Limburgensia

174. Fons Tuinstra. St. Servaas-legenden. Maastricht, van Aelst, 1937. (87 blz.)

De auteur maakt ons een typeering van zijn werkje al heel gemakkelijk, hij zegt nml. in de inleiding: ‘Katholieke milieu's zijn in den regel minder bevreesd voor wat door buitenstaanders soms al te gauw

[p. 148]

profanatie wordt genoemd. Als typische voorbeelden zijn daarom hier naast eenige oude legenden enkele nieuwe opgenomen, bewerkt naar hedendaagsche anecdotische verhalen uit intiemeren kring, die duidelijk het ontstaan van legenden belichten. Bij alles is vooral in 't oog gehouden, dat ernstige waarheden ook met een goedmoedigen glimlach gezegd, en grappige situaties met een quasi-ernstig gezicht overschouwd kunnen worden. Het spreekt vanzelf, dat botsingen met de historie niet vermeden konden worden...’ Uit bovenstaand citaat kan men de zwakke zijde van het boekje gemakkelijk raden. Het domein der legende werd onvoldoende geëerbiedigd en de gemoedelijkheid te ver gedreven. Zeker, zóó leeft de vereering van den ‘grooten Heer van Tricht’ nog wel. Hubert Levigne teekende bij deze vrome vertellingen illustraties van knappe, eigentijdsche factuur.