De bonte storm

[p. 129]

XVII. De ontvoering

Tegen het weke duister der even besterde lucht, staan hoog en heersend de zes torens der kerkengroep St. Servaas-St. Jan.

Donker tegen het loodblauw van een wolkenbank, waarachter de maan in eerste kwartier. Donker boven het licht der electrische booglampen in de diepte en het vlotte kleurgewemel der Vastenavondsbenden, die zich, uit de zijstraten, op het wijde plein uitstorten.

Tussen de beide kerken, de enorme Romaanse St. Servaas en de Gothische St. Jan een huizenloze straat. Imposant van ophellende lijn en eerbiedwaardige schemering. De troepen die naar de Staar marcheren, ondergaan soms even - de avondviering is pas begonnen - het hoge, plechtige mysterie der Godshuizen. De wilde liederen zwijgen en men praat nog even rustig.

Daarachter, op een allerprachtigst pleintje de lelijkste gevel van het land, verlicht door een even brute lamp. Onder dat felle licht gewriemel van zich naar binnen wringende verkleders. Boven de schater der optrekkenden, bonst soms even de maat der dansmuziek. Contrast van stemmingen. Cloquet wil die den vreemde laten zien.

Halverwege het Vrijthof komen vier meisjes achterop. Balletdanseressen, met korte rokjes, blote halzen en armen, durvend de winterkilte trotserend. Onder de halve maskers lijnen scherp de in hartjesvorm met rouge opgewerkte

[p. 130]

mondjes. Polleke, 't Retteke, Zeut Emmeke en et Fèlmékerke!

Plots weerhoudt Polke haar vriendinnetjes. Ze heeft Nes herkend. Beraad in tien seconden. Hem moet ze hebben vanavond. Hoe?... Zo!... Goed, zo!

- Mie leef jungske! gilt een stem, door drie andere aangescherpt.

Voor de vreemde zich goed rekenschap heeft kunnen geven van wat er gebeurt, sleuren de vier de jonge man weg en hollen een café met hem binnen.

- Fidele boel! lacht de Noordeling, doet zijn trouwring van de vinger en gaat op zoek naar een winkel in canavalsartikelen. Binnen tien minuten knipt hij een purperen domino dicht... in een winkel van galanterieën en religieuze artikelen.

Nes, nijdig en toch bang om zich te verweren uit vrees opzien te verwekken, laat zich achter een tafeltje zetten, tegen de muur. Polke neemt rechts van hem plaats en Retteke links. Ze bewaken haar prooi wel. 't Fèlmékerke commandeert alweer: vijf cognacjes voor rekening van de meneer.

Een wel carnavaleske omgeving. Op de grote spiegels aan de wanden heeft een of andere artist met zeep en verf enorme, gedrochtelijke vastenavondsgekken getekend. Een harlekin met mager, droefgeestig Don Quichot-gezicht, een dikbuikige pierrot met ontzaggelijke vollemaanstronie, een marktwijf als een komische

[p. 131]

Medusa, een dansende nar met schrikkelijke spillebenen, een kromme harmonikaspeler, die in de balgen van zijn instrument een knoop legt... en dat alles omgeven met emblemen van drinken: jeneverflessen, roemers, bierpotten, kurkentrekkers, karaffen en gedrongen bottels wijn.

Tegen het buffet hangt een Gele Rijjer te smoezen met de kaalhoofdige hospes, die maar goedkeurend met zijn lippen knikt.

Een gelegenheidsorkestje schramt ‘Cavalleria Rusticana’. Aan de tafels brave burgerfamilies met zedig verklede dochters en wat kleinere jongens. De geschaakte jongeling is plots het centrum der attentie geworden.

- Houh! krijt de Gele Rijjer in hoge c, dao höbste de sjoene vaan vannach! Ongenood laat hij zich bij de Balletdanseressen neer en drinkt Zeut Emmeke haar cognacje, dat ze nog niet aangeroerd had, meteen uit. Emmeke kijkt verbluft en laat zich omhelzen.

Poeleke begint over het nachtfuifje. Ze begrijpt, dat die Gele een fidele gek is, die haar intriges niet zal schaden.

Nu is de jongeheer hier zo serieus, maar vanmorgen deed die anders? Nietwaar? Een fatsoenlijk meisje aanhoudend omarmen, dat komt toch niet te pas? Nietwaar? Tenzij je 't ernstig meent.

Zeker!

- Enen tournee veur miech! roept de Gele.

Weet die niet, met wie hij speelde? Gaat

[p. 132]

Polke voort. Zeker niet, meent Retteke, dan zou hij zijn gezelschap wel waardiger hebben behandeld. Zij zijn welopgevoede burgermeisjes! Ik ken ze, verzekert de Rijjer dubbelzinnig.

Nes voelt zich iets gerustgesteld. Dat meisje en die andere behoren tot het gezelschap van gisterenavond, het zijn dus intellectuelen. in ieder geval mensen van enige standing. De dames, in haar wel wat luchtige kleding, lijken zelfs gedistingeerd.

Poldine drukt zich al vaster tegen hem aan. Half uit lafheid, half uit een zeker welbehagen, mengsel van onbewust zinnelijk genieten en mannelijke ijdelheid, durft Nes zich niet weren. Het danseresje fixeert hem met haar donkere ogen al sterker en sterker en het onrustbarende hel rode mondje lacht al verraderlijker en koketter.

Bij het derde, snel achter elkaar geledigde glaasje, geeft Nes zijn wil op. Ze zullen hem een masker en nog zo wat bezorgen, dan kan hij zich verkleden en meegaan.

Sambre et Meuse! Een felle viool snerpt de bekende mars voor de deur. Die wordt open geworpen en dol hossend dartelt een bende kerels in smoking, in pyama, in voetballerstrui, in schildersjas, in allerlei onzinnige vermommingen, binnen. De Roemzuchtigen zijn op stap, versterkt met nieuwe elementen.

Als: de jonge Hasseltse bankier Dugounet, bij alle vrolijke meisjes in Luik en Maastricht overbekend. Maike Séguin's oogjes flikkeren.

[p. 133]

Een heer, een royale! Verder: Passaert, de bedrijfsleider van een ijzergieterij in Heerlen; een uit Maastricht geboortig ambtenaar verbonden aan een der Brusselse ministeries; een Sittardenaar: Crauls, steenfabrikant; Jef Herelbeek, een pas hertrouwd Valkenburgs hotelhouder. Ook Polke heeft Dugounet in 't oog.

De Gele Rijjer ontpopt zich als Admiraels. Pie Cruysen blijkt de voetballer te wezen. Raevendel brouwer, speelt het jammerhout: iets van twee gulden zestig! Lascase riskeert zijn smoking.

- Eerst even bij mij aan de pomp en dan naar Terminus, stelt Pie voor.

Polke weet zo te manoeuvreren, dat Dugounet haar de arm biedt, maar Maike ziet ook kans de jonge Hasseltse geldman intiem te flankeren. Emmeke doet zich van Lascase en Admiraels charteren. Bella laat zich aanhaken door de jonge Hollandse dichter.

Nes mag mee, als hij wil, niemand noodt hem, niemand verbiedt hem zich aan te sluiten. Door de fuif van de vorige avond mee te maken, heeft hij een begin van recht.

Een kiem van jalouzie ontwikkelt zich in hem. Hij had toch enig recht op die ene - wie en wat ze is, weet hij nog niet - en nu wandelt die andere ermee? Het desillusioneert hem even.

Wanneer hij er zeker van was, dat zijn verontwaardiging opgemerkt ware geworden, zou hij zijn weggegaan. Om zich een houding te geven, zal hij dus maar mee trekken. Hij bab-

[p. 134]

belt onderweg wat met Vollenberg, die doezelig is, en hem een mooie betrekking aanbiedt.

Bij Cluysen een kleine repetitie van de vorige avond.

Dugounet zet zich met zijn beide danseuses op een sofa en omhelst ze onpartijdiglijk even hartelijk. De Halsseltse aristocraat spreekt een correct, stijf boeken-Nederlands: ‘Ik bemin u zeer teder’... ‘Mijn hart blaakt voor schone damen...’

Tot Lou Merelmans, de dilettant-historicus, opeens tot Maike zegt:

- Weet je wel, dat jij eigenlijk nog van adel bent?

Twee harten staan even stil. Een van afgunst, het andere van verwachting. Zou het dan toch waar zijn, denkt Maike, dat we van hoge komaf zijn? Er leefde een vage traditie daaromtrent nog in de familie, maar de helft der Maastrichtenaren pretendeert van ondergekomen edelen af te stammen.

- Je heet eigenlijk Séguin de Vilfort.

Verder dan die constatering interesseert Merelmans het geval niet. Hij discussieert verder met de brouwer, over het verschil tussen ‘lambique’ en ‘dubbele kuite’.

Maar Dugounet heeft opgelet... Van origine een Française... van adellijke afstamming... interessant... De Franskiljon komt in hem boven.

- Entre l'aristocratie et la roture de pire espèce, mon coeur ne balance pas longtemps.

Ofschoon Maike de uitdrukking ‘la roture’

[p. 135]

niet kent, begrijpt ze toch de bedoeling. Ze antwoordt in vlot winkeljuffers-Frans en constateert, dat haar pas ontdekte voorvader al een treffen in ‘les batailles de la vie’ voor haar heeft gewonnen.

Polke Delwaille, die haar Franse afkomst beter kent, weet dat ze overbodig is geworden en gaat nu, innerlijk de deftigheid gloeiender dan ooit hatend, weer op Nes wedden.

Die heeft haar nederlaagje niet bemerkt en waant, dat ze uit eigen beweging tot hem terugkomt. Hij houdt haar voor een meisje uit dezelfde kringen als hier samengekomen en ontvangt haar dus met enige voldoening.

Wanneer ze op weg gaan naar Terminus heeft ze Nes aan een costuum geholpen: zijn eigen zwarte Domino.

- Is dat de sombere dwaas van gisteren? vraagt Lou spottend.