Huis van Nobi

[p. 11]

Het landhuis

2

De grijze wind slaakt zijn omfloerste zucht.
Binnen de kring van peppel en abeel
trekt hof en huis zwijgende zich terug
in puin en stof en herfstig bladergeel.

Maar over het huis, aan het vermolmd plankier
wacht, wiegend op de stroom, nog steeds de boot
met 't lustprieel, de ingetogen zwier
van ruisend' zijde en flonkerend kleinood.

Misschien scheept iemand, 's avonds als een maan
de hemel inklimt, huiverend zich in,
die ruggelings, bezeten door een waan,
zijn droom verlaat voor blinkender begin.

Breed is de stroom waarover ik varen moet.
En donker is zijn diepte, duizend vaâm
tussen spiegel en bedding van de vloed.
En altoos wenkt er iemand achter 't raam.