De bonte storm

[p. 102]

XIV. Een klein nachtfestijn

- Ser, doe me 'n plezier, blijf in de buurt van Nes. Hij weet niet meer wat hij doet!

Na die wanhopige en zielsbedroefde smeekbede aan de altijd hulpvaardige Dulkeners, laat zich Tielke door de familie Merkelstein, op wier dochters weer geen galanten zijn algekomen, thuis brengen.

Onderweg doorstaat ze een kruisverhoor. Ze antwoordt in gelaten vaagheden.

Ser sluit zich aan bij de tegen het buffet samengeklonterde Roemruchtigen, waarbij nog een paar rood-witte Pierretjes - kleinburgeresjes die het chique vinden met de intellectuelen openbaar te koketteren - terecht zijn gekomen. Mèt de Balletdanseres worden ze ijverig omhelsd en geaaid. Zware bourgeois-madammen in een hoek der zaal schudden het hoofd.

De half-Waalse brouwer heft aan:

- Alle kalotte
moete kapotte,
leve de Wilhelmien!

Dit Dada-istisch gezang wisselt of met:

- Bois de chène est bois de chène

Bois de chène est bois!

Het Limburgse volkslied ‘Eikenhout is eikenhout’ in 't Frans!

Waardig en eendrachtig verschijnen twee politieagenten in de deur. Half drie, opruimen!

Een trombonegehuil of een brontosaurus wordt geslacht. Tot slot een wilde galop. Nog

[p. 103]

eens wervelt en wentelt, onder het met kleurige banen versierde plafond, een razernij van rythme en rood en geel en groen en blauw. Reprise op reprise.

De Balletdanseres wilde in de armen van de zwarte Domino vliegen, maar de Zebra ving haar op, stelde haar idenditeit vast, bezwoer haar toorn met enkele dikke complimentjes en hoste met haar rond in het gewoel.

Bij het wegtrekken bemachtigt Vollenberg ‘madame Karsanova’. De zwart-rode Pierretjes raken verzeild tussen Merelmans, Lascaze en een Dickens type, dat helemaal niet bij het gezelschap behoort. Ogenschijnlijk een gezonde veertiger, goed gebruind en gegrimeerd.

- Naar mijn honk, allemaal, commandeert Cluysen.

De Pierretjes krijgen even gewetensbezwaar. Als brave meisjes dienen ze toch voor drie uur thuis te zijn. Doch de romantiek van een wilde nacht lokt. Gelukkig sussen ze haar geweten door de ontdekking, dat Lou Merelmans nog tot de familie behoort. Of die ze straks thuis wil brengen? Natuurlijk... Vooruit dan maar.

De deftige, degelijke Hollandse echtgenote deserteerde weer, vóór die ‘vreselijke, woeste Carnavalsdagen’ losbraken. Pie Cluysen weerstond dapper aan alle beden en dreigementen, om de stad te verlaten. Stel je voor, bij een oom, half doof en vervelend als bordpapier, gaan logeren, wanneer ze in Maastricht Vastenavond vieren!

[p. 104]

Zingend, schaterend en lawaaiend trekt het gezelschap de donkere straten door in de richting der Tongerse poort, waar de nieuwe villa van Cluysen wacht.

Hij heeft op wat gerekend en voor een nachtfuifje grondstoffen ingeslagen. Het roerige groepje dromt naar binnen. De rood-wile Pierretjes vluchten samen in één grote clubfauteuil. De Balletdanseres kijkt nog even naar de zwarte Domino, die zich zelfs nu nog niet demaskeert.

Enkele leden van het gezelschap vergeten een moment alle vrolijkheid en monsteren de grote schilderijen, die de donker behangen muren bedekken. Tiens, een Corot! Lijkt wel de groep bomen, die vroeger aan de Hauweert stond. Raevendel prijst de compositie van een machtige Jonas: de Maasbrug bij zonsondergang. Nog een Corot! Net de Maas bij Eijsden! Corot zou hier ook gestudeerd hebben. Enkele knappe miniaturen op ivoor trekken de aandacht. Een echte Meunier: Kolendraagster. Zelfs een paar oude Hollanders! D'Hondecoeter en Mieris...

- Is 't hei in e museum? informeert de Dickens. Sjink liever ins in!

Die formidabele, metale stem van de onbekende doet alles in een gejuich uitbreken.

- De kerel heet geliek, trompet Cluysen. Saufen wir jetzt!

Uit een exentrieke, moderne kast halen hij en zijn vrienden flessen brandewijn, cognac, vermouth, chartreuse en half-om-half te voorschijn.

[p. 105]

Roemers worden rondgedeeld. De Pierretjes zien schalen met beschuitjes staan en beginnen te serveren.

Nes ontwaakt even tot de werkelijkheid. Hij ziet zich in een vreemde omgeving, 's nachts in donkere vermomming... Wat moet dat alles toch betekenen? Wat gaat dat hem aan?

- Wee bis tiech toch? vraagt een der passerende Pierretjes nieuwsgierig.

- Maske-n-aof! brult Dickens.

- Maske-n-aof! joelt de hele troep. Het dienende Pierretje rukt hem met snelle greep het masker van het gelaat.

- Juzzus Marante! gillen de twee meisjes. Wie trump déé hei?

De anderen zijn minder verwonderd; ze wisten reeds wie de Zwarte was of kennen hem niet.

- Mèt Vastelaovend zien de gekke wies en de wijze gek! Santé! davert Dickens.

Nes zijgt naast Admiraels op een divan neer en drinkt maar weer mee. Een gevoel van angst en protest martelt hem even. Dan komt de nevel weer. Pijnlijk scherp hort hij al wat men vertelt zonder te begrijpen. Nu kunnen slapen!

Admiraels ziet zich wenken door de Balletdanseres. Cloquet interesseert hem niet. Liever wat flirten, n'en déplaise Vollenberg. Raevensdel twist hevig met de Hollandse Rimbaud:

- Wat, jullie gedichten zijn confectiewerk! De coupeurs zitten in Parijs!

- Wat, coupeurs? verlegen goederen zijn

[p. 106]

het, die ze hier spuien. Slechte vertalingen! valt Cluysen bij.

Lou wil zingen

Kameraden! Kameraden!

Wij zijn de slaven van 't moderne kapitaal!

- Geine polletiek hei! decreteert Dickens en dreunt majestatelijk:

La haine et la colère
jamais n'ont pénétrées
dans ce séjour prospère...

- Hou! schatert Ser. Noe kinne ver dick. De basse-noble!

- Dao einen op drinke! adviseert iemand. De gesprekken beginnen nu hevig verward te raken. Giel Admiraels vuurt een dithyrambe af op de gestalte der Provençaalse vrouwen. Het advocaatje looft bedeesdelijk de Noord-Limburgse. Raevendel heeft het over Rasputin. Cluysen redeneert tegenover niemand en iedereen over dienstweigering. Lascase ondervraagt de brouwer over Einstein. De bassenoble critiseert de Hollandse kaas. Lou meent plots dat Ser zich verloven moet, nu terstond! Met een van de Pierretjes!

- Waarom niet? repliceert Ser. Dadelijk!

Hij raapt wat kussens samen, stapelt die voor een van de zwart-roden, zittende op een pianokruk, neer, zet zich op de knieën en declameert met de hand op het hart:

- Uw mond is als een granaatappel! Zwart zijn Uw lokken als de nacht in een Abessynisch gebergte. Uw ogen zijn vijvers, vol karpers, vol

[p. 107]

brasems, vol zoetwatermosselen... vol iele...

- 't Zien gekabde pieringe, flèts ze tege de moer! zingt de schilder.

In het algemene sardonische gelach, heeft de Balletdanseres kans gezien naast de Domino te geraken.

- Dee moot aoch 'n declaratie maken, aon miech! krijt ze!

- Allons, sombere dwaas! moedigt Admiraels aan.

Nes schrikt uit donker gesuf op. Weet niet wat men wil. Verweert zich gemelijk...

Daan doon iech et! zegt de ballerina, zet zich meteen op zijn schoot en slaat stevig de armen om zijn hals.

- Lekker menneke! Chérike! Hertsje! Es te wis wie iech nao diech smach! Eedere nach druim iech vaan dich!... Puunste mich nog neet?...

- Dat doon iech per procuratie! valt Ser in, rukt haar van de verblufte jongen weg en overdekt haar gezicht met snelle zoenen. De Pierretjes gillen: trouweloze! Don Juan!

- Die is jaloers! Tegen elkaar uitspelen! flitst het Polke door de hersens.

Maar de man in equatoriaal costuum heeft zich zijn belofte aan Tielke herinnerd...

Hij laat de cigarettière met losse zwier in de armen van Lascase vallen en pirouetteert weg in de richting van de divan, waarop Nes half verdoofd de dingen zit aan te zien.

De hartstochtelijke omhelzing heeft iets in

[p. 108]

hem wakker gemaakt, wat hij niet begrijpt. Nu in ieder geval niet. iets stars ligt over zijn brein, een sombere rust. Hij voelt zich niet meer de complete persoonlijkheid van vroeger. Schokken slaap kwellen hem. Liever niet denken nu!

Ser zet zich naast hem neer en poogt een kalmerend gesprek:

- Noondedjuu!.... Allei! Leve de wereldrevolutie!...

A bas Musolini... Vive la république... Vive...

- ...les footballeurs
chotte, chotte, chotte,
vive les footballeurs.

Din - dan - don...

Dickens-basse-noble heeft de politiek weer weggewerkt. Maar Raevensdel, die nu volslagen bedronken raakt, grijpt een vermouth-fles en slaat ze met veel kabaal en gerinkel op de kachel stuk.

De Pierretjes gillen en lopen de gang in. De Baletdanseres, meer gewend aan woeste toneeltjes, schatert in een hese, hoge lach.

De habitué's joelen aanhitsend. De bassenoble orgelt met volle geweld een reuzenaria uit ‘La Juive’. Cluysen klapt de piano open en speelt met beide armen tegelijk. Ser voert Nes een flink glas triple-sec om hem ineens weg te krijgen.

Plotseling wordt op de ramen getikt. Merelmans opent. Een agent.

[p. 109]

- Heren, een beetje kalm voor de buren! 't Is vier uur!

- Drink uuch e bekske! noodt iemand door de plotse stilte.

- Veer oore-n-al! Veer moote nao hoes! fluisteren de zwart-roden verontrust.

Rustig-verward gepraat roest nu. Merelmans trekt met zijn verre nichtjes af, gevolgd door Lascase en de brouwer, die het over de Franse keuken hebben. De tweede editie Rimbaud en de cementkerel begeleiden Polke.

Dickens en de schilder zeulen gearmd weg.

Nes zit rechtop te slapen. Ser spreekt hem toe en laat de rest vertrekken.