Vlaardings vissers lied-boek

Beklag-Lied van een Visser die zijn Vrijster gestorven is, terwyl hy op Zee was.

Stem: Witte Zwaan die van te vooren.

Ionge Knaapjens, ende Magen
Hoord mijn klagten al,
Wat ik u zal gaan gewagen
Van mijn ongeval
Het welk my is overkomen,

[p. 29]

 

Binnen korten tijd,

 

Want de dood heeft weg genomen

 

Mijn Lief zeer zubijt.

 

Ik een Visser jong van Iaaren,

 

Meenden metter daat,

 

Haast met mijn Liefste te paaren

 

In den Egten-staat:

 

Maar nu heeft de dood zeer wreede,

 

Belet dezen Dag,

 

‘t Welk my geeft steeds nieuwe rede,

 

Om te treuren, ach!

 

Wat hebben wy menig Nagten,

 

Mijn Lief delicaat,

 

Die wy t’zamen overbragten

 

Met veel zoete praat,

 

Gezeten al by malkander,

 

O mijn lieve Bruyd,

 

Dat d’een dagt, dat wou de ander,

 

Daar viel noyt dispuyt.

 

Doen ik lestmaal van haar scheyde,

 

Hadd’ wy menig praat,

 

En zoet verhaal tusschen beyde

 

Van den Egten-staat:

 

Ik heb de Reys aangenomen

 

Om t’Vissen met spoed,

 

Op de Noord-zee zonder schroomen,

 

Met een blyde moed.

 

Maar doen ben ik t’huys gekomen,

 

Van de Reys minjoot,

 

Zo heb ik terstond vernomen,

 

Dat mijn Lief was dood,

 

Ik verschrikte zeer met eene

 

Van dees droeve Maar,

 

Mijn jonk Hert woude steeds weene,

 

Want het viel mijn zwaar.

 

Had ik by u mogen wezen,

 

In u laatste smert,

 

Dan zoud’ zo treurig niet wezen

 

Mijn bedroefde Hert:

 

Maar dit en mogt niet gebeuren,

 

O mijn Lief getrouw!

 

Ziet, daarom moet ik nu treuren,

[p. 30]

 

En klagen van rouw.

 

O Dood had gy tot de Mensche

 

Dog heenen gegaan,

 

Die steeds om haaren dood wensche,

 

Gy had wel gedaan,

 

Maar gy en wild niet verschoone,

 

Iong en sterk, nog t’Rijk,

 

Ziet, daarom moet ik my toone

 

Zeer bedroefdelijk.

 

Adieu nu mijn Lief verheven,

 

Waarde Bruyd certeen,

 

Adieu tot in ‘t ander leven,

 

Want gy zijt gescheen

 

Uyt dees Wereld, mijn Beminde,

 

In ‘s Hemels-jolijt,

 

Daar ik u nog hoop te vinde,

 

Met vreugde altijd.

 

O Heer wild my weder geven

 

Dog een goed portuur,

 

Daar ik voortaan by mag leven,

 

Met reyne liefde puur,

 

Een eerbaare Vrouw ydoone,

 

Vriend’lijk en opregt,

 

‘t Welk is een regte Huys-kroone,

 

Zo de Schrift ons zegt.

 

Oorlof Vrienden allegaare,

 

Wie dat gy ook zijt,

 

Ionkmans en Dogters eerbaare,

 

In uw’ jongen tijd,

 

Wild dog reyne liefde dragen

 

Met vreede verbreyd

 

Want ‘t is te laat te beklagen

 

Als de dood u scheyd.

Vaard wel.

De Dood die wil gewis
Geen Mensche hier verschoone,
Hoe jong of sterk hy is,
Of edel van persoone,
‘t Welk ik in korten tijd
Met droefheyd heb bezogt:
Want hy mijn Lief zeer subijt
Heeft in het Graf gebrogt.

R. de K. ‘t Is Vissers-werk.