Logo DBNL
De dagboeken van Wim Kan 1968-1983. De televisietijd (1989)

De dagboeken van Wim Kan 1968-1983. De televisietijd

(1989)–Wim Kan–rechtenstatus Auteursrechtelijk beschermd

Vorige Volgende

1982

Dan gebeurt toch nog onverwacht dat wat altijd teruggedrongen werd alsof het leven tijdloos was. Het geluk wordt door ziekte wreed verstoord. De eerste maanden van het jaar wordt twee maal per avond twee keer in de week het succesvolle programma ‘Wim Kan in een ommezien; met Corry Vonk aan zijn zijde en Ru van Veen aan de vleugel’ doorgespeeld. Absoluut hoogtepunt is een van de laatste voorstellingen in de Jaarbeurs in Utrecht waar Kan met opmerkelijk gemak de grootste zaal in zijn carrière bespeelt. Op 11 mei wordt Corry Vonk vanuit de Wildwal opgenomen in het Velper ziekenhuis. Wim Kan laat haar geen seconde alleen en gaat in het ziekenhuis wonen, aanvankelijk in het bed naast haar in dezelfde kamer; na vijf dagen om praktische redenen in de aangrenzende kamer nr 620 met de deur open. Namen waar Kan nooit van had gehoord, worden begrippen van leven en dood. Kan leest geen kranten meer, maar ver weg van Velp in de wereld valt op 12 mei het kabinet bij de behandeling van de voorjaarsnota. Jan Terlouw moet een keuze maken en kiest voor het derde kabinet-Van Agt, een minderheidscoalitie van cda en d66. De rekening wordt Terlouw bij de vervroegde verkiezingen van 8 september gepresenteerd: d66 wordt met elf zetels verlies teruggeworpen tot splinterpartij en de pvda is nu de grootste partij. Wiegel draagt het fractievoorzitterschap van de vvd over aan Ed Nijpels. Een ikon-televisieteam wordt in El Salvador vermoord. Het bos bij Amelisweerd wordt gekapt. De Bhagwan wil zich in de Achterhoek vestigen. Corry Vonk behoudt haar zo vaak geroemde vechtlust en weet als een wonder te herstellen van de attaque. De familie Kan keert terug op de Wildwal, verscholen in de bossen van Rheden. Maar het leven is voor Wim Kan ingrijpend veranderd met een aandacht vragende echtgenote en 24 uur per dag verpleegsters in huis. Door de bewuste keuze die Kan maakt voor zijn vrouw, blijft er slechts een kleine marge over om in te werken. Alleen de samenwerking met Kees van Kooten en Wim de Bie op een zondagmiddag in Arnhem voor twee

ledenwerffilmpjes van de vpro doen hem even loskomen van zijn dagelijkse zorgen. Als Van Agt zich verrassend terugtrekt uit de formatie is op 4 november de weg vrij voor het kabinet Ruud Lubbers. Je ziet aan Lubbers dat ie niet als krantejongen begonnen is. Wim Kan besluit in een gewijzigde opzet toch zijn driejaarlijks oudejaarsconference te doen. Zonder voorbereidende voorstellingen, zonder teksten eigenlijk, maar met het vertrouwen in zijn improvisatievermogen neemt hij op één avond in het Nieuwe de la Mar theater de conference op. De ontroering waar de zaal zo vol mee is, valt op het kille televisiescherm nagenoeg weg, 7,6 miljoen mensen kijken naar het programma. Het kabinet is pas zes weken oud, de meeste ministers nagenoeg onbekend. Ik moet ze nog helemaal maken.

Zaterdag 9 januari 21.50 uur. Nog altijd in Kudelstaart

Het vriest negen graden. Zojuist met twee jassen over elkaar naar de maansverduistering gaan kijken. Komt eens in de drie jaar voor. Machtig interessant, vooral omdat iedereen zegt dat het zo interessant is. Meneer Van Liempt had vrijdag een onderhoud met Warry van Kampen, televisiehoofd kro... Ze wilden geheel ongevraagd honderdduizend gulden meer betalen voor mijn oudejaarsavondoptreden wegens groot succes en verlenging van de tijdsduur van de uitzending waarop de kro niet gerekend had. kro was heel erg gelukkig met deze uitzending. Denk er over nu toch maar katholiek te worden. Kritieken. Telegraaf: Derksen geen vijf regels geloof ik. Parool: dito Coot van Doesburgh (de ex-geliefde van de Berend Boudewijn show) brak alles af rondom oudjaar. Vijf regels over de Alles is Anders Show. Haagse Courant en Volkskrant zouden wel goed zijn geweest. Ik las ze niet. Voel me net iemand die aan de drank was, maar er nu wel van af kan blijven. (Soms nog met moeite, dat wel!)

Donderdag 21 januari. Wildwal

Vanmorgen om twaalf uur telefoon van meneer Van Liempt. Hij was gebeld door de heer Ram van de minister van crm (van der Louw!!). Wim Kan polsen of hij bereid zou zijn een hoge onderscheiding te ontvangen. Officier in de orde van Oranje Nassau. Jan vroeg ditzelfde al eens een paar jaar geleden, toen zei ik al nee en ik zal levenslang nee blijven zeggen. Sinds Hirohito.

Zondag 14 februari 13.50 uur. Werkhuisje

Deed geen oog meer dicht wegens première in Amstelveen. Daar waren de twee dagen niet direct uitverkocht. Niemand kon meer dan twee plaatsen kopen, niet zo'n beste stunt en Wim Bary had niet de twee afgesproken advertenties gezet. Eerste voorstelling vrij moeilijk, tweede direct twee keer zo goed. Zaterdag was het tweemaal totaal uitverkocht en moesten er mensen teruggestuurd worden. ‘Ik hou van Ogem’-lied deed niet veel. Er uit gegooid en vervangen door nieuwe versie van ‘Weet je nog wel oudje’. Zeer tevreden. Prettige tweede avondvoorstelling met veel jeugd. Daardoor werden de reacties luider, sneller, beter.

Zondag 21 februari. Middag. Werkhuisje

In Utrecht, Jaarbeursgebouw twee totaal uitverkochte voorstellingen gespeeld. Voor 2 200 mensen! Indrukwekkend. Nog nooit zo'n grote zaal bespeeld. Eerst voelde ik mij de stadsomroeper; veel te veel ruimte in het geluid, Johan Mattijsen was er niet. Tweede voorstelling in mijn gevoel daverend. Alle Utrecht-grappen in de roos. Toch wel weer een sensatie om dit op 71-jarige leeftijd te mogen meemaken.

Dinsdag 16 maart. Avond

‘Lezing’ op de Kleinkunst Academie. Was er toch niet zo weg van. Dertig ongedisciplineerde kleinkunstenaars, waaronder wie weet twee of drie met een beetje toekomst.

Maandag 29 maart. Avond. Wildwal

‘Sonja op maandag’ gezien. Blijft boeien, vooral door haar persoonlijkheid. Nog steeds reacties (brieven) op mijn twee-minuten-telefoon-gesprek met haar in de uitzending van de Zuidmolukkersdocumentaire. Kreeg een mooie kaart van Sonja: ‘Wanneer komt u nou eens echt naast mij zitten?’ In het algemeen deze weken veel fanmail ook bij voorbeeld over mijn voorspelling in 1973 dat er een tijd komt dat koning Feisal aan de deur zou komen: of er nog olie nodig was.

Donderdag 1 april 5.30 uur. Wildwal

Heerlijk stil. De twee enorme zwarte kraaien die 's morgens op de ramen tikken (goddank niet elke ochtend), slapen nog. Buiten is het aardedonker. In de Flint beide voorstellingen onverwacht succes. Eerste voorstelling in trance gespeeld. Nog niet helemaal mezelf na steeds nachtmerries en huilend wakker worden. In de pauze werd ik opeens wakker en speelde de tweede voorstelling geheel in feeststemming. Frans opgetogen over beíde voorstellingen in zíjn Amersfoort. Contact met publiek fantastisch goed en gemakkelijk.

Met Ol in Carolina-laantje gaan wandelen en zonder een moment aarzelen liep ze plotseling door tot honderd meter voor de Carolina Hoeve die daar lag te wachten op ons of we ooit nog zouden komen kijken. samen. Over vier weken moet ze 81 (!) worden (dv). Zor-

gen God en ik wel goed voor je?

Maandag 5 april. Ochtend. Kudelstaart

Dodelijk vermoeid van de laatste zondagavond in Hilversum. Twee hele moeilijke, loodzware voorstellingen. Tweede niet uitverkocht. 700 mensen in plaats van 763. Teleurgesteld naar huis. Niet goed. Nooit meer doen. Neef Erik de Zwart met ‘zijn’ Angela Dolly Dot achter na de laatste voorstelling.

Vrijdag 23 april 14.15 uur. Werkhuisje

Met Ol bij meneer Van Liempt geweest. Seizoen afgesloten. Overzicht gekregen van inkomsten en uitgaven tot en met Gooiland, Hilversum. Viel ons reuze mee. Grote winst. Mooie cijfers. Nieuwe seizoen opgezet voor zaterdag 17 juli Koninklijke Schouwburg Den Haag; tot 31 maart 1983 in De la Mar Amsterdam. Totaal 66 voorstellingen (deo volente).

Zondag 25 april. Bijna 18.00 uur. Kudelstaart

Het wordt koud. Gingen niet naar Scheveningen. Gewoon lekker op het landgoed in de zon. Maar nu is het dan alweer voorbij (die mooie zomer). Stoelen naar binnen. Poortje dicht. Morgen hopelijk naar de Veluwe om daar woensdag de blijde gebeurtenis te vieren. Heb heel weinig cadeaus. Wordt steeds moeilijker, want we hebben alles al. Hoedje! Maar zal het passen? Zal het Ol staan?

Zaterdag 8 mei 18.00 uur. Wildwal

Oergezellig contact met Frans. Had een hersenschudding opgelopen in Engeland met rugbyen. Om elf uur 's morgens en werd om zes uur in het Engelse ziekenhuis wakker. Toch maar terug naar Nederland gegaan. Gaat nu werken bij de vpro. Kees van Liempt belde op over ‘Lijmen Jan’ op de sterreclame voor een nieuwe lijm. Neen, zei ik.

Maandag 10 mei 8.50 uur. Wildwal

Nog te bed. Voorlaatste dag hier. Schitterend weer zo te zien en op de radio. Gisteren feestelijk buiten met de stoeltjes en het tafeltje geluncht. Om kwart voor drie naar Rozendaal gegaan. Direct naar de kettingbrug. In een minimum van tijd werd het een dolle boel.

Letterlijk iedereen zijknat. Veel fans om me heen. Jongens van veertien en mevrouwen van ouwer. Om 17.45 uur terug bij Tuf en nu samen in de gloedvolle avondzon naar Rozendaal. Van 18.30 tot 19.15 uur langzaam lopend tot op de bedriegertjes. Onvergetelijke sfeer. Helemaal niemand meer in het park. Op de bank bij de Karpervijver nog even gezeten. Als in het hiernamaals. Daarna prachtige autorit over Beekhuizen, Zijpenberg, Posbank. Vijf voor acht terug in toverhuisje.

Dinsdag 11 mei 11.15 uur. Wildwal

De grote narigheid lijkt begonnen. Gisteren was alles prachtig. Zouden vandaag hier vertrekken. Gewandeld samen op Carolina-laantje van tien voor zeven tot ruim half acht. Tweemaal op het bankje gezeten. Thuis om bijna acht uur. Twee aardige meisjes en een aardige jongen op fietsen de tuin in. Handtekeningen. Puzzelrit voor zaterdag zetten ze in elkaar. Gezellig gesprekje. Naar binnen samen. Gegeten. ‘Sonja’ gekeken (Frans zijn Engelse cabaretgroep). Vielen beiden in slaap. Om twaalf uur naar bed. Ol half karafje landwijn. Nam een slokje cognac. Ik was in de keuken en dacht: ze verslikt zich er weer eens in, maar toen ik binnenkwam dacht ik meteen: een attaque! Dokter gebeld. Automatische beantwoorder. Voor dringende gevallen. Alles volledig uitgelegd. Hij was er in tien minuten. Ja. Attaque. In dit stadium nog weinig van te zeggen. Drie dagen minstens absolute rust.

Donderdag 13 mei 11.30 uur. Ziekenhuis Velp

Ik lig naast haar. De internist (dr. van Olden?) was even binnen en dacht dat ik de patiënt was. Ols ademhaling klinkt normaal. Krijgt kleine hoeveelheid zuurstof toegevoegd in de neus en verder infuus. Is soms moeilijk te verstaan en ver weg, maar vrij plotseling geeft ze goede antwoorden in bijna goed verstaanbare woorden.

Vrijdag 14 mei. Avond

Op de deur van onze kamer 621 zag ik net het bordje met ‘Geen bezoek’. Hoor zojuist dat onze afdeling, de zesde etage, twee nachtzusters heeft voor 58 patiënten! De onrust was vandaag zo mogelijk nog erger. Praten, roepen: Wim, ik wil er uit. Help me toch. Infuus alweer kapot en drie zusters bezig met de reparatie. Daarna met

Corry alleen werd de toestand steeds onhoudbaarder. Laat me niet alleen. Help me toch. De Jappen hebben dat hek gezet, ik kan niet bij je komen. Ik toen helemaal de kamer veranderd. Bedden naast elkaar geschoven, waardoor tenminste één bedhek weg. Vlak bij elkaar gaan ‘slapen’. Maar elk kwartier eruit. Vechtpartijen.

Zaterdag 22 mei 4.00 uur in de ochtend. Alleen op kamer 620

Ol alleen op kamer 621 (naast elkaar). Wakker geschrokken. Hoofdzuster L. is aan het telefoneren met de internist om te vragen wat er nu moet gebeuren. Durft geen moment bij Corry weg te lopen. Ademhaling is niet zo goed. Ik durf nog niet naar haar toe om het gevaar van nog stijgende onrust. Dat is ook de reden waarom ik op een andere kamer ben gaan liggen.

Zondag 23 mei 2.35 uur

Verpleger kwam om 23.00 uur een uurtje bij mij praten (in opdracht van...?). Vroeg o.a. of ik wist wat er nu eigenlijk in de hersenen gebeurd was. Dat wist ik (zei de man, die dacht dat hij alles wist). Naar Ol gaan kijken. Lag er na de rampnacht van gisteren en de ademhalingsmoeilijkheden van vanmiddag zo lief en dierbaar bij. Zuster Gerda vlak bij haar bed.

Dinsdag 25 mei 7.30 uur. Kamer 620, Ziekenhuis Velp

Na slechte nacht van Ol zuster Ursula zojuist hier gekomen. Ze slaapt. Komt u maar kijken. Gekeken, nu net, ontroerend lief gezicht. In vaste slaap eindelijk ontspannen? Tot hoe lang? Komt ooit de oude Olman terug?

Woensdag 26 mei 5.00 uur

Ursula organiseerde. Ol en ik zaten eindelijk weer even zeker een uur lang vlak bij elkaar. Ik met de benen van Ol op schoot. Samen altijd samen: amen. Lijkt me jaren geleden dat we dat altijd zeiden bij het wijn drinken. Ol met haar karafje rooie landwijn. Ik met de gute Flasche. Geloof eerlijk gezegd niet dat dat ooit nog terug komt.

Al zestien dagen zonder een druppel alcohol en ik merk er niets van. Deze hele ervaring doet tot op dit ogenblik aan Birma denken. Ook een periode in je leven die een enorme invloed heeft gehad op

mijn incasseringsvermogen in werkelijk moeilijke tijden.

Maandag 31 mei. Tweede Pinksterdag

Wat zegt Parijs? (Napoleon) Na grote onrustnacht en onrustige morgen kwam Frans Rühl om de hoek kijken (bij mij en tweemaal kort bij Corry). Hoogtepunt. Veel kon ik aan hem kwijt. Met Frans aan haar bed was Corry op haar best. Schaterlachen om Hittepetit, Frau Menegon en andere anekdotes. Des te harder kwam de klap daarnet aan, toen ik op de afgesproken tijd 18.15 uur bij haar bed kwam. Wat gebeurt er nou verder...

Dinsdag 1 juni

Rien en Ingrid kwamen bij mij in de kamer. Erg prettig zitten praten. Zo goed mogelijk situatie uitgelegd. Ingrid (zo lief) af en toe een traantje. Ik ook. Die machteloze, kleine, energievolle, lieve vrouw te zien hangen als een marionet in de armen van de therapeut. Hij is een doorzetter. Corry ook, maar nu... ik krijg het gevoel dat ze het opgeeft en wat dan? Ik wil alleen helpen, als zij wil blijven leven, anders heeft helpen geen zin en leven nog minder.

Vrijdag 2 juni 0.15 uur

Alleen na hele moeilijke dag. Angstig alle mogelijkheden die er nu nog zijn, gewikt en gewogen. Als ik Olle zo zie, zo'n lieve echt tachtigjarige, krijg ik ineens het gevoel of de klok gelijk is gezet. Nou ís ze echt tachtig.

Donderdag 3 juni 11.00 uur

Toeval? Nooit is er zoveel en noodgedwongen gesproken en gedacht over Japanse krijgsgevangenschap, Birma, kampsyndroom als in deze ziekenhuisperiode. Tralies om Corry haar bed, pap, een geladen kotsmisselijkmakend woord, is Japans voedsel en hier krijg ik na veertig jaar bericht van mijn eenmalige uitkering ƒ 7500, - voor drieëneenhalf jaar pow. De brief van het ministerie ligt op mijn nachtkastje.

Zaterdag 6 juni. Ochtend. Kamer 620

Snikheet. Dertig graden in de schaduw. Alles draait om Wim, Wimmie, Wim. Eindeloos geroep. Bang om uit het bed te vallen, uit

de stoel te vallen, om zich ergens in te verslikken. Bang om alleen te zijn, zonder Wim, geen drie minuten zonder haar Wim.

Vrijdag 11 juni

Frans hier van twee tot half tien. Op veelvuldig verzoek. Het grote succesnummer. Geweldig geweest. Twee uur gepraat buiten op de Wildwal. Denkt serieus over een terugkeer van ‘ons’ op de planken van De la Mar! Hem verteld ‘Wim Kan in een ommezien’ met oudejaar op tv, als wij er niet meer zouden zijn. Met meneer Van Liempt als opperhoofd, terzijde gestaan door Ru, Sant en Frans. Gewandeld op Heuven. Om 19.00 uur terug naar het ziekenhuis en thee gedronken met ons drieën op kamer 620. 's Avonds Frans en ik weer naar buiten. Gereden langs de IJssel en gewandeld op Biljoen. Amerikaanse jongen en meisje ontmoet. Reden op witte fietsjes van het Crest hotel. Deden tien landen in dertig dagen (Amsterdam, Volendam, Veluwe). Morgen Heidelberg. Om half tien zichtbaar vanuit Corry's kamer afscheid van Frans voor de deur. Een unieke, misschien wel historische dag zat er op!

Zaterdag 12 juni 18.40 uur

Bezoek Sant en Ru groot succes. Sant vrij lang alleen met Corry. Ru en Sant aan bed. Daarna prettig gesprek met ons drieën in kamer 620. Vrij snel afscheid genomen, georganiseerd door mij. Eindindruk van Sant (en Ru): die wordt beter, die gaat naar huis en Wim is bezig behoorlijk overspannen te worden door al dat organiseren dat toch steeds mislukt. Dit houdt geen mens vol, zeggen ze (en Medisch Engeltje en zuster Baltink en zuster Ursula). En ...ik? Ik denk dat ze allemaal gelijk hebben. Maar in mijn oren zitten de zinnen ‘Laat me niet alleen, laat me niet alleen. Ik heb al niets meer. Zweer me dat je me niet alleen laat.’

Zondag 13 juni. Bijna 18.00 uur

De toestand in Velp en in de wereld is wankel. Oorlog om de Falklandeilanden gaat door in alle hevigheid en onzinnigheid. Engelsen lijden zware verliezen, maar Margaret Thatcher leeft nog. En dat is jammer, vind ik. Vanuit dit ziekenhuis waar het uitzicht op de wereld klein is. In Velp ontstaat er heel langzaam (doodsbang om dit uit te spreken), ontstaat er misschien een wankel

evenwicht. Vrijdag lang met Frans uit het ziekenhuis weten weg te blijven. Onrustgevoelens bij mij: sinds vrijdagmorgen geen contact meer met meneer Van Liempt gehad. Enige wat ik weet, hij is donderdagmiddag op Schiphol teruggekomen van een soort nachtmerriereis naar Moskou in een Russisch vliegtuig met alleen Russen aan boord en een tussenlanding in Warschau. Ik denk dat er met hem ook iets ‘mis’ is.

Maandag 14 juni

Lig doodmoe op bed. Pagina Frans net afgeschreven voor je kan nooit weten wat er straks gebeurt. Het is zo stil in Ols kamer. Dus even door het ruitje kijken. Daar zit ze heel erg klein en eenzaam in dat grote witte ziekenhuisbed. Aandachtig lezend? in het programma. Eén vel papier dat ik haar straks gegeven heb, maar... het papier heeft ze dwars in haar hand, dus ze leest niets, maar... ja ze belt.

Zondag 20 juni 21.20 uur

Zaterdag Frans-Rühl-dag. Haalde Corry door niemand geholpen 's middags om drie uur uit bed in de stoel!!! Daarna in een wolkbreuk, letterlijk!, met een paraplu op één uur en vijfentwintig minuten gewandeld. Deze wandeling is nu al historisch te noemen, aldus Frans nog voor we de Haverkist bereikten. Ringallee af, Hirohito-bankje, wilde-zwijnenvoederplaats. Zon in een dampig regenbos. Onvergetelijk. Eindelijk ontspanning.

Deze zondag stond in het teken van de uitvinding van het wiel. Corry rijdt plotseling in een karretje door de gangen en onze twee kamers. Elk gesprek is onmogelijk. Als de stoel tien minuten stilstaat, moet er weer gereden worden.

Maandag 21 juni 12.30 uur

De zomer is begonnen, zegt Toon, die met zijn Rietje van 11.00 tot 12.30 uur bij Corry en mij in mijn kamer koffie dronk. De kamer stond vol optimisme, geloof in Corry's kracht en zijn geneeskundige blik. Eén hand op haar knieën! Ze wordt beter. Een gelukkig ogenblik in moeilijke tijden.

Woensdag 23 juni 9.30 uur. Kamer 620

Toen ik Coby nog moedeloos in Arnhem had achtergelaten, alleen in de af en toe stortregens naar Biljoen gereden. Auto met lichtjes op neergezet. Triest, eenzaam beeld. Avond half tien. Schemering. Een trein met felle lichten op reed kletterend de andere ellende tegemoet. Ik zie en zag er helemaal niets meer in. Lampje in Biljoen-boerderij brandde door de regen heen. Beroemd? Eenzaam. Berooid van alles wat ik lief heb. Mijn Tufman. Stapelgek misschien om zo je leven op te hangen aan een symbool. Spijt. Nee, ik wou niets anders en ik wil niets anders.

Woensdag 30 juni 7.15 uur. Kamer 621. Ziekenhuis Velp

Vandaag zeven weken ziekenhuis. Zeven weken in de hel en soms toch heel heel even in de hemel. Vreselijkste tijd sinds Birma. Zeven weken volkomen overgeleverd aan God, dokters, zusters, broeders. Vol liefde, maar zo broos, zo breekbaar, zo kwetsbaar. Zeven weken nooit meer één krant gelezen. Zeven weken nooit meer één druppel alcohol. Zeven weken zes keer twee trappen op, nooit met de lift. Zeven weken waarin Ol mij nog dierbaarder werd dan ooit tevoren. Zeven toevalsweken?

De spoedopname was op woensdag 12 mei, de dag waarop wij ons nieuwe testament zouden tekenen. Het ligt nog ongetekend in mijn tas.

Donderdag 1 juli 14.10 uur. Kamer 620

De wereld gaat weer open. Met Ol in de gouden koets de lange asfalt oprijlaan van het ziekenhuis op en neer gelopen, stukje door het park. Dokter Langkamp bij de lift suggereerde: ga eens een kopje koffie met uw vrouw drinken op het terras van het hier tegenoverliggende Crest-hotel. Dat klonk ineens geweldig. De wereld gaat weer open.

Toen ging de wereld weer dicht. Alle voorbereidingen voor breukoperatie zijn en worden getroffen. Indien enigszins mogelijk morgenochtend.

Zaterdag 3 juli 7.15 uur

Eigenlijk vind ik het wel leuk dit allemaal na zeven weken toeschouwer nu eens mee te maken als patiënt. In bed is totaal anders dan

naast bed. Zo lag ik naast Klaas Vaak op de operatietafel of weg was ik. De totale narcose waarnaar ik gewoon verlangde. Zalig eens even van alles weg te zijn.

Historische zondag 4 juli 12.45 uur

Wilt u even uw man begroeten. Daar kwam ze aangewandeld tussen zuster Baltink en zuster Mirjam in. En... loopt de laatste meter zich vasthoudend aan mijn bed op me toe. Ontroerend moment. Ze kust me. 't Is of ik droom. Ik ben ziek, lig in een ziekenhuis en Olle komt mij opzoeken. Een van de liefste dingen was de triomf in zuster Baltinks ogen en iets van ‘heel gewoon Corry’ in de blik van Ol.

Zou er dan toch nog een nieuw leven gaan beginnen? Na de Japanse krijgsgevangenschap begon er een tweede leven, en nu weer...? Een derde? Van 10.30 tot 11.30 uur Tuf bij mij op bezoek en een goed gesprek gehad over de toekomst, over op de Wildwal blijven, over veel van de natuur gaan genieten en over optreden.

Woensdag 7 juli. Middag 15.45 uur

Vijf dagen na mijn operatie. Valt me toch een beetje tegen. Had niet verwacht zo vlug moe te zijn. Vanmorgen 45 minuten met Ol gereden op de gang. Telefonen met meneer Van Liempt en Frans Rühl (terug uit good old England). Veel bezoek van H.H. doktoren. Prettige vriendschappelijke sfeer. Zo moé dat ik blij ben even alleen te zijn.

Donderdag 8 juli. Avond. ‘Thuis’ in het ziekenhuis

De hele sfeer van dit ziekenhuis is met de dag charmanter. Zo hartelijk. We houden van deze mensen. Ik zal ze straks misschien nog echt gaan missen. Een emotionele dag is weer ten einde. Klaar voor vertrek om 17.45 uur staat een zekere Hans Peters met een boeket bloemen van de Telegraaf ineens in de kamer. Foto's maken? Neen, zei ik en weg! Naar het Crest-hotel met de gouden koets Coby, Ursi, Tuf en ik. Mooie zomeravondsfeer. Leuk tafeltje aan de vijver. Tuf als een vorstin in het levensmiddelpunt. Na acht weken en een dag ziekenhuis. Stralend. De moeder van Freek de Jonge komt even naar ons toe om ons geluk te wensen. In de verte het Velper circuit. Daar is de wereld. De sfeer van vakantie. Zomer

1982. Morgen zeer warm. 32 graden. Het leven is na acht weken opnieuw begonnen. Geniet zelf nog het meest van de reacties van Ol. Zoiets had ik nooit en nooit verwacht.

Dinsdag 13 juli 7.45 uur

Mooi warm weer. Ursula gaat net weg. Ol slaapt weer. Even rust. Mag wel. De laatste twee dagen reed de gouden koets al om 8.30 uur triomfantelijk mijn kamer binnen en dat betekent dan: niet één telefoongesprek meer zonder Ol in de kamer die zich met elk (onbegrepen) zinnetje bemoeit. Wat doe je nou met zo'n ontroerend lief pakje mens in je kamer, als je zelf constant pijn hebt aan die gerepareerde breuk. Je zit volkomen vast voor de zoveelste keer.

Woensdag 14 juli 9.40 uur

Zonnig en warm. Frans hier. Vond mijn vrouw prima, klaar voor de Wildwal, maar mij er slecht uit zien in vergelijking tot de vorige keer. Voel me dan ook erg in het genre van dag lieve breukband (die ik telkens in de la van mijn nachtkastje zie leggen). Mijn actieradius hooguit een uur. Voel me doodmoe, knipoog de halve dag naar mijn bed, waarop ik nu zit te schrijven na een lange telefoon met meneer Van Liempt. Gisteren met Frans naar de Wildwal geweest, waar de lieve mevrouw Pruis wonderen had verricht. Alles volmaakt in orde. 's Avonds om half acht Frans en ik nogmaals naar de Wildwal. Zaten nog geen half uur of telefoon van Ursula: uw vrouw vraagt of u direct naar huis komt. Boven op mijn kamer brak de hel pas goed los. Corry met zweet op haar voorhoofd riep steeds dat ze niet naar bed wilde, niet de kamer uit, maar met Wim moest praten.

Vrijdag 16 juli 10.45 uur

De gouden koets is vanaf 9.45 uur op bezoek. Gisteravond de Telegraaf! Er was een rotfoto binnengekomen (candid camera) van Ol in het wagentje met twee verpleegsters waarvan één met ziekenfondsbrilletje. Weet nog steeds niet wie dat dan geweest zijn. Goddank dat de foto bij Henk van der Meyden terecht was gekomen. Die wist hem uit de publiciteit te houden! Maar daarom dus wél een goeie foto. Dat gebeurde gistermiddag met Nico Koster als fotograaf. Om 17.39 uur was het zo ver, maar een donkere onweerslucht

maakte alles angstig voor Ol! Ik dus alleen naar het Crest, alwaar Henk en fotograaf ‘in de bar’. Tweede keer in één week dat ik in die bar moest zitten...! Interview met Henk. Lief bedoeld, maar hou mijn hart daarvoor vast. Henk zijn ‘tranen’ (hij was zichtbaar geëmotioneerd) overstroomden ‘de dijken van bezinning’. Driekwart van het gesprek mag niet in de krant, heb ik gezegd. Maar voor het resterende kwart houd ik mijn hart vast. Om 18.00 uur was de onweersbui iets bedaard. Ol, geduwd door Frans, reed statig de oprijlaan van het ziekenhuis af. Toch echt een beetje koningin en gouden koets. Foto's maken op het terras Crest. Daarna weer naar de bar. Min of meer waanzinnige situatie. Ol in dat wagentje met ontroerde Henk op de barbank met tomatenjus en pinda's aan haar zijde. Als daar nog iets van terecht komt morgenochtend in de Telegraaf, zal ik de lieve Heer toch maar us bedanken. Tenslotte ook op onze kamer vreemde avond met avondbrood. Bernadette, Frans, Ol en ik. Toen nog even het park in. Ol baldadig als uit lang vervlogen tijden riep tegen een echtpaar dat heel uit de verte Ol gedag zei: ‘Wie zijn jullie eigenlijk?’ Goddank hoorden ze het niet.

Zondag 18 juli 7.45 uur

Telefoon met Dick Bon over de foto's in de Telegraaf waarop hij Corry... zo oud vond... Zulk soort eenvoudige woorden doen mij dan opeens verdriet en beseffen dat mijn ziekenhuisgeluk eigenlijk op zowat niets is gebouwd.

Dinsdag 27 juli 23.30 uur

We hebben nu zevenmaal met de Peugeot gereden. Vanavond voor het eerst het Wildwallaantje op en uit de verte de nieuwe schuifvoordeur gezien. Ontroerend moment. Bijna elf weken geleden werd Ol in de ambulance weggereden. Het zuurstofapparaat onderweg in werking. Vier vreselijke weken volgden en nu... Ze loopt af en toe met stokje, opgeheven hoofd. Zo ontroerend lief en heel Nederland leeft mee. Nog nooit ben ik zo blij geweest met al die gewone en ongewone mensen die zó reageren.

Maandag 2 augustus 20.15 uur. In de tuin van de Wildwal!

Schitterend warm tot zeer warm weer. Maar hier is het een oase. Vanmorgen om half twaalf hier aangekomen. Afscheid van het ziekenhuis werd eigenlijk alleen afscheid van zuster Baltink (de rots van Gibraltar), dokter Van Olden en broeder Paul. Zij vertegenwoordigden 27 wel heel bijzondere mensen die bijdroegen tot twaalf wel heel bijzondere weken. Op de Wildwal voor het eerst weer met ons vieren gegeten. Mevrouw Pruis, Frans, Ol en ik. Wat onwennig nog... maar het begint toch al iets unieks te worden. Alles om ons heen ademt een nieuwe toekomst. Nooit gedacht dat die er nog in zou zitten, als God niet weer met harde hand toeslaat, maar dan... Nee, niet aan denken. Nu eerst van elk uur genieten. Ze loopt zo keurig, zo ernstig. Een oude, grijze archeoloog die de grond controleert op goud.

Donderdag 5 augustus 8.55 uur. Wildwal

Regen, veel regen. Nu verandert het hele leven, zei Cor Punt in Birma, toen de eerste regens kwamen... Hier ook.

Zondag 8 augustus 23.55 uur

Voor de zoveelste keer geen kans gezien de zin af te schrijven. Symbool van nooit één minuut tijd, want steeds moet er iets... Frans vanavond naar de trein gebracht, samen met Ol en zuster Henriette die steeds aardiger en gezelliger wordt. Maar mis Frans nu alweer. Zaterdagavond keken we met ons vieren naar de video van de oudejaarscollage van 1980 (!), waarvan ik mij ongeveer niets herinnerde. Werkje inspirerend. Plan: zo'n collage maken voor oudejaar 1982 met fragmenten uit ons theaterprogramma ‘Wim Kan in een ommezien’ en zeker met het slot ‘Nu gaan overal op de wereld alle voordoeken weer dicht’.

Zaterdag 14 augustus 16.00 uur

Frans die vanmiddag 14.30 uur hier kwam vertelde: Freek de Jonge ‘doet’ misschien oudjaar voor het Ikon om 22.45 uur... Waarom zou dat uw collageplan in de war sturen? In Amerika zijn op zo'n avond wel veertig programma's in de lucht! Stel voor dat iemand zou zeggen: ik doe geen oudejaarsavond, want op de 32ste zender zit ook iemand die z'n ouwejaar kwijt wil!

Zondag 15 augustus 8.55 uur. Slaapkamertje Wildwal

Wisselen van de wacht. Zuster Bernadette gistermiddag door mij in Rheden van de trein gehaald. Gezellig. Meteen weer de sfeer van een paar weken geleden in het ziekenhuis. Wisselde van dienst met lieve zuster Annemieke die geweldig was, vijf dagen lang. Frans en ik naar de heuvel en in de zon de brief van Kees van Kooten doorgenomen. Begin het een leuk plan te vinden. Zie daar wel wat in. Frans ‘omlaag’ om half zes. Ik ben blijven zonnebaden. Ontspanning. Na steeds veel spanningen en angsten van Ol. Constant bang voor vallen. Depressies. Eenzaamheid.

Vrijdag 20 augustus. Nacht 0.10 uur

Drukke dagen. Geen drie minuten om tot mezelf te komen, maar... 't is me zo dierbaar: Wim! Wim! Wimmie! - ik zie je.

Dinsdag 24 augustus

Om 23.00 uur naar bed, maar toen was ik ook over mijn zenuwen van angst. Ouderwets bang voor de dood. Dat ze ineens dood zou zijn na al die onwaarschijnlijke vooruitgang. Om vier uur wakker. Daarna één grote doodsangst ook, doordat ze steeds hoestte en schraapte zonder een direct aanwijsbare oorzaak. Om 5 uur een Dalmadorm ingenomen. Dat hielp goddank, maar... totaal in mineur. Wakker om 9.00 uur. Telefoon van meneer Van Liempt laten lopen met opzet. Rien en Ingrid afgebeld. Net kwamen Teunissen en Curry cement storten. De bouw van het reddende werkhuisje is begonnen.

Zondag 29 augustus 15.00 uur

Zalig in de tuin met Ol en zuster Annemiek geluncht. Daarna en daarvoor met Ol gelopen tot en op de weg. Wildvreemde mensen kwamen gelukwensen of gaven zoals gistermiddag bloemen. 's Avonds naar Frans, Titia en Franco in Amersfoort met de wildschotel van Rien onder onze arm. Oergezellig. Charmante Titia en leuke Franco nu al negen jaar oud. We vierden daar de 28ste augustus: vijftig jaar geleden gingen we samenwonen!!

Vrijdag 3 september 13.05 uur

Gisteren met Frans bij de tent die nu hoog op de heuvel staat, fijn in de zon de scène met Koot en Bie zitten doorpraten.

Zit persoonlijk af en toe erg in de put. Vind Ol zo innig zielig soms met dat ineens zo imponerend grijze, kortgeknipte kopje. Ze kan zo uitzichtloos zitten staren. Er gaat (soms) zo totaal niets van haar uit meer, dat ik steeds moeite heb hierin mijn eigen energieke, altijd bezige Olle te herkennen. Ben dan vaak zo bang haar nooit meer helemaal terug te krijgen. Moet de vreugde er steeds uitwringen. Gisteravond op de knuffelstoel naast haar bed werd het me dan ook gewoon opeens te veel en zat ik maar heel stil naast haar bed te huilen. Ze had het volkomen door en begon over: zal ik je tranen wegzoenen. Toen werd het nog erger... Voel me af en toe zo ontzettend alleen, omdat ik wel nooit meer op haar zal kunnen terugvallen zoals vroeger, soms midden in de nacht. Nou ja, ook veel zelfmedelijden zit er doorheen en oververmoeidheid van die drieëneenhalve maand spanning. Als ze hard roepen (zoals gisteravond om half acht toen ik nog even buiten liep): meneer Kan! komt u even? denk ik meteen dat ze dood is, zo maar ineens en dan heb ik alweer spijt van al die keren dat ik wat kribbig reageer als ze me weer binnen de twee minuten bij zich roept: Wim! kom je naast me zitten en meteen kun je het werken, lezen of telefoneren wel weer vergeten.

Vrijdag 17 september 20.00 uur

Schitterende herfstdag. De zoveelste. Om elf uur precies in Filmcentrum Velp om Bert Haanstra's opnamen voor de Carmiggeltfilm te bekijken. Ol voor het eerst sinds maanden ruim tweeëneenhalf uur geconcentreerd gekeken. Mijn eventuele optreden in de film besproken. (Haanstra, Van Liempt, Frans, Ol en ik.) ‘De Beertjes’ met een handjevol publiek in de Koninklijke Schouwburg zondag 26 september. Nieuw idee van mij. Uitleggend hoe je van tachtig regels tekst tien minuten sketch maakt en dan ‘ongemerkt’ ‘de Beertjes’ toch eigenlijk in drie minuten spelen. Frans matig geïnteresseerd. Holde naar een voorstelling van Frans Halsema toe.

Zondag 19 september. Avond

Koot en Bie op het matje. Een veel te drukke, spannende dag geweest. Hele postgirogebouw in Arnhem was voor ons in beslag genomen!!! Geheime bewakingspolitie en de directeur; alles was aanwezig. Historisch bekeken iets heel aparts, wat zelfs in Amerika niet voor zal komen... Was met Frans om één uur daar en om half zes was alles achter de rug! Bijna dertig minuten tekst opgenomen, waarvan drie minuten afgesproken of doorgesproken waren. Een allerleukst contact met Koot en Bie en regisseur Jop Pannekoek en Maud die Anneke met de koffie zou spelen. Alles verliep zo vlot en blij en voldaan dat ik er tenslotte geen cent vertrouwen meer in had. Ook op dit moment niet meer. Mijn ‘rol’ opgeschreven vijf minuten voor de opnamen begonnen. Ad Reinbout. Drs. Van Puthoven. Bezuinigingen. Concertgebouworkest. Paar violen minder. Engelse grap misschien iets voor jullie.1

Donderdag 23 september. Avond

Vanochtend twaalf uur viewing in Velp met Ru, Sant, Van Liempt, Frans, Tuf en ik. Besloten alleen de eerste opname, nu zondag a.s. uit te zenden en de tweede aflevering nooit. Maar vanavond nogmaals de video bekijkend met zuster Diny als prima publiek besloten de beslissing, het uitzenden van het tweede deel, uit te stellen tot woensdagmorgen na de uitzending van zondag. Frans denkt dat maandagmorgen ‘heel Nederland’ op z'n kop zal staan. Waarom hij dat denkt is me nog steeds niet erg duidelijk... Ik geloof er niet in...

Zondag 3 oktober

Conny Stuart op de bank bij Mies. Meenemen naar een onbewoond eiland? Koot en Bie en Wim Kan!

Maandag 11 oktober. Avond

Vanavond 18.30 uur Haanstra per prettig telefoongesprek definitief afgezegd. Dit ging er allemaal aan vooraf. ‘Beertjes’ (kon niet doorgaan), ‘mr. Davis’ (pracht Kronkel, maar ongeschikt), gedicht van Simon, drie Kronkels aan de tap (neen), ‘Schoolfrik’ (neen), ‘Vroeger kon je lachen’ (titelliedje). Bert: welke reden geef ik straks op aan de pers dat je niet meespeelt in de film? Zeg ze de waarheid, dat gelooft toch geen mens.

Donderdag 14 oktober 23.25 uur

Ol slaapt zonder dat we aan de knuffelstoel zijn toegekomen. Eenzaam zit ik nu in de huiskamer in dit dagboek te schrijven, eerder bereid om te huilen dan om te lachen. Ik denk dat ik lijd aan zelfmedelijden, maar wat ik werkelijk zo ontzettend mis... Ol, Olman, Tuf, Tufman en hoe ik haar verder altijd noemde. Steeds weer dat gevoel van nu totaal alleen te zijn. Ik kan eigenlijk alleen nog met haar praten alsof ze mijn kind is. Steeds zie ik haar prachtig grijze hoofd voor me. Dat gezicht dat ik niets weigeren kan. Er is er toch maar één waarvan ik hou en altijd heb gehouden: Ol!! Ol!!! Olle!!! maar het is net of ze me al niet meer hoort. Ze is al vertrokken, denk ik soms. Maar ik wil definitief samen met haar weg. Ik wil haar niet alleen laten gaan. Heb steeds het idee dat het ineens afgelopen zal zijn en dan moet ik erg vlug zijn om bij haar te blijven. Samen weg op de rug van de blauwe vogel van het geluk. Samen het niets tegemoet. Ik hoop dat er hierna niets meer ooit zal zijn. Afgelopen. Uit. Niks meer. Samen weg van dat rotleven. Ik heb het ondanks alle successen altijd een rotleven gevonden.

Zaterdag 16 oktober 22.25 uur

Mooie foto van meneer Van Liempt met Toon vandaag in de Telegraaf bij Henk. Hij wordt Toons manager. In de auto 12.15 uur met Ol gepraat, bijna ouderwets uitgehuild. Hielp toch wel een beetje. Toen samen gelopen zowaar in de zon bij de echte Carolina Hoeve waar wij samen vijfentwintig jaar zo gelukkig zijn geweest. Thuis om 13.45 uur. Zuster Lucie wisselde met zuster Annemiek. Mevrouw Gerritsen was er ook en dat gaf rust.

Zondag 17 oktober 18.45 uur. Even alleen in werkhuisje

Telefoon met zoals altijd geweldig bemoedigende Van Liempt, mijn steun in de rug in deze erg moeilijke dagen. Vreugde wel volledig weg van laatste restje leven. Vecht met mezelf om niet de halve dag te huilen. Denk steeds aan ‘suicide’ samen met Ol. Kan niet beslissen nog.

Zaterdag 23 oktober 14.55 uur

Winstpunten. Gisteren Frans met prachtig vara-video materiaal uit het archief waaruit te plukken voor de collage. ‘Vlaggetje, hoedje, toeter’, ‘Nieuwslezer Frits Tors’, ‘Politieman thuis en op paard’. Verrassend leuk en... niet verouderd. ‘We’ denken eraan oudejaarsavond los te laten en te mikken op uitzending op 24 december. Liedje, kaarsje, kerkje, boompje (altijd goed).

Zondag 31 oktober

Om 14.30 uur precies kwam Frans. Ik even naar de IJssel. Mocht op fietsje van Manuela rijden. Kleine, gewaagde demonstratie gegeven van het door het water rijden. Wel natte voeten, maar 't ging toch goed. Half vijf bij Tuf en Frans. Nog wat gereden naar de Havikerwaard. Met Frans veel gepraat over oudejaarsshow. Vorm begint een gezicht aan te nemen. Op grote monitors vertonen we de bestaande tv-filmfragmenten. Ik zit op het toneel op mijn stoeltje (!) ernaast en praat af en toe ‘live’ de boel aan elkaar en spring opeens soms live in de scène.

Voorbeeld: Agent te paard-filmscène tot eerste slot. Daarna ik live te paard heel deel ervan. Dan ‘Nou gaan overal voordoeken dicht’. Dan een slot van ‘een’ oudejaarsavond-meezingliedje live en: Einde.

Zaterdag 6 november. Nacht 0.35 uur

Thuis was Frans die de boodschappen ging doen. Daardoor ik met bloknootje naar de waterval en vrij produktief gewerkt:

 
Ze stonden op de trappen van Huis ten Bosch
 
veertien jongelui in nette pakken
 
die laten we dan maar op de problemen los
 
Nieuwe wijn in ouwe zakken
 
Van Agt vervangen door Ruud Lubbers met de zwarte kuif
 
't is toch een beetje Ajax zonder Cruijff.

Woensdag 10 november 19.15 uur. Werkhuisje

Vandaag hadden we in het Crest-hotel van 12.00 tot 15.00 uur viewing voor de eventuele oudejaarsavondshow ‘We spreken af dat we niets afspreken’. Een titel die enorm insloeg meteen bij Han van

Essen, Marcel van Dam!!!2 en Nico Knapper. De hele viewing, samengesteld door Frans en mij(!), werd een groot succes, behalve... bij Sant die het hinken op twee gedachten vond en vroeg waarom ik het niet gewoon in een vraaggesprek met Marcel van Dam deed. Enfin, de gewone gang van zaken als Sant er de laatste keren bij is. Ol bleef drie uur lang prima overeind. Na afloop gefeliciteerd door Nico Knapper, omdat ik er voor de zoveelste keer weer in geslaagd zou zijn een hele nieuwe vorm te vinden voor deze oudejaarshow. Apetrots voel ik mij.

Vrijdag 12 november 19.00 uur. Werkkamer Wildwal

Veel mensen (zeker tien!) allemaal enthousiast over Seth in ‘Privé’ bij Henk en zijn bijzonder hartelijke woorden over Corry en mij, maar ook over zijn capaciteiten! De glans van Seth straalt op mij over. Dat gevoel heb ik nu steeds meer!

Vrijdag 19 november. Bijna 20.00 uur. Werkhuisje

Ol is lief, maar moeilijk voor haar omgeving. Over de medicijnen, het eten, het huisje. Alles staat op de verkeerde plaats en alles wordt verkeerd gedaan. Daardoor ontstaat vooral 's morgens en vaak ook 's middags een stemming als bij een vulkaan die elk ogenblik kan uitbarsten.

Tobberig over oudjaar, wat ik toch allemaal te veel voor haar vind. De lol is er af. De koek is op. Ik zie er weinig tot niets meer in... Heb er ook totaal geen zin meer in. Zou het liefst met drugs en alcohol inslapen.

Maandag 27 november. Avond

Totaal in mineur speciaal door de kleine, grijze generaal die ver weg van mij was. Meneer Van Liempt gebeld van 11.30 tot 12.10 uur. Over oudejaar 28 december twee voorstellingen en niet twee dagen vier voorstellingen. Te veel emoties voor Ol die vanmorgen zei: dat zou me kapot maken en vanmiddag tegen dokter Van Rijn: zalig, weer in het theater...

Woensdag 1 december

Wegens al het geharrewar Freek gebeld en ongeveer vijftien minuten met hem gesproken. Raadde hem aan niet van elf tot twaalf uur

op te treden, want vanaf half twaalf luistert er niemand meer. Lak aan de coördinatiecommissie. Gewoon allebei van tien tot elf. Ik loop wel us uit en dan zit ik in jouw programma en dat wil ik niet. Niet onbevredigend gesprek.

Vrijdag 3 december 18.10 uur. Werkhuisje

Vanmorgen weer in de Telegraaf en ad. Kan op twee netten (vara en tros) van 21.55 tot 23.00 uur, terwijl ik niet eens leuk genoeg ben voor een klein schepnetje.

Donderdag 16 december. Avond ± 19.00 uur

Vliegende storm. Wisseling van de wacht. Donny ging. Bernadette kwam. Zoals steeds moeilijk met Ol alles uit te leggen. Voor de honderdste keer. Auto met gezicht op Lappendeken gezet en nog weer eens proberen uit te leggen. Werd er tenslotte zo moedeloos van dat ik begon te huilen. Eindeloos in mijn gevoel. Vlug naar huis en rechtstreeks door naar fysio. Frans was al thuis en deed de boodschappen. Na fysio Ru gebeld over muziek van ‘We spreken af’. Naar mijn werkhuisje en tot 18.00 uur... geslapen! Kortom dood-en doodmoe. Zit nu achter mijn bureau. Ik kan geen winkel in of uit lopen of de mensen roepen: ‘Succes met uw show...’ Show? denk ik dan, wie maakt die dan? Ik wou dat ik ineens dood was. Dat zou zalig zijn.

Vrijdag 24 december. Avond

Gure wind. Om 12.15 uur filmopnamen in theatertje in Dieren. Alles onder inspirerende leiding van Nico Knapper. Van Puthoven met Frans op het toneel (moet straks het toneel van het La Mar theater suggereren) en in de kleedkamer Van Puthoven met mezelf, waarbij meneer Van Liempt als ‘stand in’ speelde. Veel gelachen.

Zondag 26 december. Tweede Kerstdag. Avond

Gisteren Ol volkomen in mineur. Steeds bijna of geheel in tranen. Onmogelijk haar langer dan vijf minuten alleen te laten. Tenslotte huilend 's middags naar bed: dit is mijn kerstmis... Niet op te vangen. Vandaag van drie tot zeven slécht gewerkt met meneer Van Liempt in Filmcentrum Velp. Directeur Blaauw en zijn zoon bleven speciaal voor ons in het gebouw.

Woensdag 29 december. Nacht/donderdagochtend 3.00 uur. Sfeerloze kamer Americain Hotel, Amsterdam

Vanavond viewing om 20.00 uur in de nos-studio. Geen fiat gegeven. Slot was rommelig, vol fouten. Gisteren om 12.45 uur Wildwal verlaten, om 14.00 uur voor De la Mar 14.45 (!) uur aanvang van de repetitie. Twee liedjes met Sant, paard, Puthoven in de zaal met vijfentwintig man figuratie. Niet eenmaal meer met Ru gerepeteerd. Twee broodjes gegeten en onderhand met meneer Van Liempt aan conference gewerkt. Twee flessen champagne in twee voorstellingen leeg gedronken. Het enige wat mij er bovenop hield en... durf gaf, o.a. conference liggend op de grond. Eigen kleedkamer voor Ol op toneel met monitor. Opkomst slot eerste voorstelling van Ol... iedereen in tranen. Ik het eerst! Ol ook. Publiek ook. Tweede voorstelling al veel minder slecht dan de eerste! Tweemaal anderhalf uur. Onmenselijke opgave.

Vrijdag 31 december. Avond. Wildwal

Kranten o.a. ad en Parool toch in de zaal. Toch foto's (schitterende in ad): ovatie voor Corry Vonk en W.K. Tussen 1 december en vandaag las ik elke dag verbaasd in de kranten wat ik van plan was op de oudejaarsavond te gaan doen. Dan weer zou ik ‘zoals altijd’ optreden van elf tot twaalf (op dat uur ben ik nog nooit opgetreden), dan weer zou ik op twee zenders te zien zijn, dan weer zou ik het op moeten nemen tegen Freek en tenslotte was het zeker dat de oudejaarsconference van Kan doorging. Maar de werkelijke beslissing nam ik pas vanavond. Om 15.00 uur viewing nos-Hilversum. Tot 17.30 uur in nos-studio staan debatteren. Wel of niet uitzenden. anp belde op. Ze moesten het nu weten. De kleine, grijze generaal hakte de knoop door: (Corry op d'r best. Corry zoals ze altijd is geweest) Geen gelul. We zenden uit...


Vorige Volgende

Over het gehele werk

titels


auteurs


plaatsen


landen


Over dit hoofdstuk/artikel

datums