons? Een nameloos wee?

Wat komen de norsche bewoners van hei,
moerassen en vennen
naar de steden rennen,
vullend de straten met raadloos geschrei?

Zoeken zij moed in de drukte der stad,
in 't luide praten
op ruchtige straten?
Wat dreef hen hun duistere huizen uit? Wat?

- Gij vraagt nog wat ons naar uw poorten bracht?
Twee stemmem riepen
en gierden uit diepe
verten, verholen in maanloozen nacht.

Die hebben eindlooze rampen verkond;
wij moesten ze hooren
tot morgengloren,
schoon niemand haar sombre woorden verstond!

- En ik moest bij nacht door een eikenwoud:
grondreukige doomen
omwaarden de boomen,
de maan lag te stralen als hatelijk goud.

[p. 96]

 

Daar vochten twee wolven om ijzeren kroon

 

in krampende woede,....

 

tot beiden verbloedden.

 

Toen viel van de maan een gehinnik van hoon!

 

 

 

- Ik zag op een dag boven 't heete land

 

een purpergrijze

 

donderwolk rijzen,

 

een toren, dra kantelend op een kant.

 

 

 

Hij rolde op de kim en daar kwam gerucht

 

van stemmen spitse

 

door de stilte flitsen.

 

‘Nu giechelt weer!’, schichtte er een gil door de lucht.

 

 

 

- Ik hoorde de zee met schorren schal

 

de landen bedreigen,

 

want, kan ze niet krijgen

 

tien knapen als offer, dan rooft ze een dal.

 

 

 

- En ik zag een hand over 't zwarte verschiet

 

drie groene, scherpe

 

vlerk-vlammen werpen

 

en haastig gierde er een listig lied.

 

 

 

- ik waakte als wachter op Ylothee;

 

plots hoorden wij allen

 

krijgskreten schallen,

 

schoon niets was te ontwaren op land of zee.

 

 

 

Dan kwam iets, een macht, die de poorten nam:

 

een macht onafwendbaar

 

van wapens onschendbaar,

 

voor de oogen verholen.... Het kwam.... het kwam....

[p. 97]

 

Wat was het?.... Het brak zelfs der moedigsten moed

 

huilende zochten

 

wij redding in krochten,

 

doch waren ook daar niet behoed!

 

 

 

* * *

 

 

 

Toen daalde er een avond; heel de lucht

 

ziedde als gesmolten

 

lood. Uit de holten

 

der eeuwigheid schoot met schrijnend gerucht

 

 

 

in 't hoogst van den hemel een vlammend zwaard

 

(of was het een roede?);

 

dragingenerbloeden

 

als jonge wonden boven de aard

 

 

 

de duizenden sterren.... En heelden nacht

 

bad er onder

 

die teekenen, zonder

 

rouw in het harte, een verwezen geslacht.

 

 

 

En daarom weken de teekenen niet.

 

Het wee, het ontzettende,

 

alles verplettende,

 

dreigde onafwendbaar in 't naaste verschiet.