|
| |
| |
| |
1981
‘Wim Kan in een ommezien’. Bij het maken van zijn nieuwe programma kiest Kan, geïnspireerd door de sfeer van de oudejaarsopnamen, voor een nieuwe formule. Twee voorstellingen op één avond. Aanvangstijden acht uur en tien uur. Het programma komt na veel aarzelen, uitstellen en tegenslagen slechts moeizaam op gang. Het is vooral aan het doorzettingsvermogen van meneer Van Liempt te danken dat de première toch nog voor de zomer op 3 april in Schouwburg Orpheus in Apeldoorn plaatsvindt. De samenstelling van het kleine gezelschap is als vanouds; alleen is Johan Mattijsen teruggekeerd op zijn geluidsplaats. Het programma mag anderhalf uur duren, maar loopt voortdurend uit; het publiek voor de tweede voorstelling staat dan al ongeduldig te wachten in de foyer. Wim Kan is nu zeventig jaar, zijn vrouw tachtig en in het openingsliedje zingen zij: Samen zijn wij honderdvijftig lentes jong. 108 dagen na de verkiezingen komt er op 11 september een nieuwe regering in een bijna onmogelijke samenstelling: het tweede kabinet-Dries van Agt. Den Uyl neemt genoegen met het vice-premierschap. Aan Jan Terlouw als leider van d66 met zeventien zetels (zetelbinkie) de grootste winnaar van de verkiezingen de moeilijke taak om als minister van economische zaken de regering in balans te houden. Enkele dagen na de installatie is het al mis en na een maand moet het uiteengevallen kabinet door twee informateurs gelijmd worden. Een aanslag op Reagan, een aanslag op de Paus. De Amerikaanse gijzelaars komen na 444 dagen vrij.
Ook de serie in Amsterdam wordt door enige weken uitstel getroffen. Maar als Kan dan eenmaal speelt, bereikt hij de absolute perfectie in zijn kunnen als conferencier. De vara wil een televisieprogramma maken rond Kan's vijftigjarig toneeljubileum, maar een overenthousiaste televisiedirecteur brengt het nieuws buiten de gemaakte afspraken om wat al te snel in de publiciteit en Wim Kan ziet terstond van zijn medewerking af. Omdat Kan zo op zijn absolute top staat wordt in eigen beheer met de faciliteiten van Joop
| |
| |
van den Ende het hele programma op beeldband vastgelegd ‘voor je ken niet weten’. Als Aad van den Heuvel Wim Kan een drietal weken voor het oudejaar uitnodigt als een van zijn gasten in de ‘Alles is anders show’, doet Kan een opmerkelijk tegenvoorstel: hij als enige gast met een interview dat ongemerkt overgaat in toch een conference. Kan heeft de vragen al klaar. Zo krijgt de kro en niet de vara Wim Kan op oudejaarsavond.
| |
| |
| |
Dinsdag 6 januari 4.00 uur. Kudelstaart
Ol ligt hardop te dromen van ‘dat zal mijn man nooit goed vinden’ en ‘wat een nep, dat is oplichterij’. Kortom, zo denk ik nu, de onrust is ook min of meer over haar gekomen. De verwarming luistert niet naar zijn thermostaat reëel gezien, maar binnen bij mij is het ongeveer dezelfde situatie. Ben het om de vijf minuten totaal niet met mezelf eens. Denk elk half uur iets anders. Zit met dat grote probleem (vanaf de maan gezien is het totale onzin!) spelen of stoppen. Zondag lang op de Wildwal gebleven. Om 13.00 uur zelfs nog een poging tot wandelen gedaan, maar de overbevolking had zich verplaatst naar de Posbank en de parkeerplaatsen rond de Onzalige Bossen.
Gistermiddag om 16.30 uur bij meneer Van Liempt. Eindeloos gepraat over de oudejaarsavond. Wel of niet meegespoeld in de overstroming van machteloze ongein van Joop Doderer, Piet Bambergen en Rita Corita? En tot niets anders gekomen dan de conclusie dat ik rond mijn zeventigste verjaardag geen weekje naar Engelberg of zo zou kunnen en nauwelijks een paar dagen naar de Wildwal vanwege de start van het nieuwe programma op 13 februari. En geen zinnig argument om niet te starten, schoot mij te binnen. Een voettocht naar Peking begint ook met de eerste schreden en als je die niet zet kom je d'r nooit. Een mooi Plesman-achtig beeld, maar wat nu? En dan de verdere wereld. Polen. Midden-Oosten. Iran. Amerikaanse gijzelaars. Ol moet 28 april tachtig worden. Samen zijn wij honderdvijftig lentes oud. De laatste mooie dagen? Ik denk het wel. ‘Gauw, gauw, gauw nog wat genieten?’
| |
Zaterdag 10 januari. Avond
Toch met Ol om 14.15 uur vertrokken naar Scheveningen. Tuf bij mevrouw Van Liempt afgezet. Ik alleen het strand op. Ol met mevrouw Van Liempt samen tegen meneer Van Liempt. De overwinning stond van te voren al vast. Van Liempt capituleerde. Tournee van 13 februari tot en met 4 april zou één jaar worden uitgesteld en 10 april zouden wij in Rotterdam, Luxor starten. Hij zou volgende week naar de dokter gaan en misschien daarna veertien dagen op vakantie. Toen ik om kwart voor vier binnenkwam, zwaaide Van Liempt met mijn papier, het nieuwe speelplan, terwijl hij zei: Chamberlain. Later toen Ol en mevrouw Van Liempt even samen
| |
| |
zaten te praten, probeerde hij toch weer via allerlei steekhoudende argumenten mij te bewegen alleen Apeldoorn (dat meldde dat de vier voorstellingen praktisch al vol waren) en Doetinchem te bespelen. Toen Ol dat hoorde, was de boot aan en nam ik vlug dat onzalige plan voor mijn rekening.
| |
Maandag 12 januari 12.50 uur. Terug in de bedstee
Belde vanmorgen met meneer Van Liempt. Hij was zeer kortaf. Dikwijls totale stilte. Vertelde hem een mooie grap voor het voorleesbord (muis en vleermuis). Maar hij lachte niet en zei alleen ‘o ja’. Desinspirerend. En ja hoor, tot slot kwam hij weer met belachelijk soort argumenten waarom het zo mooi zou zijn als we na april Rotterdam, toch nog... in mei op tournee zouden gaan. Bijna werd ik pisnijdig.
| |
Donderdag 15 januari 10.05 uur. Wildwal
God gaf mij sneeuw op mijn verjaardag
en Olle zes champagneglazen
Ik zat op allebei te azen
en dacht: ze zijn toch reuze aardig.
Zeventig worden is geen bijzondere prestatie. Als ik mijn adem had ingehouden, was het niet gebeurd.
| |
Vrijdag 16 januari 10.30 uur. Wildwal
De klok waarop meneer Van Liempt altijd belde, maar gisteren heb ik hem dat verboden tot minimaal maandag a.s. Hij moet rustig aan doen. Maar dat kun je beter tegen een muur zeggen. Besloten hier wegens dikke sneeuw voorlopig te overwinteren. Geheel unieke sfeer waarin ik vannacht slíep en zonder middelen.
| |
Donderdag 29 januari 18.45 uur. Wildwal
Telefoon van meneer Van Liempt. Hij was gisteren bij de professor geweest. Alles ok. Niks aan de hand. Over ‘niet werken’ werd niet gesproken zelfs. Zijn nu van plan of 16 april in Rotterdam te beginnen of 3 april in Apeldoorn en dan tot de 25ste bezetten, een zogenaamde tournee.
| |
| |
| |
Dinsdag 24 februari 5.54 uur. Wildwal
Opgeschrikt door een staatsgreep in Spanje. Vermoedelijk wordt tot op dit moment het hele parlement gegijzeld, want dat was juist in vergadering toen zo'n tweehonderd fascistische (?) politie- of legerofficieren het gebouw binnenstormden. Probeer zo om zes uur, nieuws op de radio, wat meer daarover te horen. Ru van Veen zegt af en toe: het grote gesodemieter is nu begonnen en ik weet helaas wat hij bedoelt; zonder dat je het merkt zit je midden tussen zieke en oude mensen. Lichtpuntjes? Altijd weer... je werk! Het programma begint al een gezicht te krijgen.
| Silhouettenproloog |
| Lange conference |
| Schaapherders |
| Scènes met Frans |
| Lange conference |
| Bajesliedje |
| Grappenbord |
| Slotliedje |
‘Is er dan geen plaats in de Bijlmerbajes’ geweldig ontvangen. Ik had er vier coupletjes van klaar, toen Ru zei: daar kun je wel tien coupletten van maken. Een unieke opmerking van de man met de gevleugelde zin na afloop van de voorstelling: je wordt weer laat.
| |
Vrijdag 27 februari 9.15 uur. Wildwal
Zonnige wintermorgen. Sfeer. Gisteren mooie dag. Lange telefoon met meneer Van Liempt, later dito met Frans! Vol enthousiasme en ‘gretig lachend’ om mijn grappen. Toen alleen uitgereden om te wandelen. Ol bleef thuis ‘Silhouettenliedje’ studeren met de bandrecorder. Een uur schitterend gewandeld, daar waar ik nog nooit was geweest. Bij de vijver van de lagere school Rozendaal was een jongen aan het ijs piepen. Mooi. En was er met één been al driemaal doorheen gezakt. Vol trots liet hij het mij telkens zien. Meisje van donderdag op de schaats kwam met twee honden voorbij. Gezellig staan lachen en de verrichtingen van de jongen op het ijs gadegeslagen. Eigenlijk wilde ik ook wel door het ijs zakken.
| |
| |
| |
Donderdag 5 maart. Avond. Kudelstaart
Geweldig goede bespreking met Harry Wich in Hotel des Indes op het Lange Voorhout gehad. Mooie sfeer Des Indes. Nog uit de tijd dat wij Maleis kenden en Frans spraken. Soort half deftige half joviale gerant die Ol via mij een roosje aanbood, voor m'n ‘verloofde,’ zoals ie zei. Harry, zo uit de generale van de ‘Dreigroschenoper’ even naar de overkant gekomen, omdat wij alweer in tijdnood zaten. Schakelde zich geniaal om, luisterde half naar de teksten van het proloogje en de ‘Schaapherders’, maar bedacht meteen een medaillon voor de silhouetten. Gewoon een vondst. En ontwierp tussen twee glazen landwijn en twintig bitterballen in iets enorm leuks voor de grote, stille heide. Toen holde Harry weer terug naar de Dreigroschen met zijn tien centimeter dikke lichtboek voor honderd taferelen of zoiets. Toch wel echt een genie!
| |
Vrijdag 6 maart. Nacht 0.30 uur. In bed Kudelstaart
Vanmiddag anderhalf uur op zolder met Ol samen de schaapherders aangekleed. Werd een succes, geloof ik. Ouderwets leuke samenwerking ineens weer. Ol had de kostuums zelf bedacht. Erg goed en inspirerend. Van 16.00 tot 18.00 uur op Scheveningen met meneer Van Liempt aan de openingsconference gewerkt. 's Avonds nog aantal dingen van de video geplukt die zich lenen voor een parodie: Neelie Smit-Kroes, ‘Wie van de drie’, Fred Emmer, Den Uyl, Pelleboer en Luns. Het is vijf voor één nu. Ga proberen te slapen. Heb het gevoel dat de wereld nu wel zo'n beetje bezig is te vergaan. O Heer dat koninkrijk van U, komt daar nog iets van? Maar het programma staat nog steeds recht overeind, voor zolang als dat duurt.
| |
Dinsdag 10 maart 7.40 uur
Ben al weer vanaf half zeven wakker. Schreef tot nu toe zes coupletten voor het ‘Bijlmerbajes’-liedje geheel in W.K. stijl. 1. zeehonden 2. olievervuiling 3. Lekkerkerk 4. voetbalfans 5. Spanje staatsgreep en 6. krakers in Nijmegen.
| |
Vrijdag 13 maart
Dertig jaar geleden vertrok ik op dezelfde dag en dezelfde datum in krijgsgevangenschap. Zojuist ontvang ik een pamflet van het knil.
| |
| |
Er is nog nooit één cent betaald van het salaris waarop krijgsgevangen militairen recht schijnen te hebben. Wel kregen de gegijzelden van Wijster (tien dagen in de trein) ƒ 9000, -. Ons werd voor 1250 dagen gijzeling ƒ 7500, - aangeboden. Luns gaf de drieëneenhalf miljard herstelbetalingen van Japan... aan Indonesië cadeau.
| |
Zondag 22 maart
Ik heb drie medewerkers die zó verschillen van opvatting dat, als wij met ons vieren aan tafel zouden gaan zitten, er totaal niets uit de bus zou komen (Wout van Liempt, Ru van Veen, Frans Rühl). Vandaar dat ik als een forens tussen hen heen en weer reis.
| |
Maandag 23 maart 21.00 uur. Wildwal
Telefoon: Ru! Ziek! Heeft voor de derde maal geen stem en moeilijkheden met slikken. Bang voor longontsteking. Ik verbood hem naar Apeldoorn te komen, waar om half twee vanmiddag de generale repetitie zou plaatsvinden. Paniek bij meneer Van Liempt. Wij stonden zelf om 14.15 uur voor Orpheus: Harry Wich, Frans, Johan. Meneer Van Liempt: allemaal nog druk bezig. Niemand had Ru of ons nog gemist. Welkomstbloemen van Orpheus in de kleedkamer. Prima werksfeer. Prima directeur Stans van wie alles kon en alles mocht. Om ongeveer half vier stonden Ol en ik op de anderhalve meter hoge praktikabel te zingen: ‘Want samen zijn wij 150 lentes oud’. Klaar voor het changement van ‘Silhouetten’ naar zichtbare figuren. Op tijd trokken ze het witte silhouettendoek omhoog. Dat bleef haken aan de onderkant van de praktikabel en voor iemand begreep wat er precies gebeurde, viel Ol achterover van het podium, op haar rug!!! Ik probeerde haar nog te grijpen, maar doordat de hele praktikabel achterover kiepte, vielen wij allebei en had ik geen schijn van kans. Einde van de voorstelling flitste het door mij heen, einde van onze carrière. In zestig seconden ongeveer stond al wat in de schouwburg werkte om ons heen. Ik denk niet dat ik dit beeld van Ol in feestjurk met feesthoed op haar rug op de grond liggend ooit zal vergeten. Binnen vijf minuten begreep ik wel dat ze niets gebro- | |
| |
ken had in elk geval. Ol weer als een rubberpoppetje en niet de bijna tachtigjarige vrouw met een gebroken heup. Stuitje bezeerd, spierpijn. Een kwartier later stonden wij weer samen op diezelfde praktikabel... ‘want samen zijn wij 150 lentes oud’... te zingen en de generale repetitie zonder Ru ging ‘rustig’ verder.
| |
Woensdag 25 maart 6.15 uur. Wildwal
De afgelopen dag stond in het teken van telefoneren met meneer Van Liempt over Ru (plaatsvervanger?) en werkschema. Ik bel u zo terug, was hét zinnetje.
| |
Vrijdag 3 april 0.15 uur. Kamer 104, Keizerskroon, Apeldoorn
Om 13.00 uur boven in de kleedkamer de borden gemaakt samen met meneer Van Liempt en van 14.30 tot 16.00 uur op het toneel de borden voorgelezen aan meneer Van Liempt die in de zaal zat. 's Avonds première. De eerste voorstelling een bittere teleurstelling. Liep niet. Tweede voorstelling al een stuk beter, maar tevreden ben ik nog lang niet. Er zit een fout in de opzet van het ‘Bijlmerbajes’-liedje. Het werkt nu ernstig in plaats van grappig. Tweede voorstelling het voorleesbord van stal gehaald.
| |
Zaterdag 11 april. Avond. Kamer 36, Hotel Carelshaven, Delden
Vanmiddag om 14.00 uur in het Concertgebouw Hengelo een extra repetitie met Frans en Johan. Uitermate prettige sfeer. Eerst conference opgenomen voor na Pelleboer-nummer en de inleiding voor Luns. Toen een nieuwe scène bedacht, doorgepraat en gerepeteerd. Geen ‘Telebingo’, maar ‘Weet je weet-je’ met tot slot de grap ‘Das Kapital’ van Karl May (weinig indianen). Allemaal wildenthousiast. Viel vanavond als een baksteen! Tweede voorstelling lag het nummer er al weer uit. Nieuwe versie van ‘Weet je nog wel oudje’ deed het wel beide keren erg mooi. Toch kreeg ik vooral de eerste voorstelling niet cadeau. Ru liet mij na ‘Luns’ en ‘Waterdicht vergiet’ weer mooi barsten. Ik kwam uit de coulissen terug in een nietszeggende grafstilte. Pisnijdig, maar wist bij slot eerste voorstelling, handen geven, mezelf mooi te beheersen en vroeg beleefd om wat steviger naspel straks bij de tweede voorstelling (wat ook niks voorstelde). Geheel toch wel min of meer succesvol.
| |
| |
| |
Zondag 19 april. Eerste Paasdag. 11.55 uur. Wildwal
Af en toe storm. Totaal nu tien voorstellingen gespeeld. Na de eerste zeer zware, moeilijke voorstelling in Arnhem en de tweede daverende succesvoorstelling hier thuiskomend het absolute gevoel gehad mij aan beide voorstellingen te hebben vertild. Elke avond nog veel veranderingen die het geheel steeds meer succes geven. Moet nu al niet meer denken aan die vreemde première in Apeldoorn zo vol tegenslagen, maar uiteindelijk spelen we dan toch...
| |
Maandag 20 april. Tweede Paasdag. 5.45 uur. Wildwal
Vanaf half drie al weer wakker. Doodmoe. Onrustgevoel. ‘En nog kan Gijs van de pillen niet slapen.’ Lusten ze geen twee voorstellingen op één avond in Arnhem? Waarom was het lang niet uitverkocht? Waarom verscheen er tegen alle afspraken in toch al een zuur artikel (ik geloof in de Arnhemse Courant) met de kop ‘Veteraan Wim Kan smijt zijn programma de zaal in’. Door mevrouw Pruis goedbedoeld samen met een prachtig paasei op de Wildwaltafel gelegd. Ol las helaas het artikel en zei dat het grappig bedoeld was. In elk geval in mineur naar bed met steeds het gevoel dat het te zwaar voor ons is. Nu zou ik zeggen: het liefst, cancel ik heel Den Haag deze zomer. Ik heb er gewoon geen lol meer in en dan moet je stoppen. Misschien alleen nog drie maanden Amsterdam en dan niets meer...
| |
Zondag 26 april 13.40 uur. Wildwal
Thuiskomend van de laatste voorstellingen een prachtige ree zo in de autolichten. Liep langzaam bij ons de heuvel op. Sensatie! In Doetinchem twee dagen, vier voorstellingen, na het gedoe met Joke een nieuwe kleedster, serieus en snel. Hele sfeer in Amphion buitengewoon prettig. Aardig personeel. Zelfs Ru enthousiast. Vrijdagavond kwam Sant mee, die tweemaal de voorstelling zag: Wim Kan op zijn best. Allemaal prettig, maar het blijft zwaar. Zwaarder denk ik soms dan één heel programma. Waarom is een mysterie. Zou ook nooit meer terug willen naar één avondvullend programma. Na afloop niet echt moe, zou nog een derde kunnen spelen, maar de volgende dag ben ik geradbraakt. Als ik dan wakker word, doet alles me pijn. Na veertien voorstellingen heb ik het vage gevoel dat het programma al in bloei staat.
| |
| |
| |
Maandag 27 april 11.15 uur. Wildwal
Bedekte luchten, maar een beste stemming. Beiden, Tuf en ik hebben weer een gezond gevoel. Gisteravond vragenvuur van ‘Televizier’ gekeken dat geheel onverwacht doodzielig eindigde, toen een egocentrische baardklootzak aan Wiegel (!) ging vertellen: ik ben nu een half jaar weduwe, ik bedoel natuurlijk weduwnaar met twee kinderen en nu krijg ik geen vergoeding voor het wegvallen van mijn vrouw. Wiegel zei nog zoiets als: ik geloof dat u die vraag beter niet aan mij kunt stellen en barstte toen als een kind in tranen uit. Een diep menselijke tragedie plotseling keihard op die kouwe rotbuis naar voren gebracht. Den Uyl pakte de hand van Wiegel. Een lange sympathieke man ging tussen de camera en Wiegel in staan. Jaap van Meekren, Jan Terlouw en de anderen wisten ook niet hoe het verder moest. Einde van de uitzending. Het was overigens de laatste vraag. Alles kwam, op mij althans, over als kinderen die anderhalf uur lang een grote mensenspel hadden gespeeld en nu ineens voor een miljoenenpubliek per ongeluk laten zien dat ze toch gewone kinderen waren gebleven, met gewoon weggedrukt menselijk verdriet.
| |
Dinsdag 28 april 19.30 uur. Wildwal
Zojuist terug met de nu tachtigjarige Tuf van een stille wandeling. In regenachtig weer haar verjaardag gevierd. Gisteravond om elf uur, want met die zomertijd hebben wij eigenlijk niets te maken, ontplofte plompt de mooiste fles champagne ter wereld. Hele dag niet van Ols zijde geweken. En nu 37 minuten in het Carolinalaantje onder plu gezellig gewandeld. Samen.
| |
Maandag 11 mei 16.40 uur. Werkhuisje
Ik zit nog in mijn pyjama. Angina. Nu toch echt. Weet het wel zeker. Vannacht een vreselijke nacht gehad. Zo ontzettend benauwd. Kon bijna niet meer slikken. Vanmorgen gevoel van echt doodziek. Begon toen op eigen idee maar aan mijn anti-anginakuur.
| |
Woensdag 12 mei 18.15 uur. Werkhuisje
Zojuist in de radio gehoord dat er een aanslag is gepleegd op de Paus. Verder vandaag gelezen over de oorlogsdreiging in het Mid- | |
| |
den-Oosten. Israël tegen Syrië, terwijl de Sovjetunie zou hebben verklaard haar verdrag van verdediging van Syrië volledig na te zullen komen. De Sovjetunie bereidt een blitzkrieg voor via ervaringen opgedaan in Afghanistan. Daar gaan we dan maar weer fijne wereld! En wij maar kinderen maken.
| |
Vrijdag 22 mei 3.15 uur
Drink nu een cognacgroc. Regen tegen de ramen. Gezondheidsproblemen met Ol lossen zich op in alcohol. De wereld waarvan ik mij de laatste tijd steeds verder verwijder, wordt weer roze. De mensen die er op zitten worden weer aardiger. Eigenlijk moest je zonder alcohol of drugs altijd in zo'n wat rozige stemming zijn, wil je nog lang niet zeggen: ‘Waar liggen die veertig Vesparax ook al weer?’
| |
Dinsdag 26 mei 20.40 uur
Vandaag stemt Nederland. Ol en ik niet. Ter elfder ure stuurde Wiegel ons nog een kaartje: u gaat toch ook stemmen?, maar beiden hadden we er tenslotte toch geen zin in. Stemmen op Van Agt of Wiegel zie ik als verraad tegenover mijn diepste overtuiging: geen kernwapens en geen kerncentrales. Zitten nu televisie te kijken en mijn eerste conclusie is misschien voorbarig. Maar nu wordt Van Agts cda de grootste partij zonder dat wij daaraan hebben meegewerkt, wat ik niet graag op mijn geweten zou hebben. Ik had mijn stem willen geven aan een sympathieke Den Uyl of Terlouw wegens hun anti-kernopstelling, maar de manier waarop zij zich in de verkiezingscampagne gedroegen is mij tegen gaan staan. En omdat mijn voorkeur, mijn sympathie nergens in één persoon wordt verenigd, ben ik heel bewust niet gaan stemmen en heb daar tot nu toe nog geen spijt van.
| |
Vrijdag 29 mei 6.30 uur. Kudelstaart
Vroeg opstaan is een van de niets kostende, grote mogelijkheden van dit leven. Dikke dauw ligt een halve meter hoog op het landgoed. Ik opende mijn gesloten horizon door één cognacgroc. Doe dat wel vaker. Voel dan een heel klein beetje wat drugsgebruikers voelen, denk ik, er gaan horizonnen open. Om de vijf minuten roept Ol: dag ventje. Uit het Chinees vertaald betekent dat: kom je nou!
| |
| |
Gisteren hemelvaartsmiddag naar de film ‘Lily Marleen’ van Fassbinder geweest in Babylon Centraal Station Den Haag. Frans, Tuf en advertenties zeiden of suggereerden dat het hier ging om het leven van Marlene Dietrich, mijn heimelijke idool uit mijn jeugdjaren. Daardoor zat ik tot de pauze steeds te denken: wat heeft dit nou in godsnaam met Marlene te maken. Het bleek tenslotte dan ook een misverstand. Ik denk dat dit zo'n verwarring heeft geschapen dat ik de helft van de filmbeelden telkens weer niet helemaal begreep. Overigens een ontzagwekkend schitterend griezelig monument van de nazi-oorlog. Een van de eerste tot de laatste minuut adembenemende film met als Leitmotiv het achtregelige oorlogsliedje ‘Lily Marleen’ (geliefd bij vriend en vijand).
| |
Vrijdag 29 mei 17.50 uur. Werkhuisje
‘Een zekere heer uit Noordwijk stuurt teksten’ ter beoordeling. Onder elke tekst staat: alle rechten voorbehouden en geregistreerd te Leiden onder nummer zoveel. Maakt een afschuwelijk irritante indruk. Alsof je al zijn teksten vanavond nog stiekem ten gehore denkt te brengen... In die trant hem ook geantwoord.
| |
Zondag 14 juni. Avond. Kamer 604, Hilton, Basel
Diner op het terras van Schweizerhof. Ineens opvallend veel Nederlandse journalisten. Er bleek een grote bijeenkomst van internationale banken (vandaar dat alle hotels vol waren!) onder leiding van onze Jelle Zijlstra. De journalisten stonden nu te wachten op een persconferentie die hij na afloop van het diner zou geven. Doet u hem s.v.p. onze groeten, zeiden wij voor de grap tegen de verslaggever van het Algemeen Dagblad en vertrokken slenterend richting óns Hilton-hotel. Nog geen drie minuten later kwam ‘Jelle’ ons achterna met zijn vrouw. Reuze aardig en hartelijk. Wilde ons even juist hier in het internationale Basel de hand schudden en of wij op het Frederiksplein eens op een middag een boterhammetje met hem kwamen eten!!! Maar wij moesten het wel echt zeker beloven. Kortom, we moesten het ter plaatse beloven. Hartelijk afscheid genomen. Leuke ontmoeting.
| |
| |
| |
Woensdag 17 juni 19.23 uur. Kamer 22, Panorama Hotel, Aeschlen
Telefoon van meneer Van Liempt met het bericht: Cor Lemaire is overleden... Toch wel even bij stilgestaan. Veel van ons Indische leven zat aan hem vast. In de goeie, slechte dagen was hij een door en door fatsoenlijke, eerlijke vriend. Soms wel eens iets te eerlijk misschien. Wij groeiden na de oorlog uit elkaar en verloren tenslotte elkaar volkomen uit het oog. Zo gaan die dingen.
| |
Maandag 29 juni 6.30 uur. Kudelstaart
Storm uit het noorden. Vakantie is fijn, thuiskomen is fataal. Beiden daardoor kribbig en weg huwelijksfeest. Om half acht Rien hier met prachtige vis- en groenteschotel. Ik zei in volle zekerheid: als Rien straks komt, laat niet merken dat wij onze trouwdag vieren. Proost, zei Ol dus, op onze 48-jarige trouwdag, waar Rien bij zat. Om half twaalf probeerde ik nog het feestje te redden door Jenny Areans gelukwens aan Ols tachtigste verjaardag op mijn cassetteradio af te spelen. Had het zelf nog nooit gehoord, maar Van Liempt, Ru en Sant vonden het erg leuk. Maar Ol zat treurig en triest te kijken. Geen lachje kon er af. Succes bleef uit. Toen nog maar een glaasje wijn gedronken en over half één toch hand in hand gaan slapen.
| |
Zondag 9 augustus 21.10 uur. Kudelstaart
Tot op heden las ik nog steeds niet één kritiek, ook niet de volgens zeggen zeer goeie in de Volkskrant. Zou ik eindelijk wijs zijn geworden? Van de acht voorstellingen nu minstens zes met bovenaards succes. Alleen gisteren eerste voorstelling doodse stilte bij de conference tot de schaapherders. Debaculeus! Daarna in stijgende lijn en tot slot zeer goed, zeer tevreden. De tweede voorstelling met anderhalf glas sherry begonnen.
| |
Zondag 16 augustus 18.50 uur. Werkhuisje
Noordwesterstorm. Gisteravond tien minuten voor aanvang de schrik van mijn leven. Nam nog even snel met meneer Van Liempt in de Liegewagen de borden door en kreeg een blackout. Merkte zelf min of meer dat ik het had. Vroeg bij voorbeeld: wat is er met Viola van Emmenes aan de hand? Moet ik daar iets over zeggen? Ik
| |
| |
had drie zinnen opgeschreven en wilde die nog gauw ergens op de borden zetten, maar kon mij absoluut niet meer herinneren waar dat zou moeten. Zei telkens volgens meneer Van Liempt: maar dat zeg ik toch allang niet meer... Ging wazig naar boven om mij aan te kleden. Toen trok het twee minuten voor wij op moesten ineens weer weg. Herinnerde mij precies de ‘Silhouetten’-tekst en ‘We zouden er mee stoppen’-liedje en speelde een heel erg goede eerste voorstelling. Val nu telkens bijna in slaap.
| |
Dinsdag 18 augustus 15.00 uur. Werkhuisje
Brief ontvangen van Peter van Bueren. Een suikerzoet aapje kwam na een lange inleiding uit de mouw... hij wou zo erg graag een... interview.
| |
Zondag 23 augustus. Middag
Vier grote, succesvolle voorstellingen gespeeld. Meneer Van Liempt zei: vier gave kievietseitjes in één nestje. In den beginne was de aarde woest en ledig... zo voel ik mij nu steeds vrijdagavonds om acht uur. Vandaag de hele dag min of meer voor lijk gelegen. Te moe voor wat dan ook.
| |
Dinsdag 8 september 15.15 uur. Ligstoel
Zit op mijn nu toch weer dikke buik. Gebrek aan beweging. Belachelijk moe. Steeds helemaal of half in slaap. De rekening opmakend van twintig voorstellingen in tien dagen Koninklijke Schouwburg, Den Haag; zelden of eigenlijk nog nooit zo'n fantastisch succes bij het Haagse publiek gehad. Zeker driekwart van de voorstellingen lagen wat de reacties betreft ver en ver boven de middelmaat. Steeds meer druk op de kassa. Laatste vier voorstellingen waren tien dagen tevoren of zoiets totaal uitverkocht. Samenwerking met technisch personeel onder leiding van Leo van der Zalm geweldig. De directeur Frans van der Veen een nietszeggende, handkussende slobberfiguur. Laatste avond was hij letterlijk nergens; geen afscheidsbloemetje of woord kon er blijkbaar af. Heimwee naar Guus Verstraete en Bob van Leersum. Wie zoekt een directeur voor de mooiste schouwburg van het land?
| |
| |
| |
Zondag 20 september 13.30 uur. Werkhuisje
Woensdag een bespreking gehad met Joop Koopman en Nico Knapper. Plannen voor een vara-documentaire over vijftig jaar Wim Kan op het toneel. Na enig aandringen, vol begrip, toegestaan dat ik dan in de vorm van enkele interviews zou meedoen. (Want zonder W.K. zouden het dia's worden met een ingesproken tekst.) Goed. Maar tussen 1 oktober en 20 december moet u niets of bijna niets van mij verwachten. Deze hele bespreking werd achterhaald door het vara-persbericht van tv-hoofd Maurice Koopman op donderdag: grote tv-show met optreden van W.K. Daardoor werd vrijdag, toen de kranteberichten in ad, Telegraaf en Parool verschenen, tot een vervarade dag. Vijf telefonen met meneer Van Liempt. En tot dit ogenblik wacht hij nog steeds op een vara-telefoon waar Maurice Koopman zal zeggen hoe de vara een tegenbericht zal laten uitgaan. (W.K. zal niet optreden in de documentaire, maar alleen interviews maken, misschien.) Daarom heden al gebruik gemaakt van mijn veto-recht.
| |
Dinsdag 6 oktober 18.22 uur. Werkhuisje
Sadat, president van Egypte, vermoord. Een nlm-Fokker stortte vanmiddag om bij half zes neer bij Klundert. Eindelijk tien minuten in het werkhuisje. Ol en ik zijn nu verbonden door de intercom, te leen even van Rien. Ol kan mij vanuit haar bed opzoemen. Theoretisch kunnen wij even praten (via de toets talk), maar in de praktijk komt daar niet veel van terecht. Vandaag voor het eerst geen Medisch Engeltje aan Tufs bed. Om 16.15 uur daarnet telefoon uit Spanje van meneer Van Liempt, gewaarschuwd door Kees. Besloten dat Kees het De la Mar theater zal bellen; door onvoorziene omstandigheden moet de voorstelling van Wim Kan alleen veertien dagen worden uitgesteld. Meneer Meerburg mag ons bellen en wij zullen dan zelf eerlijk zeggen wat er aan de hand is. Voor alle anderen geldt ‘door onvoorziene omstandigheden’.
| |
Maandag 19 oktober. Kudelstaart
Lang met Frans gepraat over ophouden met optreden, waar de Medische Engelen erg indringend over begonnen. Niet morgen, maar straks, omdat ze Corry met kunst en vliegwerk (zij
| |
| |
gebruikten een andere uitdrukking) weer op de been hebben gebracht. Ik raakte er zeer door in verwarring. Au fond heb ik totaal geen zin in 29 oktober De la Mar tot 18 december. Ik wil liever naar de zon, naar de Wildwal, een reisje op de Rijnboot, naar de studio in Scheveningen, naar nog even een feestje. Nu lijkt het net of ik zo nodig op dat toneel moet staan en dat ik Ol en haar gezondheid daaraan wil opofferen en dat is gewoon niet waar.
| |
Donderdag 22 oktober 19.40 uur. Werkhuisje
Hele dag naar de vervloddering! Waardoor? Moeilijk uit te leggen. Heen en weer bellen tussen Frans en meneer Van Liempt. Frans in gesprek. Meneer Van Liempt weer bellen, omdat Frans steeds in gesprek. Frans belde mij terug. Van Liempt enz. enz. Telefoon meneer Van Liempt tot 11.45 uur: zullen we maandag wel of niet mikken op een generale repetitie? Frans Rühl over De la Mar. Om 8.30 uur kwamen de eerste mensen al aan de kassa voor donderdag 29 oktober.
| |
Zondag 25 oktober
Rustig gewandeld op Scheveningen. Voetbal in zee getrapt, op uitnodiging van twee jongens en twee meisjes. Wist niet eens dat ik dat nog kon... Maar wel spier verrekt. Pijn eigen schuld: jonge jongen willen spelen. Bal uit zee gehaald door aardig meisje.
| |
Dinsdag 27 oktober 15.00 uur. Werkhuisje
Koud, somber, ongezellig. Frans werkt nu bij Julio, de Spaanse zanger en meneer Van Liempt, die vanmiddag sliep toen ik om half twee belde, gaat daar vanavond in de Houtrusthallen ook naar toe, hoewel hij zégt dat hij er niets meer aan hoeft te doen. En ik zit hier in mijn huisje.
| |
Vrijdag 30 oktober 16.40 uur
Telefoon met Hans Vogel van het Parool of ik een stukje wil schrijven over de tachtigjarige Koets. Ja, dat schrijf ik wel graag. Ik vroeg aan meneer Van Liempt: wat moet ik schrijven? Zei hij: ach, het gaat maar om twee woorden: Wim Kan. Meneer Van Liempt vanmorgen in de telefoon: er logeren op dit moment ruim 300 (!) buitenlandse artiesten op mijn kosten ergens in Nederland: Bubb- | |
| |
ling Brown Sugar, Porgy en Bess, Russisch staatsballet met Giselle, Brasil Tropical, Julio Iglesias...
| |
Vrijdag 6 november. Avond. Kudelstaart
Vanmiddag eindelijk ‘generale’ in De la Mar. Alles in het genre van net als de voorstelling maar dan heel anders. De schijnwerpers hingen niet waar ze hangen moesten. Het groene silhouettendoek hing in kreukels. De schaapskooi kon niet weg. En om vijf uur duikelden enkele jongens en meisjes van het Londens danstheater over ‘ons’ toneel. Stapelgek. Voor hun voorstelling 's avonds waren zestig plaatsen besproken.
| |
Woensdag 11 november
Vannacht van vier tot zeven uur zitten werken, eindelijk dan weer eens met (veel?) resultaat. Conference Amsterdam pasklaar gemaakt voor het bord. Nieuwe scènes voor Van Agt en Den Uyl. Frans Rühl tot op dit moment 12.30 uur onvindbaar, onbereikbaar... in... Engeland! Maar ik wil hem graag straks om 15.30 uur in Motel Sassenheim hebben voor de nieuwe scènes. Meneer Van Liempt zit daar vanaf één uur. Ik kom zo vlug mogelijk, want morgen première De la Mar.
| |
Zaterdag 14 november
Bij het einde van de eerste vier voorstellingen na Ols ziekte cameramensen op het toneel wegens opname tien minuten voor tv Privé. Vrijdagnacht tot ongeveer één uur nog aan het interviewen met Henk van der Meyden in de kleedkamer. Vanmiddag viewing gezien bij de nos. Ol stal de show.
| |
Zaterdag 28 november 16.10 uur
Drieëneenhalve daverende voorstelling achter de rug. Alleen eerste helft eerste voorstelling was een beetje Stille Nacht, maar dat trok al vlug bij met Mies Bouwman, Leen Timp, zoon Joost en dochtertje Marieke in de zaal en in de pauze nog even achter zelfs. Geweldig enthousiast. Jasperina en Eric in de tweede voorstelling. Jasperina: ‘Ik kan het echt niet helpen, maar als u daar zo zit en praat ben ik nog altijd verliefd op u.’ 't Klonk gewoon erg lief. Alles in een niet te beschrijven sfeer! Zo'n zaal waar je alles mee kan
| |
| |
doen. Vredesliedje half nog vlak voor de voorstelling gemaakt met een eindeloos ontroerend applaus dat ik niet helemaal thuis kan brengen.
De hele hollanditis, welles nietes
eensgezind tot in de laatste trein
Alle Menschen werden Bruder
beetje laat misschien en met wat pijn
op die mooie zaterdag... op het Museumplein
| |
Woensdag 9 december 15.50 uur. Werkhuisje
De kro (!) biedt voor een half uur optreden televisie oudejaar ƒ 300 000, - (drie ton), dat is duizend gulden per minuut. Mies vraagt of Ol en ik op 29 december, haar laatste Mies, op de bank willen zitten. Ol denkt er niet aan. Ik dacht er even aan. Wim Kan alleen op de bank van Mies overgaand in twintig minuten oudejaarsconference en potpourri.
| |
Vrijdag 18 december
Twee avonden in De la Mar, waarvan de laatste de absolute top bereikte. Twee voorstellingen die wij in eigen beheer op televisie vastlegden voor...?... ons archief, voor het nageslacht, voor fragmenten wie weet nu toch nog op oudejaarsavond.
| |
Donderdag 31 december. Oudejaarsavond. Grote kamer Kudelstaart
De woensdag werd een van de vermoeiendste dagen uit mijn artistieke leven. Werd om half twee gehaald. Eerste voorstelling van 20.00 tot 21.40 uur. Interview met Aad van den Heuvel enerverend, maar soms goed en steeds veel zaalreacties. Prima, jong, snel reagerend publiek. Om 22.20 uur de tweede voorstelling. Nu werd het interview weer heel anders. Einde tweede voorstelling rond twaalf uur. Champagne in de kleedkamer. Ol en ik lustten geen hap (geen slok). Kleedkamer vol fotografen en twintig vreemde cameramensen. De heer en mevrouw Meerburg na afloop ontroerend enthousiast. Doodmoe afgepeigerd naar huis, maar wel, min of meer,
| |
| |
voldaan. Om half vijf met Ol en twee flessen champagne in de vermoeide buiken naar bed. Vandaag eindeloos gewacht op oproep om naar de viewing in de nos-studio te gaan. Het bleek een misverstand met meneer Van Liempt. Zou om drie uur bellen. Belde niet. Ik werd dodelijk ongerust. Tenslotte om vijf uur in Hilversum komen. Veel te laat tijdstip natuurlijk om nog het vetorecht te kunnen gebruiken. Half zes begon de viewing in dat rotzaaltje met twee televisietoestellen naast elkaar (fout) en een afstand van tien meter. Ru, Sant, Frans, Ol, meneer Van Liempt, mevrouw Van den Heuvel. Verder veel behaarde technici die vanaf 's morgens zeven uur bezig waren geweest en klaarstonden om moe en kribbig te worden... Een fout als lekker eten Den Uyl (i.p.v. Van Agt) met Wiegel - paap en smulpaap kon er niet meer uitgehaald. Alles leek mij veel te lang, het interview zowel als het optreden. Vond er totaal niets meer aan. Ook meneer Van Liempt vond het te lang. Om 19.15 uur einde viewing. Mijn mening gezegd. Doodse stilte. Tot Sant opstond en een glashelder, vurig pleidooi hield om niets in te korten (ruim 1 uur 35 minuten). Eindelijk horen en zien de mensen eens iets over de echte Wim Kan door dit interview waar we niets van afweten. Interview duurde tegen alle afspraken in ruim drie kwartier. Frans Rühl vond het ook helemaal niet te lang. Tenslotte besloten het dan zo maar uit te zenden om 21.40 uur. Thuis om kwart voor negen. Vlug in pyjama en toen gekeken op de canapé. Viel me ineens vijftig procent mee. Moest soms zelf lachen.
|
|
Auteursrechtelijk beschermd