Ravijnen

[p. 56]

en verlangen naar redding;

Twee sterren

De groote donkre nacht ruischte van 't gaan
der volken en van 't doffe stemmenwarren.
Ik zag twee glansen aan den hemel staan:
één weelderoode, één boetepaarse starre.
Plots gallemde een bazuinschal door den nacht,
en riep een stem: ‘Den blik ten hemel wenden
naar 't licht der paarse sterre: waakt, geeft acht,
daar nadren wervers van de Groote Ellende.’
Wij gingen in den gloed der paarse ster
doch velen wendden 't oog ter roode en lachten
beschimpende ons.... Dof druischte iets aan van ver,
en zoo den zin vol donkere gedachten,
zoo schoot vol duistre wezens heel dat volk,
zij voerden, wier gelaat niet werd beschenen,
door 't zware licht der paarse sterre, henen
naar zwarte kimmen onder zwarte wolk....
Wij togen voort.... Plots trof van verre een vage,
dwalende echo van groot geween ons oor....
Dan alles stil.... en ruischte het gestage
scheijden der volken 't nachtedonker door.