De bonte storm

[p. 154]

XX Een overwonnene

Met een blij gemoed wordt Tielke weer Regenboogje. Waarom niet monter zijn? Alles gaat terecht komen. De goede, degelijke, deugdzame aard van Nes triomfeert! Het kan haar weinig schelen, of er een verloving van komt of niet. Hoofdzaak: Nes ontkomt aan een gevaar.

Zo ziet Tielke de dingen en zelfs Nes waant, dat ze zo zijn. Allebei in gevoelsanalysen te weinig bedreven, om te ontdekken, dat die plotse toenadering bedenkelijke elementen inhoudt!

Het dreigende voor de jonge Cloquet komt van de kant ener vrouw, instinctmatig zoekt hij een tegenkracht tot zijn redding uit te spelen. Tegen het zwoele half-demi-mondainetje het argeloze, reine kind. Een getuigenis van innerlijke zwakte!

Tegenover Polke Delwaille staat hij niet meer objectief. Zijn gevoelsleven kwam er door in beroering, natuurlijk magnetisme werkte. Tielke staat nu zover buiten zijn wezen, dat zijn verstand haar waarderen kan en zijn onbewuste vrees zich tot haar richt om hulp. Aan haar zal hij niets van zijn ik verliezen; door haar kan hij het misschien behouden.

Zijn betere natuur ducht vergif en maakt een reflex-beweging naar tegengif: Tielke.

Beiden geven zich geen rekenschap van zulke gevoelscomplicaties. Nes vermoedt wel, dat iets hapert aan zijn wrakke vrede.

[p. 155]

Tielke vertrouwt met de onervarenheid van haar ongeschonden zieltje.

De jonge man voelt zich zelfs zover smelten, dat hij toestemt in het aantrekken van een werkelijk ‘sjoen pekske’, dat van een toreador, ter beschikking bij Nol. Zijn fijn donker type zal er mooi in uitkomen, verzekert Tielke.

Tegen negen uur woedt de bonte storm op zijn geweldigst in de stad. De donder der complotten zal uren lang niet meer van de lucht zijn in de drukke straten, die de volksbuurten met elkaar verbinden en naar de feestzalen leiden. Het autobussen-verkeer werd omgelegd.

- Dertig duizend verkleders zijn vanavond op de been, verzekert een agent.

Het gewoel en gejoel, het getrompetter en gekrijs raast nu veel wilder. Rasenmontag, mogen de Duitsers wel zeggen.

Over de den donkeren stroom steil overwelvende Maasbrug golven de benden of en aan. Stijgen ze weg en dalen ze neer, een donker en veelkleurig gewriemel onder de schelle booglampen. Overal flikkeren nu de geel-rood-groen-blauwe linten der serpenti in de wind. Af en toe stuiven wolkjes confetti op.

Het machtige rythme van uitgelaten levenskracht steigert naar het verrukte!

Nes en Tielke laten zich even meeslepen in die druisende stromen en wentelen soms mede rond in plots zich vormende kolken van rondedansende Vastenavondgangers.

Dan trekken ze vreedzaam gearmd naar de

[p. 156]

Redoutezalen. Het schuchter meisje begint zelfs zachtjes een modern dansliedje te neuriën, de jongen loopt licht en vlot in de pas. Wat die Nes toch anders werd!

Op het bal waagt hij zelfs enkele onbeholpen complimentjes.

Nadert de idylle in twee mensenlevens?

Ook Polke bedacht zich. Het haantje Admiraels, scherp vrouwenhater en zonder centen of positie, laat ze liever schieten. Op die heilige los van avond! Ofwel hem in de wacht slepen, of wel hem schandaliseren. Wordt het wat, wel, ze acht zich niet ongenegen, om een fatsoenlijke vrouw te imiteren. De afkeer van haar sociale klasse overtreft zeker haar dweil-zucht.

Naar de Redoute dus. Liefst alleen en in ander costuum. Het mauve satijnen pakje met kuitbroek van vorig jaar! Zonder mouwen en met zijden kousen. Als dàt het niet doet!

In de Redoute wemelt het van dure vreemdelingen. Diverse mijn-hoogheden zijn opgekomen Luikerland leverde zijn contingent en de kleinere Limburgse steden, tot Venray toe, zonden afgevaardigden erheen. Belgisch-Limburgs Franskiljonisme van Tongres en la ville morte Hassèlt ontbreekt evenmin. Het Hollands-Belgisch element houdt het, ditmaal, tegen het oer-Limburgse uit.

Vredig en gezellig dansen Nes en Tielke. Ze converseren bijna zoetjes over allerlei dingen. Het bloemensnoetje van Tielke bloeit...

[p. 157]

De kokette violette laat zich bij het binnenkomen charteren door een mijnarts. Dansen en champagne! Goed om in conditie te raken.

Ho! Daar heb je de apostel Johannes! Als toreador. Een knappe jongen toch! Zo had de Violette hem nog niet gezien. Dat vervelende Regenboogje zal ze onschadelijk moeten maken. Eerst werken met de ogen, het terrein voorbereiden.

Nes voelt zich van twee zuigende ogen bedreigd. Wie is die wereldse dame, die met die heer in smoking met groene revers aanhoudend danst? Wat wil ze van hem?

Nes heeft te weinig routine in vermommingen en nam daags te voren de figuur van zijn vriendin te schuchter op om haar nu terstond te herkennen. Tielke ziet scherper. Er vallen stukken vinnig ijs op haar hartje. Maar ze zwijgt.

De Toreador wordt nerveus onder de blikken der Violette. Ze doet niets dan hem aanstaren.

Ze verwijdert zich nu even naar de champagnebar; ook het Regenboogje durft even een vriendinnetje, bleek gebrild bakvisje in paars en zwart, aanspreken.

Het moment der Violette. Nes staat alleen midden in de zaal. Ze rukt zich los uit de familiaire omarming van de mijndokter, glijdt over de ijsgladde parketvloer op de Toreador af, bonst tegen hem op en omvat hem - quasi om zich te weerhouden - zó hartstochtelijk, dat deze nauwelijks adem kan halen. Voor hij tot bewustzijn komt, raffelt het beroemde Jazz-

[p. 158]

orkest van Spa een dolle Barcelona. In enkele minuten zal de strijd beslist zijn, dat weet Polke. Als wijfje moet ze hem veroveren. Alle physieke innigheid straalt ze in hem over; haar ogen vreten en slurpen zijn ziel.

Een radeloze zoetheid vaart de jongen in het bloed. Een helse hemel zijgt over zijn zinnen. Hij laat zijn wil varen, hij wil niet meer willen, hij verlangt enkel onder de overmacht te blijven. Hij geniet van zijn vernederende zwakte. En laat zijn verstand honen door zijn hart.

De vat is wel snel geweest.

Polleke weet dat ze het spel won. Ze voert hem naar de godendrank om hem verder of te maken.

Tielke voelt zich verstarren. Ze danst werktuigelijk met ieder die haar vraagt, maar spreekt geen woord.

Intuïtief begrijpt ze nu hoe het met Nes gesteld was. Hij wilde beter, was al te zwak om zich terug te trekken en zocht bij haar steun. Vandaar die vriendelijke gezindheid.

Een half uur later maakt de Violette met haar buit een triomfantelijke ronde door de zaal. Sterk drukt ze de willoos geworden jongen in haar armen. Ze toont hem nog eens aan het Regenboogje. Een wild dier dat met zijn prooi pronkt. Nes geniet onder haar animaal magnetisme zelfvergeten zijn volslagen nederlaag.

Nu weg met hem hier. De Violette ontvoert hem naar de Staar.

[p. 159]

Een kolkende mensenpap. Een paar duizend verhitte en opgewonden wezens worstelen, op de maat van een orkest in fanfare-bezetting, door elkaar. Beneden het bier-drinkende volk; boven het wijnpubliek.

Een deel der Roemruchten opereert tussen galerie en wijnbuffet. Ze specialiseren zich in het vreemde vrouwelijke element.

Raevendel dolt met een gezet Keuls kameniertje. Ze maken elkaar het hof in elkanders dialect en ervaren hoeveel dit op elkaar gelijkt.

Cluysen heeft een spookachtig slanke Luikse aan zijn nek hangen, een Carmen à la El Greco.

Merelmans hupt in 't wilde rood met een zwarte Marolse, minder dan luchtig gekleed in geel tarlatan met klatergouden borduur.

Lascaze, Admiraels en de Hollandse Rimbaud hebben ‘de drei Mösselkes’, drie bolle Eysdense mokkeltjes in rode groom-livreitjes, onder elkaar verdeeld. Het onophoudelijk gichelende stel hangt onvervaard flirtend aan hun halzen.

Ser zwiert beneden door de zaal met ‘Et Retteke’. Hij vermijdt het buffet, om niet al te veel dronken kerels tegen het lijf te lopen, en houdt zich voorlopig in een objectieve stemming.

Hij amuseert zich met constateringen.

Die rooje domino fuift met iedereen, behalve met zijn eigen vrouw. Dat zwarte schoorsteenvegertje riskeert haar verloving, door aanhoudend met een getrouwde kerel te dansen en haar verloofde te vergeten. Dat blonde Gret-

[p. 160]

chen lijkt twintig, is evenwel bij de vijftig en moeder van volwassen kinderen. Ze houdt ervan groene jongelui beet te nemen en af te zetten. Die cowboy moet dezer dagen gescheiden zijn en speelt nu weer de ladykiller. Daarachter...

- Poeleke! roept Retteke verbaasd.

De Violette jaagt met haar gevangene door de moeizaam bewegende dansende massa. De overwinning maakt haar overmoedig! Nes laat zich meesleuren waar ze wil. Hij voelt zich als iemand die zijn ziel verloren heeft en aan een almachtig noodlot gehoorzamen moet.

Wanneer ze bij het wijnbuffet opduikt begroeten de bekenden haar met bemoedigend gejouw. Ze verbaast die vlotte kerels echter dra, door de getrouwheid waarmee ze in het gezelschap van Nes blijft. Ze heeft gemerkt, dat haar kansen ernstig worden en toont zich niet van plan om voor een flirtje van een kwartier haar buit los te laten.

Drinken mag die. Zware Bordeaux, dat bedwelmt. In die hoek komt een tafeltje vrij. Ze gaan naast elkaar zitten. Nes weet niet veel te vertellen; de slavernij van de hartstocht houdt hem in sombere dromerij. Maar zij neemt hem in beslag, dringt zich al dichter bij hem op - het zullen beslissende uren zijn - vleit, spot, huichelt de brave en degelijke...

Al zotter en dronkener worden de fuivers rondom. Wijn stroomt over de tafels en op de grond. Op de trappen zijn er in slaap gevallen.

[p. 161]

Af en toe rinkelen en rollen flessen over de vloer. Een lallend zingen deint over heel de wilde massa.

Nes hoort verdoofd toe. Heel zijn bewustzijn concentreert zich op de Violette, die nu haar arm om zijn hals geslagen heeft en haar hoofd tegen het zijne laat rusten. Haar kort geknipt hoofdhaar kittelt hem in de nek en prikt vonken van een wreed en zalig vuur over in zijn wezen. Hij voelt zich enkel lichaam.

- Allei, contemplatieve, geis-te met, veer goon nao 't atelier bij miech!

De Toreador schrikt wakker en kijkt vragend naar zijn eigenares. Die knikt toestemmend.