Huis van Nobi

[p. 24]

Wie des nachts

Wie des nachts uit zijn dromen ontwaakt,
over hem houdt het duister gericht.
Want God heeft hem aangeraakt
en gezet voor Zijn gezicht.

Al wat zacht is en warm wordt steen
als het oordeel is gezegd.
Hij wordt met zichzelf alleen,
in een donker bergland gelegd.

Maar nog rijst de dag aan de trans,
smelt de sneeuw op het zwart basalt
- o, zon van het eeuwig nochtans -
voordat het vonnis valt.

Nog snelt de beek naar de zee
en reikt aan haar dorstige mond
de glinstering van de vree
die aan haar bronnen stond.

Zie, nog stijgt de wolk in het blauw
als een tedere hand omhoog.

Ik groet u, o eeuwige trouw
die blinkt aan de regenboog.