Ravijnen

[p. 32]

Van een page en een koningsdochter

Zwaar woei de doffe, zwarte nacht
uit dompe, klamme kloven....
Zie, wat ontsluipt de schuchtre pracht
der blauwe koningshoven,
daarboven, sluimrend onder schijn
van lila-scheemrend wolkgordijn?

Wie dalen door het grauw smaragd
der sidderende wilgenstruiken?
Een koene knaap, een jonkvrouw zacht;
hun gouden lokkenhoofden duiken
in bangend blikken om en om;
naar 't koningsslot, dat stil en stom
oprijst in 't zwoel en rozig branden,
van dof doormaande wolkenwanden.
- Ach, Walter, vluchten wij dan toch?
Ik vrees den nacht, de zwarte kloven!
- Gij rouwt alreeds?!

- Ik min u nog!

- Volg, trouw komt alle vrees te boven!
Voort, lieveken, voor men ons ziet!
- Wij vluchten naar dat zwart verschiet
vol sombre holen, woeste wegen?
- Vertrouw mijn arm, mijn snelle degen!
- Waar gaan wij heen?

- Uw liefde vliedt?

- Ach, mijn liefste mijn!

- Gij mint mij niet!

- Mijn liefde bleef, maar ach, mijn moed....
- Geen moed om iets te derven
van glans en glorie, eer en goed?
- O neen, ik wil wel sterven
voor u, zoetlief!

- Maar leven niet?

[p. 33]

 

- Hoe vluchten dat geen wacht ons ziet?

 

- O stil, ik min uw droomende oogen....

 

- Ik min uw lokken....

 

- God, daar vlogen

 

twee pijlen!....

 

- Dáár, dáár fakkelschijn!

 

Wij sterven!....

 

- Samen, liefste mijn!