Huis van Nobi

[p. 10]

Het landhuis

1

Er liggen gele blaren in 't gazon.
Het landhuis leunt amechtig achterover.
De muur beplekt met woekerachtig lover
draagt doodmoe het uitbundige balkon.

Het zacht rumoer van lichtgeschoeide voet
en 't pril beweeg van witte vrouwenhanden
toeft jarenlang tussen de traliewanden
en wacht vergeefs het keren van de stoet.

Maar van die tocht in 't dichtbegroeide bos
kwam niemand terug; alleen een klaaglijk roepen
sluipt soms, in 't najaar, op de brede stoep en
keert weerom, onhoorbaar op het mos.

Hoor, in de kamers waar de stilte zint,
schrijft iemand op de vochtig-groene muren
zijn laatste wil; het steen begint te scheuren.
Straks staat een bouwval open voor de wind.