Limburgensia

175. Fons Tuinstra. De ziel van Limburg. Maastricht, Gebr. van Aelst (1932). (139 blz.)

Zich bezinnen op eigen wezen is niets dat we aan de oorlogsjaren en zelfs aan de iets oudere heemkundebeweging danken. Vermoedelijk zijn we vanwege de aspiraties der Belgische annexionisten na 1918 daar reeds toe gekomen. Dit leidde vanzelf tot vergelijkingen tusschen Zuid en Noord en evenzeer tot klachten omtrent langdurige, zelfs eeuwenlange achteruitstelling der katholieke Zuiderlingen. Fons Tuinstra gaat in dit werkje, dat hijzelf typeert als een ‘praatje in hemdsmouwen’ nader in. Hij doet het gemoedelijk en soms wat oppervlakkig babbelend, doch de problemen

[p. 149]

worden in ieder geval verkend. Hij deelt zijn stof in vier hoofdstukken in: Keltisch-Romaansche overervingen, Germaansche tendenzen, Katholieke invloeden en gevolgen van de opname in Nederlandsch staatsverband. Vluchtig worden allerlei eigenaardigheden, goede en kwade, van ons volkskarakter overschouwd, soms meent men op lichte contradicties te stooten, doch die liggen vermoedelijk in den volksaard zelf evenzeer. Menige boutade prikkelt tot tegenspraak, wat niet wegneemt dat we lezing ervan, bij studie omtrent Limburg, kunnen aanbevelen.