Ravijnen

[p. 74]

bij 't lichten van den uchtend.

Hemel

Dus sprak de Booze, eenmaal een Hemelgeest,
tot dien geleerde, die een dwaze was:
Niet als de menschen hadden wij gestalte,
noch sierden vleugels ons gelijk de vogels;
wij waren lichten, heller dan uw zon,
doch schemeringen bij het Opper-Licht;
wij waren kleuren, ijler dan de tinten
die in de teere schelp van zeedier droomen,
of dieper dan de velerhande verven
van zoete lente op zonnige gestaden.
Negen schakeeringen van diepte en volheid
van licht en gloed kenmerkten onze graden,
doch ieder geest vlamde ook in eigen tint,
ontstoken door de hem treffende straal
van 't Opper-Licht; zoo hadden liefde en trouw,
bewondering, aanbidding en verrukking,
nederigheid, en vreugde om 't Eeuwig Zijn
in 't stralen om het nooit-ontstoken Licht
een eigen verve ontvangen, eigen trilling
door het geweld van 't vreugderijk gevoel,
dat kon ontbloeien, tot de lichtste geest,
gelijk een ster, aan 't firmament verschoot
en henensnelde in overgroot geluk
en dwaas van liefde, naar die verre streken,
die gij op aarde omhoog heet of omlaag,
ofwel naar verten van die wijdsche schelp
vol jonge kleuren, door het Licht ontstoken.
Veel dieper lust dan diepste menschenlust
is het aleeuwig wisselspel van glans
van 't Opperlicht, waar alle kleur in leeft,
maar ónze tinten die eenvervig zijn
zij kunnen wisselen bij wisseling

[p. 75]

 

van liefde in ander Godbehagend voelen.

 

Gelijk de menschen wel in tempels dansen,

 

zoo kenden wij, dat deinende bewegen,

 

dat spel van standen is en zwenkingen.

 

Gelijk de menschen wel met snaar of stem

 

vertolken wat aan smart of vreugde leeft

 

in 't allerdiepste van hun ziel en hart,

 

zoo kenden wij een zang, een harmonie,

 

die uit ons wezen bloeide en van ons licht

 

de kleur ontving en de innerlijke trilling.

 

Zooals men droomen kan een lentegaarde

 

vol bloesemboomen in hun rijksten bloei,

 

zoo was ons heir een gaarde, waar ontbloeide

 

zoo zoet gerucht, dat menschengeest alleen

 

heel vaag, heel vluchtig in een schoonsten droom

 

dit kan vermoeden; in ons wezen leefde

 

de harmonie, die nimmer falen kon.

 

Zoo deinde er óm het Opperlicht een zee,

 

zoo deinde er boven 't Licht een machtig spel

 

van kleur en licht en harmonie, die nooit

 

een enkele stonde tot verstarring kwam

 

door zelfden glans of ongewisseld lied.