Huis van Nobi

[p. 18]

Mijn vader en ik

Ik zag mijn vader naast mij gaan,
in 't spieglend vensterglas.
En toen hij staan bleef, bleef ik staan
en zag dat hij het was.

Rondom mij stond doodstil de herfst
vol ogen, wijd en grijs.
Ik dacht als nu mijn vader sterft
moet ik alleen naar huis.

Hij hief zijn hand, ik groette hem,
mijn adem waasde 't glas.
Ach, ik hoor nog mijn vaders stem
die vroeg of ik daar was.