Stichtelijk huisboek

In de herfst.

Wat ligt er een waas van weemoedige vreugd

Op 't ernstige Najaar gezegen:

Dat bonte geboomte, zoo groen in zijn jeugd;

Die purperen bladerenregen;

[p. 261]

 

Die zon, die meêwarig een glimlach verspilt

 

Aan de aard die verweeûwd ligt te droomen;

 

Dat dartelende koeltjen, dat plotsling trilt,

 

Als voelde 't de stormen reeds komen:

 

 

 

Hoe 't alles de naadrende scheiding verraadt,

 

De smarte onder 't mom des verblijdens!

 

Wij noemen 't, waar 't schijnt op eens Menschen gelaat,

 

‘De heilge Schaamte des Lijdens.’

(Vrij gevolgd.)