Huis van Nobi

[p. 66]

Sentimental journey

1

'k Ben afgereisd, mijn vaderstad,
waar 'k speelde als kind, minde als knaap
en de geliefde vond die naast mij slaapt,
ligt achter mij, plaats van voordien, voordat.

Onder de blaren van het herfstig weer
heb ik mijn doden een voor een
achtergelaten bij hun laatste steen
in lettertekens voor langzaam verkeer.

Sindsdien leef ik uitsluitend op perrons.
De treinen gaan en komen, 't sein verspringt.
Bij elke halte stap ik uit en in
tot aan het nachtelijk eindstation.

Dan reik ik mijn bestempeld reisbiljet
ter plaatse uit, passeer contrôlepost,
vind wel een witkiel die mijn koffers lost
en ga op zoek naar een besproken bed.

[p. 67]

2

Zolang ik nog niet aangekomen ben
vraag ik vertwijfeld: waar, waartoe, waarom
en antwoord: kom ik om dan kom ik om.
Ik denk dat men mij daarom als een mens herkent.

Maar ziet de reis is, eenmaal onderweg,
het levensdoel, wie zich daarin vergist
wordt door de route als een prooi betwist.
Men wordt slechts aan het einde uitgelegd.