De dagboeken van Wim Kan 1968-1983. De televisietijd

(1989)–Wim Kan– rechtenstatus

1976

Op 15 augustus zal het abc-cabaret maar liefst veertig jaar bestaan. Die jubileumdag staat Wim Kan echter niet, zoals hij gehoopt had, stralend op het toneel, maar zit hij verslagen thuis, zonder herdenkingsboek en zonder feestprogramma. Na de tournee met het oude programma die tot eind april duurt en waarvan Kan concludeert dat hij nu wel genoeg hotelkamers in zijn leven heeft gezien, gaat hij zich bezighouden met het jubileumproject: Het koffertje van Wim Kan. De inhoud, twee grammofoonplaten en een boek, zijn door Wim Ibo samengesteld en geschreven, maar de uitgever vraagt of Kan zich nog eens over de tekst van het boek wil buigen en houdt daarbij geen rekening met Kan's hang naar absolute perfectie. Elk detail levert een nieuwe vertraging en nieuwe ergernissen op. Kan raakt in de ban van het historisch materiaal en wil ook het nieuwe theaterprogramma dat hij aan het schrijven is, plaatsen in het kader van een terugblik. Veertig jaar abc-cabaret in een half uur. Alle vaste medewerkers zijn in juli weer aanwezig en de staf van de Koninklijke Schouwburg zorgt voor de vertrouwde ondersteuning op de lange repetitiedagen. Kees van Kooten schrijft naast eerdere losse tekstbijdragen nu ook enige scènes voor het nieuwe programma. Maar het hele terugblikplan lukt niet. Kan is niet tevreden, komt in tijdnood en stelt tot verbijstering van zijn omgeving de avond voor de première de voorstellingen van ‘Wim Kan veertig jaar cabaret’ voor onbepaalde tijd uit. Uiteindelijk worden er toch nog zes voorstellingen in Den Haag gespeeld. Gedurende de twee maanden Luxortheater in Rotterdam vindt het programma zijn ritme. De maand december wordt vrijgehouden, zodat Kan zich volledig op het oudejaar kan voorbereiden. Van Agt is dan gekozen tot lijsttrekker van het cda en noemt zich een taai reptiel. (Er zal toch geen addertje onder het gras zitten.) Een gifwolk in Tiel zorgt voor paniek bij de plaatselijke bevolking. Door bezetters wordt de vermeende sluiting van de Bloemenhovekliniek tegengehouden en Kan schrijft voor zijn uitzending een indringend abor-

tusliedje dat Van Agt in de opiniepeilingen omlaag doet tuimelen. De uiteindelijke oudejaarsconference die zesmaal in het Nieuwe De la Mar theater wordt opgenomen, levert Kan naast een miljoen gulden de hoogste kijkcijfers uit de geschiedenis van de televisie op. Het oude record stond ook al op zijn naam.

Donderdag 1 januari 11.20 uur. Wildwal

Wat weifelende zon op Heuvense heuvel. Gelukkig nieuwjaar. Gelukkig nieuw dagboek. Straks hoop ik 65 te worden. Dat heeft veel voordelen: kan ik voor half geld naar mijn eigen voorstelling gaan kijken. Ik ben hoofdzakelijk bang voor de dood, omdat ik angst heb opnieuw geboren te worden. Oude lied van geen tijd voor niets. De kerstboom staat er nog. Ik heb er niks aan gehad in mijn gevoel. De tijd die overbleef zaten we er met onze ruggen naar toe... televisie te kijken. Soms verplicht, soms gekluisterd. Oudejaarsavond een verrassende uitzending van Kees van Kooten en Wim de Bie. Zelfs Ol vond het (wel) leuk. Mijn grootste bezwaar echter twee uur parodie, persiflage vind ik te lang. Nu ik bijna 65 ben vind ik alles te lang. Daarom oudejaarsavond Kooten en De Bie op de video opgenomen en in gedeelten afgedraaid!

Woensdag 21 januari 19.30 uur. Beneden in Enzian, Langwies

Sneeuw. Vanmiddag hier teruggekomen van drie dagen bezoek aan Jan en Lot in Samedon. Boven de Enzian meteen al twee grote herten die rustig stonden te grazen. Sfeer! Sfeer! Sfeer! Toch drie dagen die misschien weer bijdragen tot een wat beter begrip. Voor elkaar mag ik niet zeggen... want van ons weten ze niets, begrijpen ze niets en vragen er ook niet naar. Ze kunnen er nooit eens echt van genieten. Het leven is een illusie, zei ik gisteren nog. Als je de ballon doorprikt, blijft er niets over.

Zaterdag 14 februari 14.15 uur. Werkhuisje Kudelstaart

Sinds ik na aankomst uit Langwies hoorde van Lockheed - Prins Bernhard voor niets anders eigenlijk meer tijd gehad. Woensdagavond had ik ongeveer nog niets over de Lockheed-affaire en donderdagmorgen kwam zoals altijd alles tegelijk: grappen van meneer Van Liempt, Sant, Wassenberg en Terzijde. Dat moest ik hier, op het hoofdkwartier, toen nog in een uurtje proberen te verwerken en te plaatsen in de conference. Om 13.30 uur in Gooiland. Conferentie met meneer Van Liempt, Ru, Frans en ik. Geen directe besluiten. Moest ook nog inleidende conference voor ‘Nachtwacht’ maken. Om 20.10 uur doek op! Nieuwe spiekborden en geen tijd meer om te studeren. Daverend, ongekend succes voor Hilversum. Toch conference over de Prins en Lockheed, dat is, was het nog niet helemaal

(zuinig zijn op Prins Bernhard; hoort nu zelf tot de uitstervende soorten waarop niet meer mag worden gejaagd. Zeg maar dag Prinsjesdag). Slot interview-Den-Uyl-scène moeten we zelfs na twee avonden nog zien te vinden. Eerste avond: die één miljoen dollar voor Prins Bernhard. Ik zie het meer als een adviesprijs. Tweede avond: in wezen weinig verschil tussen kinderen die een Zeeuws rozijnenbrood aanbieden en een douceurtje van Lockheed. Deze laatste opmerking was er blijkbaar totaal naast. Doodse stilte en... zelfs weinig slotapplaus. Hoogst merkwaardige reactie in zo'n daverende voorstelling. Na veertig jaar weet je het nog steeds niet!

Vrijdag 20 februari 14.20 uur. Werkhuisje op het zuiden gedraaid

Er zit iets van lente in de lucht, al glijden de witte eenden nog over een dun laagje ijs. Den Uyl komt nooit aan regeren toe. Nu moet hij weer drie wijze mannen zien te vinden van onbesproken gedrag. Gisteren bij aanvang 20.15 uur in Amstelveen bleek Ru er niet te zijn! Opgebeld. Zat nog rustig thuis. Was het vergeten. Toch maar vast begonnen en... eigenlijk niets aan de hand. Harry Wich in de zaal. Had er niets van gemerkt. Cultureel Centrum prettige zaal om te bespelen. Belde de Bonnen in Cap d'Ail en vanmorgen Rien en Ingrid in Langwies. Zalig zoiets voor je vrienden te kunnen doen. Twee nachten alweer geslapen met valium. Bevalt me goed. Toch weer gespannen, toch weer nerveus voor de voorstellingen. En toch... zou ik het (nog) voor geen goud willen missen.

Zondag 7 maart 18.30 uur. Werkhuisje Kudelstaart

Weer een zware in Eindhoven, vanaf de eerste zin tot letterlijk de laatste grap loodzwaar. De zaal is voor mij in elk geval onbespeelbaar. Het balkon doet gewoon niet mee. Leidt een eigen leven ergens ver weg in Helmond. Bij de ‘Nachtwacht’ totaal geen ‘respons’ (mooi woord). Na de pauze af en toe wat minder slecht. Maar aan het slot, wat nooit gebeurt, bleef alles rustig zitten en langzaam, log kwamen ze tenslotte omhoog van d'r stoelen. Maar de directeur bleef maar volhouden dat het ongekend, enorm, overweldigend was geweest. Nou ja. Misschien verlies je tenslotte je kijk op het geheel, maar ik zou zeggen: nooit meer Eindhoven!

Zaterdag 20 maart 9.45 uur. Kamer 47, Familiehotel Paterswolde

De zon schijnt fel. Belachelijk leven. Eerste avond Stadskanaal (bij Tim) in mijn gevoel geheel mislukt. Voor de pauze kriebelhoest. Niet te harden. De zaal ging meehoesten. In de pauze in wanhoop halve Codinovo ingenomen. Niet op doktersadvies. Na de pauze tot mijn eigen stomme verbazing hoest weg. Niet te geloven. Maar toen voelde ik me slaperig worden, ver weg, wazig. Angstzweet brak me uit. Pikdonkere zaal, felle lampen, geen punt om je aan vast te houden. Duizelig, dommelig. En heel in de verte meende ik soms de zaal te horen lachen. Nachtmerrie die werkelijkheid bleek te zijn. Steeds denkend ik slaap, ik suf, ik sla stukken over. Wat ook zo was: Hirohito en opvang na de gijzeling... Jan Pieterszoon Coen ende discrimineert niet, allemaal vergeten. Steeds denkend ik weet niet wat er nog komt. Bij het interview Den Uyl ging het iets beter door het houvast van een tegenspeler. Toch kwam er om tien over elf een eind aan mijn lijden. Ze klapten en stonden net als bij een goeie avond. Na afloop mezelf overwonnen door niet met alles wat er in mijn buurt stond te gaan gooien en smijten. Door niet Tim (niet te verwarren met Tuf) van alles de schuld te geven. Gewoon vriendelijk gebleven, maar vraag niet hoe. Tweede avond na afloop Tim met speech, grote kaas, bloemen, fotograaf en allerlei mensen achter en wachten tot het publiek de zaal uit was en dan het doek weer open en weer fotograferen. Tim steeds aan je arm, in je kleedkamer en letterlijk onder je neus. Steeds met mezelf gesproken: rustig Tammo Siepkes. Nooit meer naar Stadskanaal.

Dinsdag 23 maart 4.00 uur

Mijn leven is bewust geloof ik een dagelijkse poging de mensen de afschuwelijke ernst te laten vergeten. Laten we een enorme flauwekul trappen. Laten we proberen tot onze laatste minuut te lachen. In godsnaam lach dan maar, want de ernst brengt een mens naar niets dan de afgrond van Gods oneindige humor: een wereld vol verdriet.

Zondag 28 maart 9.50 uur

Ziekte van Ru van Veen bevalt mij toch niet helemaal. Vrij hoge koorts nog steeds. Lot belde Tuf op: ‘Als jullie echt omhoog zitten,

wil Wim Kan jr. jullie wel begeleiden...!’ Hij kan niet eens noten lezen. Ja, nu wel en hij begeleidt veel schoolcabarets verrekte goed... Zodra Jullie Jan ziek is, hoop ik aan te bieden de Raad van State van hem over te nemen. O God. Geef mij iets van het geduld van uw engelen, het zogenaamde engelengeduld.

Woensdag 21 april 19.15 uur. Werkhuisje

In Hoorn de laatste voorstelling van dit seizoen. Met een zeer gezonde en goed uitziende Ru van Veen weer achter de vleugel. Goede reacties.

Woensdag 5 mei 4.15 uur. Wildwal

Het begint voorzichtig licht te worden en ik hoor de eerste vogels zacht tsjilpen om ons niet wakker te maken. Gisteren weer die vierde mei. Eenendertig jaar geleden. De dag begon met een ontzettend spoorwegongeluk bij Schiedam. Vierentwintig doden. Daarna stond alles in het teken van de dodenherdenking 4 mei. Vreemd, eigenlijk hoorden die vierentwintig van Schiedam er niet bij. 's Avonds korte documentaire gezien over het Anne Frank Huis en vooral het dagboek. Ontroerde mij toch weer. Dagboeken... Van Neurenberg 1946 tot Düsseldorf 1976; nog steeds staan oud-nazi's terecht. Maar in Duitsland is er haast geen interesse meer voor. Een avond met veel tranen en veel brok in de keel. Las in mijn eigen Birma-Thailand dagboekje over de laatste dagen van krijgsgevangenschap.

Dinsdag 18 mei 21.35 uur. Werkhuisje Kudelstaart

Hele morgen en deel van de middag aan het boek gewerkt. Om 15.45 uur met Tuf naar heer (en mevrouw!) Van Lindonk in Aarlanderveen. Wonen daar ontzaglijk leuk in een oude boerderij. Boek doorgenomen en mooi, leuk en gezellig bevonden, maar totaal in paniek, omdat er minstens veertig dingen helemaal niet in staan die ik er zo dolgraag in had willen hebben. Ja, de lay-outman heeft het in elkaar gezet tot het ‘vol’ was en toen lagen er nog tientallen dingen die er niet meer in konden! Wat nu? Nou, hier is het boek, losse vellen natuurlijk en zoekt u nu zelf maar waar alles staan moet wat u er nog in wilt hebben. Gooit u er maar uit wat u wilt, maar u moet dan wel natuurlijk... en toen volgde een cursus voor lay-

outleken. Om half acht totaal verslagen de deur uit. Na de Iglomaaltijd ligt het boek nu boven op mijn maag als die stenen in de wolf met de zeven geitjes.

Donderdag 20 mei 12.45 uur. Paniekcentrum Kudelstaart

Gisterochtend om half vijf begreep ik dat hij mij mooi in de boot had genomen en mij nu wilde opzadelen met hun werk. Wim Ibo gebeld, maar die was er niet. Toen meneer Van Liempt en besloten grote vergadering met de Bijen te beleggen bij hem thuis. De Bijen waren echter een dagje uit, hun jaarlijkse feestdag. Alleen Van Lindonk was er. Gezegd dat ik er niet aan denk op deze manier verder te werken, tenzij Geert Lubberhuizen en Van Lindonk 30 juli mijn programma willen gaan spelen. Alles weer teruggegeven wat hij mij in mijn handen had gestopt en een lijst gemaakt van zesendertig dingen die er beslist nog in moeten. Rangeer mij in godsnaam niet in de situatie van we zijn al aan het drukken. Er kan niets meer veranderd worden, want wij zijn te laat.

Vrijdag 21 mei 6.15 uur

Wat aarzelend aan de laatste ronde van het boek begonnen. Honderdzestig pagina's. Tien dagen de tijd. Boek, boek, boek. Mijn rust is zoek.

Zaterdag 22 mei 23.00 uur

Het kabinet-Den Uyl wankelt (weer!) De Bloemenhovekliniek en kredietgarantie voor kerncentrales in Zuid-Afrika zijn de twee grote knelpunten. Staat op vallen. Ook in ‘Brandpunt’ om ongeveer 22.00 uur was dat duidelijk te zien: een kordate maar onwrikbare Lubbers aan het woord.

Maandag 24 mei 20.25 uur

Van 16.15 tot 19.00 uur bespreking bij meneer Van Liempt met Geert Lubberhuizen, Peter van Lindonk, Tuf en ik. ‘Vader’ (Geert) zou alles wel ‘even’ oplossen. Loste op komische Plesman-achtige manier totaal niets op. 31 mei moet het klaar zijn. Nou, dan gaat Peter je dús helpen bij die laatste honderd (!) bladzijden. Einde van de onzin-oplossing. De enige die zich zorgen maakt over dat boek... ben ik.

Dinsdag 25 mei

Getracht première in de Koninklijke Schouwburg van 30 juli a.s. uit te stellen. Zes voorstellingen laten vallen. Kan niet volgens meneer Van Liempt. Er zijn gemiddeld al tweehonderd plaatsen per voorstelling verkocht.

Maandag 31 mei 7.55 uur

Ben nu zelf Boek geworden.

Maandag 7 juni. Tweede Pinksterdag 6.00 uur

Het boek is van de baan! Ik ben nu sinds gistermorgen twaalf uur zonder boek. Wanhopige telefoon gisteren met meneer Van Liempt. Ol steeds erbij en alle laatste mogelijkheden op een rijtje gezet. Niemand kon er meer uitkomen. Daarom hele serie Koninklijke Schouwburg afzeggen. Meneer Van Liempt: dat mag u mij en Guus Verstraete niet aandoen. Toen wij opnieuw voor de derde maal begonnen, zei Ol: begin nou niet weer opnieuw... en toen barstte de bom. Alles ondersteboven gesodemieterd. Aktentas in het haardvuur, bloknoten, losse bladen, de telefoon tegen de vlakte (niet eens kapot!!). Einde boek.

Avond 20.15 uur

Om drie uur meneer Van Liempt hier, die ik alles heb uitgelegd. We hebben daarna gewoon samen zitten lezen in mijn werkhuisje ± 28 graden van 15.00 tot 18.35 uur. Hij was nog strenger dan ik. Ontdekte nog meer fouten. Maar zoals hij nu eenmaal is, liet hij zich nergens over uit! Geert Lubberhuizen nu bij W.F. Hermans. Komt er voor terug uit Parijs. Groot alarm.

Donderdag 10 juni 5.30 uur. Kamer 55, Hotel Eden, Spiez.

Mooiste uitzicht ter wereld misschien wel. Zit voor het raam te schrijven. Het meer is stil, een sneeuwberg rechts staat eeuwig te wezen. Beneden liggen de weggetjes waarop Prem en Pap en tante Mientje hebben gelopen. En Ol en ik nog in september. De rust is nu al over me gekomen en van een boekenteleurstelling is al geen sprake meer. Het wordt denk ik een mooie dag. Witte wolkenflarden met alweer veel blauw.

Zondag 20 juni. Balkon kamer 25

Ik zit al om 6.15 uur hier met het boek! dat ineens gisteravond 19.00 uur op de kamer werd gebracht met een bijliggend kaartje. Heer Van Lindonk zou het alleen maar even afgeven, maar hij logeert in Faulensee en zoekt contact. Nog niet besloten wat precies te doen. Morgen vertrekken wij na twaalf dagen Spiez richting Langwies.

Maandag 21 juni. Avond 19.10 uur. Balkon kamer 25

Nog één dag hier gebleven, vanwege... juist ja het boek. Gisteren halve dag aan gewerkt (met overdracht op parkeerplaats) en vandaag om ongeveer twee uur naar Faulensee en alles daar overgedragen. Van Lindonk met vrouw en kind vertrekken morgen naar Holland. Toch een aardige, sportieve hardwerkende doorzetter die Van Lindonk. Wij gaan naar Langwies. Nu even een boek van mijn hart.

Woensdag 30 juni 19.02 uur. Ringhotel, onze eigen kamer 69, Engelberg

Om twaalf uur van de Enzian weggereden. Tuf smeet haar witte marinepetje baldadig uit het open dak. Stoppen was niet mogelijk. Petje pissen. Ik zwaar de pé in even. In Walenstad snel tirolermuts gekocht voor frs 5.40 met wit plafond. Stond haar nog snoezig ook! Humeur kwam weer bij.

Zaterdag 10 juli 13.20 uur. Werkhuisje

Gewerkt wordt er niet. Alleen eindeloos om de eigen as gedraaid. Werkboeken, conferences, alles ligt op mijn bureau, maar er gebeurt niets. Het gewone beeld van schrijven? Een programma schrijven? Wie? Hoe? Wanneer?

Donderdag 29 juli 12.25 uur. Werkhuisje naar de zon gedraaid

Lange telefoon met Ru en met meneer Van Liempt. Nu klaar voor het gevecht met het woord. Gisteren hele middag druk geweest met finale voor de pauze en de laatste drie nummers ‘Knodde’, ‘Accordeonisten’ en ‘All in the Family’ hecht aaneengesmeed. Twee nachten achter elkaar wakker en tot zes uur ziten schrijven. Wel vermoeiend maar het blijkt dat ik dan het meest geïnspireerd werk.

Maandag 9 augustus. Avond

Alle conferences voor en na de pauze, totaal elf borden moeten nog gemaakt. Heb daar ‘iets’ aan kunnen doen, toen Harry Wich de proloog en de finale aan het uitlichten was. Om twee uur de zogenaamde generale. Had zelf wat verkledingen willen uitproberen, maar praktisch hele repetitie in de zaal doorgebracht. Tot we er om half zes uit moesten wegens voorstelling Fons Jansen. Au fond moest ik vanuit de zaal de hele finale nog uitleggen. In mijn gevoel was er nog niets tot heel weinig aan gedaan en veel onbegrepen. Na afloop (repetitie eindigde bij ‘Dit is de wereld waarin wij leven’) bespreking. We halen het niet. Uitstellen? Eén week? Het is allemaal te veel in te weinig tijd. Negen verkledingen voor de pauze, geen conferences klaar, geen slotpotpourri, geen repetitie met Ru. Zie er nu niets meer in!

Zondag 15 augustus 22.20 uur

Veertig jaar abc-cabaret. Ten einde raad. Op de dag van ons veertigjarig jubileum is de schouwburg uitverkocht, gesloten! Dood- en doodmoe. Waardeloze, totaal verloren dag. Alles is verloren in mijn gevoel. Ben ik overwerkt? Hele dag één lange aaneenschakeling van tijdrovende handelingen, die mislukten. Zocht naar de geluidsband van ‘Wat een land, wat een land’ om het Ireneliedje ‘De vader zegt’ af te luisteren. Tijdens opzoeken... een schot!! En twee kwajongens in een roeiboot vlakbij het werkhuisje. Van Lindonk en Geert Lubberhuizen. Ik meteen woedend. Riep: opsodemieteren. Geschrokken roeiden ze tegen de noordoosterstorm weg. Bleek Van Lindonk toch aan land te zijn gegaan om... het boek aan Ol te overhandigen. Ze hadden van deze dag, door hun toedoen verpest, een feestje proberen te maken.

Vrijdag 27 augustus 10.00 uur. Werkhuisje

Dodelijke vermoeidheid. Herman van Veen bij ons na mijn telefonische verzoek. Kwam om 16.00 uur. Ging om 17.30 uur weg. Enorm contact. Spinnewebben in de tuin bekeken. Toen gevraagd of hij prijs stelde op de Davidsring. Hij was er helemaal van onder de indruk. Reageerde zo lief, zo kinderlijk en totaal niet over het paard getild. ‘Ik voel het hier, diep in mijn buik.’ Beiden geëmotioneerd. Stukje afsluiting van je carrière. In zijn rode Jaguar reed hij snel

weg naar Carré. Daarna vanaf 18.00 uur televisie gekeken met een van zijn voetstuk gevallen Prins Bernhard. Rapport-Donner in de Tweede Kamer door Den Uyl uit de doeken gedaan. Om 20.00 uur in regen en wind gaan varen heel alleen over een donkere Westeinder. Twee witte rondvaartboten waarop werd gedanst, maar niemand keek naar buiten.

Zaterdag 28 augustus

Om 12.15 uur in de Koninklijke Schouwburg en samen met meneer Van Liempt geprobeerd de grote samenvatting over het rapport-Donner te vinden in één of twee zinnen. Om drie uur hadden wij beiden oververmoeid en ongeïnspireerd nog niet één zin die ons echt beviel. 's Avonds grote voelbare spanning in de zaal: wat gaat ie er over zeggen? Na: bent u nog publiek of al een republiek; wie zonder zonde is werpe de eerste steekpenning, zei ik: er is opgemerkt dat de Prins onzorgvuldig is geweest in het kiezen van zijn vrienden. Maar in deze moeilijke uren vind ik toch wel dat hij veertig jaar geleden een juiste levenspartner heeft gekozen. Er volgde een donderend minutenlang applaus. Toen pas brak de spanning. Zware, enerverende avond.

Maandag 1 september 4.20 uur

De laatste avond van de zes voorstellingen tot de pauze loodzwaar, niet mee te voeren. Wanhopig toen het doek viel. Proloogje met Ol matig. Hoewel iedereen roept ontroerend, valt mij vooral het jubileumelement tegen. Het zit er niet helemaal in of helemaal niet. Dan de openingsconference, is nog erg pril en zeker nog lang niet op het peil van ‘kan je 't niet volgen zus?’ En het twintig minuten cabaretoverzicht nee, je werkt je kapot en dat wat ik wil blijft uit. In de pauze dus volkomen in mineur. Enorme bel sherry gedronken vlak voor het tweede deel begon en toen kwamen ze los. Ik ook! Om 23.10 uur Ol zachtjes: Hij is er (Herman!) en verder in een razend tempo huldiging en ring gedaan. Ik dacht goed, spontaan, niet officieel. Veel fotografen. Televisie tros met Ralph Inbar (?) en Henk van der Meyden. (De nos was om onduidelijke redenen niet geïnteresseerd.) Een zeer ontroerde Herman. Veel gezoen. Vader en moeder van Herman, Marlous en geen koud buffet na, maar veel warme vriendschapsgevoelens.

Maandag 6 september 15.45 uur. Kamer 25, Hotel Eden, Spiez

Ik lig in bed en Ol is hofdame. Geeft alles aan. Dood, dood, doodmoe. Zaterdag in paniek Aalsmeer verlaten. Regen en kon niets meer vinden. Dacht alles te hebben ingepakt, maar zat tenslotte om 16.00 uur zowat te huilen in de grote blauwe stoel. Lekkage in de bijkeuken. Leo Aarsen kwam goeiig vragen: ‘Hoe laat gaat u weg?’ Ik dacht nooit. Ik blijf hier want ik word doodziek. Agressief tot en met. Er zijn nog maar weinig mensen die ik niet wil slaan, maar omhelzen. Ol en de Medische Engelen en meneer Van Liempt en Marjet en bijna alle Vonken. Maar Jan en Lot en Truus en Ru van Veen die, zonder handdruk of telefoontje of informatie over mijn toestand, na de laatste voorstelling wegliep; net als Frans Rühl. Maar ik ben zo moe. Enige nu bereikte resultaat: ik hoef nog maar twee dagen per week op te treden en Groningen is voor de tweede maal afgezegd.

Vrijdag 17 september 19.20 uur. Beneden Enzian, Langwies

Overal eeuwige sneeuw. Heel erg stil en sfeervol. Stapel erg stimulerende post gelezen van Simon, Iris en Ru (Ol belt nu boven met hem!) en een ouderwets aardige brief van Goof. Met Ol even in de avondzon nog stukje gestapt en op bankje gezeten. Geen brief van Frans Rühl, ook niets van Kees van Kooten. Maar alles uitermate sfeervol, apart en erg ontspannend, geloof ik.

Dinsdag 21 september 18.50 uur. Langwies

Weer te bed als de oma van Roodkapje. Vannacht om half drie toch weer niet zo lekker. Snel één asperin, één valium en twee rennies geslikt. Zenuwen? Verwacht nieuwe medicijnen van het Medische Engeltje. Eindelijk ondanks schrijfverbod brief aan Toon begonnen. Even Arosa in. Te moe om te lopen. Bij de aangekomen post zeker dertig tot veertig kranteknipsels over ‘ziek’ en ‘rust’. Mooi verhaal over Wim Kan zalig verklaard in een koffertje en Wim Ibo die aan de voet van het monument zit om slechts af en toe even op te staan om de vogeltjes te verjagen die het monument willen bevuilen. Hoor juist op de Zwitserse radio dat de Prins aanwezig was bij het uitspreken van de troonrede, maar dat er in de rede met geen woord over het Lockheed-schandaal werd gesproken, terwijl het rapport-Donner nu toch nummer één staat op de boekentoptien van

de Haagse Post (mooi voor de conference?). De Prins in een gewoon kostuum in de gouden koets. Het zwarte schaap met de witte anjer.

Woensdag 29 september 9.20 uur. Enzian, Langwies

Gisteren een bijzondere dag. Bij de post alweer ongeveer twintig knipsels, waarbij enorm interview met Frans Rühl. Het gaf op sommige punten nogal wat licht in de duistere gang van zaken; hij had het een reuze rotaugustusmaand gevonden met een vreselijk slot... Wat er nou precies aan de hand is geweest, daar kwam ik na een telefoongesprek van anderhalf uur toch niet helemaal achter. Belde hem namelijk direct na het lezen van het interview op en was blij met een, voor zijn doen, enorm goed contact. We hebben het op onze manier toch even uitgepraat. Zei dat ik het mij erg had aangetrokken dat hij zonder iets te zeggen was weggelopen. Nou ja, aan het eind van het gesprek begonnen we weer een beetje te lachen en ik geloof dat wij allebei opgelucht waren.

Vrijdag 15 oktober 15.05 uur. Werkhuisje

Heb mijn enorme inzinking overleefd, geloof ik. De eerste voorstelling in Luxor Rotterdam een onverwacht daverend succes. Niet te vergelijken met de zes voorstellingen in Den Haag en vooral voor de pauze niet. Geweldige verrassing eigenlijk vanaf het eerste woord. Enorme reacties van negenhonderd enthousiaste mensen. Joke als kleedster een ware uitkomst. Stil en accuraat. Als dat zo blijft, ook wat de reacties betreft, verheug ik mij op anderhalve maand Rotterdam, waar de belangstelling nog groter is dan verleden jaar!

Zondag 24 oktober 10.15 uur

Twee Rotterdamse avonden inmiddels al weer achter de rug. Gisteren begon met het heel even uitvallen van de playback-band in de proloog. Iemand liep het stopcontact uit de taperecorder en daar stonden wij Ol en ik drie seconden mooi voor schut. Sloegen het zogenaamde playback-figuur. Joop Koopman en Nico Knapper in de zaal. Hadden op mijn verzoek hun televisie-ogen ingezet vooral om te zien hoe het Den-Uyl-interview zou overkomen eventueel 31 december op televisie. Beiden waren na afloop een en al zekerheid. Geweldig, zonder enige twijfel, riep Joop Koopman (voor de tweede

keer; in Apeldoorn toen hij nog theaterdirecteur was ook al). Zittend op een kist in de gang toen maar besloten in principe te proberen dit jaar oudejaarsavond te doen. Nu al op van de zenuwen, geloof ik.

Maandag 1 november 14.30 uur

Koffie en kranten en om 10.30 uur telefoon van meneer Van Liempt. Na veel zakelijk gedoe, is er verder nog iets? Ja... Seth deed zondag bij Willem Duys in ‘Muziekmozaïek’... zijn imitatie van Joop den Uyl! Toen was de boot wel goed aan. Goddank dat Seth niet hoorde wat ik erover zei. Mooi mijn paradepaard voor oudejaar verpest. Met opzet weet ik wel zeker. Hij doet dit nummer waarschijnlijk morgen ook in de ‘Vuist’ van Duys op televisie. Einde bericht. Helemaal in de put van dit nieuws. Gevoel van geld gejat uit je portemonnee. Inbraak. Na veel telefoneren met meneer Van Liempt, Frans (dan doen we Den Uyl toch niet), Sant (Ru had het ook gehoord en was er nogal beduusd van), weer meneer Van Liempt die Willem belde die van plan is dinsdag in de ‘Vuist’ iets te zeggen in het genre van: Wim Kan doet dit nummer al meer dan twee jaar. Wist je dat niet? Seth heeft ons namelijk in De la Mar gezien. Twee dingen goed begrijpen, schijnt Seth ook te zeggen. Kortom tot nu toe alles in het teken van de stoel onder mij uitgetrokken. Slecht collega. De klap is net zo hard aangekomen, als toen hij op oudejaar ineens zonder iets tegen mij te zeggen oudejaar ging doen. Onbeschaafd, zou je het ook kunnen noemen.

Woensdag 3 november

Tv met de ‘Vuist’ van Duys, waarin Johnny Kraaykamp, Simon Carmiggelt en Seth. De eerste twee geweldig. Johnny met liedje van Toon, ‘Zeg maar dag met je handje tegen de zomer’ en Simon mooi over Roland Holst. Seth viel me mee. Zijn Den Uyl heeft in ieder geval niets te maken met mijn Den Uyl. Hij blijft in mijn ogen een dilettant. Maar het publiek vond het zo te horen wel goed. Tekst over het venmanende vingertje vond ik erg goed. Liedje over Den Uyl beviel mij niet. Na afloop enthousiast over deze ‘Vuist’ Willem gebeld. Had daar veel succes mee, want hij zat er mee in dat ie Seth geen kat had gegeven, maar zo'n opmerking had echt niet gekund. Hij staat hier naast mij, zei Willem Duys en voor ik het wist, had ik

Seth aan de telefoon. Gewoon gezegd toen maar wat ik echt meende: ik had zwaar de pest in, toen ik hoorde dat jij Den Uyl op televisie ging doen, maar... het heeft niets met elkaar te maken. Seth meteen door het dolle heen van geluk. En of wij nu vlug naar zijn programma kwamen kijken, want het was geweldig goed en wij zouden het prachtig vinden. Nog niets veranderd in al die jaren! Daarna Simon die ik uit de grond van mijn hart geluk kon wensen met zijn optreden en toen Sjonnie Kraaykamp. Heb hem erg opgebeurd. Deed hem geweldig goed. Toch een heel bijzonder gróót artiest.

Woensdag 3 november 21.00 uur. Weer thuis

Jimmy Carter is president van Amerika geworden. Nou gaan we lachen!!!

Zondag 21 november 19.00 uur. Werkhuisje

Donderdagmiddag van twee tot vijf uur voor de tv om het Tweede-Kamer-debat over de ontsnapping van Menten te volgen. Van Agt, de lijsttrekker van het cda, heeft zowat de hele lijst uit elkaar getrokken. En: Ethisch Reveil meteen al een mooi resultaat. Menten precies op tijd wakker geblazen. Van Agt preekt beter dan hij spreekt. Allemaal ter elfder ure nog op het bord gezet. Totaal zeven nieuwe grappen direct in het begin. Daverend succes. Meike en Mirjam in de zaal. Waren in de pauze even bij Corry en ik zag ze dertig seconden en zei beleefd: oplazeren s.v.p., want ik had de hele pauze ook nog zitten ‘Menten’.

Dinsdag 7 december 10.10 uur. Wildwal

Vanmorgen om 8.00 uur: Menten in Zwitserland gearresteerd. De ochtendbladen hebben het net niet meer kunnen meenemen. Hans Knoop van Accent heeft hem ontdekt. Hoef niet alles op te schrijven, want vanavond komen de kranten met het nieuws en het commentaar. Wel weet ik dat de helft van mijn werk prullenmand rijp is geworden.

Zondag 12 december 19.30 uur. Werkhuisje

Weer twee daverende voorstellingen in Haarlem. Zit van 18.15 uur tot nu volkomen voor gek aan twee, drie rijmzinnetjes te werken die

ik al vijf dagen lang niet kan vinden.

Met de doofpot over de drempel

het nieuwe jaar in op de tast

En daarop heb ik dan ongeveer tien variaties.

Maandag 20 december 22.45 uur

Wijn op en twee kalmeringspillen met één resultaat: helpt niet. Vandaag voor het eerst na een oudejaarsbijeenkomst met Ru van 13.00 tot 18.30 uur; zie ik het weer een beetje zitten, maar daarvoor... neiging om mij dood te laten verklaren om zo van alles af te zijn. Heb nu:

1	Met de doofpot over de drempel
2	Mooie plaats voor eventueel liedje van Sant óf hoedenliedje na 22 minuten
3	Opzet voorgelezen abortusliedje. Daverende kritiek van Ol en Ru (tien regels heb ik al (pas)
4	Prachtige opzet oudejaarspotpourri met o.a.: I'm dreaming of a white christmas We zaten in de kou bij maanlicht Moeder zet de doofpot maar vast klaar 13 miljoen oliebollen op aardgas Waar gaan we in het nieuwe jaar naar toe? (ik ben bijzonder blij dat u deze vraag stelt)

Dus ruim anderhalf uur en dat is dan nú weer mijn grootste probleem. Wie weet, denk ik nu, om tien over elf kan het als alles meezit toch nog leuk worden... Afkloppen!!!

Donderdag 30 december. Avond

Drie avonden lang zes voorstellingen. Vooral tijdens de tweede voorstelling elke avond nooit moe. Conferentie voor iedere opname in de Liegewagen. Unieke samenwerking tussen Joop Koopman, Nico Knapper, Hanneke Kock en onze mensen. Vierde voorstelling leek het te worden, maar het werd toch de zesde (de laatste). Ter elfder ure kwamen er nog nieuwe dingen in. Duikboten-conference en Van Agt bij Willem en de goudvissen. Televisietechnicus, die het

uiteraard zesmaal had gezien, bedankte mij bij het verlaten van het theater voor de heerlijke avonden en ik ga voor de zevende maal (oudejaar) weer kijken. Mooi compliment.

Vandaag 15.30 uur viewing in nos-studio Hilversum. Met algemene stemmen goedgekeurd! Joop Koopman ging mij in een apart kamertje vertellen dat de grammofoonplaat eindigt met abortusliedje. Zeer origineel idee. De lp is samengesteld uit materiaal van de eerste avond, waarop vrij veel staat dat in de zesde voorstelling allang niet meer voorkomt. India-conference bij voorbeeld. Zesde voorstelling werd het tenslotte toch. Niets veranderd.

Vrijdag 31 december. Nacht 5.00 uur. Wildwal

Hier op de oudejaarsmiddag aangekomen. Sfeer. Eenzaamheid. Niemand tegengekomen. Totaal alleen met Tuf in het wolvenbos. Deur al vroeg op het wolvenslot. Doodzenuwachtig naar uitzending zitten kijken van tien voor tien tot elf uur. Mooi. Direct daarna telefoon. Reacties opgeschreven met trilhandje. Om twaalf uur champagne in elkaars armen. Samen gezond, gelukkig, succesvol, tot in de eeuwigheid samen. Daarna had ik hem een beetje om. Door de gebroken spanning en een half flesje champagne. Viel met tafeltje en al languit in de kamer, maar wel gelachen. Om twee uur naar bed.

Vorige Volgende