De dagboeken van Wim Kan 1957-1968. De radiojaren

(1988)–Wim Kan– rechtenstatus

1966

‘Wat een land, wat een land’, de verzuchtende titel van het programma waar het abc-cabaret mee op reis is, kan niet beter van toepassing zijn dan op dit jaar. Wekelijkse happeningen op het Spui. Steeds indrukwekkender Vietnam-demonstraties. Bij het huwelijk van Beatrix en Claus ontploft een rookbom. Het wordt rumoerig in Nederland. De Provo's zijn allemaal jongelui die de ruiten ingooien van gebouwen waarvan ze later commissaris hopen te worden. Zelfs Irene Donner en Wibo van der Linden worden bij ongeregeldheden gearresteerd. Op 13 juni bij het bouwvakoproer om het vakbondstientje valt op de Dam de eerste dode. Het gebouw van de Telegraaf wordt bestormd en krantenpapier wordt brandend naar buiten gerold. De wereld kijkt verwonderd toe. In Indonesië wordt president Soekarno door Soeharto buiten spel gezet. De Zuidafrikaanse president Verwoerd wordt vermoord. President Johnson gaat zelf zijn troepen in Vietnam bezoeken. Niet Parijs, maar Londen bepaalt nu het modebeeld.

Na een lange tournee tot 6 juni verwisselt het abc-cabaret op initiatief van meneer Van Liempt bij de jaarlijkse zomerbespeling Diligentia voor het Paviljoentheater van het Kurhaus in Scheveningen. Sylvia de Leur is er dan niet meer bij. In het najaar vervolgt de tournee om op 16 november met de 538ste(!) voorstelling dit succesvolle programma af te sluiten. In april al beginnen de kranten aan te kondigen dat Wim Kan dit jaar zijn oudejaarsconference zal gaan houden. En naarmate oudejaarsavond nadert dient zich wederom een kabinetscrisis aan. Op 14 oktober in de Nacht van Schmelzer wordt tijdens een marathonzitting van de Tweede Kamer het kabinet-Cals naar huis gestuurd op het financieel beleid. De voorganger van Cals gooide er met zijn pet naar, maar Cals ging er mee rond. Maar 16 november is er alweer een nieuwe regering, een overgangskabinet onder leiding van prof. dr. Zijlstra. Wim Kan maakt hem voorgoed populair met de meezinger ‘Jelle zal wel zien’. Maar ‘Lachend over de loongrens’ zal Kans laatste oudejaar op de radio worden.

Zaterdag 1 januari. Middag 14.00 uur. Werkkamer Wildwal

Nieuw schrift! Nieuwe plannen en goede voornemens. Lief zijn voor Ol, niet meer zo gauw kribbig worden en op 31 december een uur conference om te bewijzen dat je op oudejaarsavond wel een goed programma kunt brengen, als je er maar moeite voor doet. (Gerard Cox las gisteren z'n tekst van een papiertje voor drie miljoen toeschouwers.)

Slecht begin vannacht. Spijt, spijt. Had geen humeur moeten verliezen. Had moeten denken aan al die oudejaarsavonden in Birma en Siam, zonder Ol, zonder champagne, zonder zalm. Drie kaarsjes gedoofd door de champagne. Alle kaarsjes omgevallen. Ol onverwoestbaar. Ze zei: 't Was geen slecht voorteken...

Zondag 9 januari. Ochtend 9.45 uur. Kudelstaart in de keuken

In Leiden al twee dagen oorverdovend succes. Vooral gisteravond. Donderdag in Hilversum was het moeilijk en in de kleedkamers ijskoud. IJlings werden om 19.15 uur kacheltjes aangedragen. Terwijl in het restaurant driehonderd mensen bij muziek en uitgelezen spijzen zaten te dineren. Zielig en verkleumd zaten wij daar, ‘de artiesten’. Ik zei later op toneel; Hier heeft vroeger een kasteel gestaan, dat is nu weg. Maar de kerkers zijn gebleven, dat zijn nu de kleedkamers...

Zondag 16 januari. Avond 18.20 uur. Kudelstaart kleine kamer

Morgen en overmorgen Gorkum... met burgemeester Ridder van Rappard. Ik weet al veel ‘grapjes’, maar hij is er zelf de eerste avond en ik zie hem absoluut in staat vanuit de zaal te interrumperen. Dan heeft ie z'n zin. Is ie de volgende dag voorpaginanieuws! Gorkums eigen Don Quichot!

Vrijdag 21 januari. Middag 15.30 uur. Werkhuisje Kudelstaart

In Alblasserdam gespeeld. Zwarte lijst. Onopgevoed, vervelend, niet-reagerend publiek. Burgemeester opende en sloot. Lieve man, maar kon weer helemaal niet uit z'n woorden komen. ‘Ik mag wel Corry zeggen’ en tal van zulke niet ter zake doende zinnetjes. Daar sta je dan, met je hoofd omlaag je te generen voor zijn speech. Vreselijk. Een gevoel of iemand met een grote schaar ten aanschouwen van het hele publiek de kleren van je lijf knipt. Om te huilen!

Nu hele middag al aan het knippen en plakken en bijwerken van het dagboek. Een uur lang met meneer Van Liempt getelefoneerd. Toekomstplannen. 31 december '66 oudejaar.

Woensdag 26 januari. Avond 18.15 uur. Kudelstaart kleine kamertje

Vanavond vrij. Weelderig gevoel, maar speel toch iedere avond met het grootste plezier. Zojuist in dikke mist terug uit Scheveningen. Wandelde van 14.30-15.50 uur op een wazig, mistig laagwaterstrand.

In Vietnam gaat na een pauze van één maand de oorlog weer ‘gewoon’ verder waar we gebleven waren. Ol beweert al ongeveer een week lang dat Sylvia, alhoewel ze zegt dat ze na 17 september vrij wil zijn, allang bij Lurelei heeft getekend. Meneer Van Liempt is het met de zienswijze van Ol geheel eens. Carry gaat weg (31 mei). Celia blijft tot 16 november. Deed eerst dik van opslag en meer solo's en zo. Nu krijgt ze géén opslag, zelfs gaat in Scheveningenperiode haar solo eruit, maar... ze blijft. Bij ‘Zo is het toevallig’ vergeten ze vaak de door hen opgesomde gebeurtenissen in humor om te zetten. Dan worden het mededelingen ten behoeve van landen tuinbouw.

Zondag 6 maart. Middag 17.30 uur. Werkkamer Kleine Wildwal

Donderdagmorgen 8.30 uur op station Arnhem aangekomen. 's Avonds in Tiel gespeeld. Dat valt niet mee! Warm, slecht zaaltje. Akoestiek moeilijk! Wel succes, dacht ik. Toch niet meer doen, zo uit Langwies en dan direct gaan spelen. (Langwies trouwens weer geweldig.) Vrijdagavond vrije voorstelling Nijmegen. Fantastisch succes, maar veel open plaatsen. Toon had vier dagen met zijn nieuwe show vlak voor onze neus gestaan (beleid van directeur Diekman!). Gisteravond dan voor zestigjarig bestaan nvv. Zette alles op alles om er iets van te maken en slaagde, dacht ik, beslist daarin. Na de pauze bepaald goed (groot?) succes, hoewel het alle symptomen had van een besloten kring. Woord vooraf van de voorzitter zonder enig overleg met ons, ‘meneren’ die uit de zaal iets roepen en dubbele-bodem-grapjes waar geen enkele reactie op komt, omdat ze precies één dimensie te ver gaan. Na afloop Diekman... toen ik uit douche kwam gelukkig... Had hem voor drie cent

iets verteld (wit van woede, meldde Ol die alles waarnam). Ik zag alleen maar bloed en wrok. Enfin, binnen vijf minuten bood hij excuses aan: ‘Ik had inderdaad over het afsluiten van de voorstelling voor het nvv overleg met u moeten plegen en als W.K. het nvv te min vindt om er voor op te treden, zal ik dat aan de pers bekend maken... dat was kolder van mij!’ Kolder? zei ik. Kolder is wat Toon Hermans brengt: hoge humor. Maar dat van u is lage chantage!!! Excuses, handen geschud en weer goed. Kees Vlak kwam vrijdag helemaal niet opdagen. Was in Emmerich terechtgekomen. Vergeten over te stappen! Rund! Wilde ‘zijn’ bas niet mee naar het theater nemen, want ‘het wordt toch niet geapprecieerd’. Vergat dat bas ons eigendom is. Door het abc-cabaret gekocht. Wist ik overigens ook niet. Daarover viel ook een woordje. Meneer Van Liempt sprak Kees toe. Sylvia de Leur voortdurend zwanger, ziek, griep, overgeven, weer even gezond (om tv te doen) en dan weer ziek.

Donderdag 10 maart. Avond 21.40 uur

Ze zijn getrouwd. Een droeve, trieste, domme vertoning die op de tv alleen al vijf lieve uren van ons korte leven verslond. Een mensonterende ceremonie. Daar hebben we nu voor gestudeerd, gefilosofeerd, geëmancipeerd. Daar zijn we nu wijzer voor geworden, om zo'n dag kritiekloos te accepteren. Een dom gedoe. Iedereen praat en zingt iedereen na. Eén staat op en roept hoera. Willem Drees (goeie, ouwe Drees) samen met Onkel Joekoes waren getuigen. Wie had dit ooit gedacht eenentwintig jaar geleden. Alle commentatoren op plechtig. Cals op komisch en plechtig tegelijk. Van Hall zich steeds versprekend. De preek was banaal, lang, droog en vervelend. Ds. Sillevis tot twintig maal toe ‘Smal is de weg’ en ‘Twee mensenkinderen’. Slechte beurt voor de kerk. Het nationaal programma met een ‘keur’ van artiesten, had het echte kermispeil, waar het trouwens ook speelde. Nederland op z'n lolligst! Een blamage voor elke artiest uit de ‘komische sector’. (Sylvia de Leur, even uit haar griep losgerukt, was pl.m. drie minuten lang niet om aan te zien.)

Zondag 13 maart. Ochtend 9.30 uur

Dit vak! Je kan in dit vak gaan scheiden, je kan van godsdienst veranderen, je kan in een ander theater gaan optreden, alleen je kan, onthoud dit, nooit meer van genre veranderen. Gisteren zowat storm. Snel nog even naar de zee! Was laag water, maar de halve golfbrekers lagen af en toe onder. Liep een groot stuk hard (met vuistjes). Op golfbreker even gestaan, toen aardig meisje met brilletje op en groen jasje aan kwam vragen: Bent u nou W.K.? (Ja, dat was ik.) Dertig seconden later veegde de golf ons zowat samen van het piertje. Drijfnat, maar erg gelachen allebei. Om 15.45 uur in looppas naar de pier waar ze haar fiets had staan, afscheid alsof we elkaar jaaaaaaren kenden. Leuke middag.

Opgewekt naar huis om 16.30 uur. Liefderijk afgedroogd door Ol, die op zulke momenten zo onbetaalbaar begrijpt hoe zalig ik zoiets af en toe vind. Andere vrouwen zouden toch nog een soort jaloezie naar voren brengen. Ben dan zo'n uurtje weer even in de wat jongensachtige, overmoedige, waaghalzerige sfeer waar iedere man misschien soms wel naar terugverlangt. Gisteren Alkmaar viel tegen. Sfeerloos. Maar nieuwe huwelijksconference groot succes. Hier 's nachts na drie weken thuisgekomen. IJskoud! Verwarming kapot. Wist goddank Ol de schuld te geven, wat voorkwam dat ik het huis in brand stak. Monteur meneer Trom goeiig nog hier. Stop was doorgeslagen en ik was vergeten hoe je zoiets ‘repareert’. Zo gaan die dingen!

Vrijdag 1 april 14.30 uur. Werkhuisje Kudelstaart

Ietsje beter weer. Zojuist anderhalf uur geleden met heer Broeksz gebeld en definitief beslist oudejaar te zullen doen. Belde hem zelf ineens op wegens:

1.	krantebericht over Paul van Vliet (hij zou oudejaar voor de avro-tv doen).
2.	gisteravond weer ‘Zo is het’ gecanceld door de vara wegens tekst over burgemeester Van Halls bepleite afkoelingsperiode.
3.	ernstig verlies pvda (eenvierde van de zetels).

Dacht ineens ik moet nu eens wat terugdoen, nu ze (de vara) misschien in moeilijkheden zitten... Broeksz erg aardig en... blij verrast(?) dacht ik. anp-bericht zou straks nog worden doorgegeven. Misschien ‘kwasi’ interview met de Telegraaf (Henk van der

Meyden). 't Is een beetje een zet op een zeer ingewikkeld schaakbord. Hakte in tien minuten zeven knopen door waar ik al een half jaar mee zat te tobben.

Zondag 3 april. Ochtend 8.45 uur. Keuken Kudelstaart

Zon! Ja echt, tegen alle weerprognoses in. Een beetje zon. De reiger zat op het oude, haast verdwenen steigertje bij het bordje ‘Verboden toegang’. Hij kijkt naar ons huis. Het water is rimpelloos. Geluksgevoel even. Maar ook een gevoel van waanzinnig veel te doen en... dat haal ik nooit. Goed... Oudejaarsbericht heeft al in alle kranten van Nederland gestaan, vaak op de voorpagina. Telegraaf mooist. Het Vrije Volk had het zelfs vrijdagavond al; vermoedelijk gaf de vara-persdienst het rechtstreeks aan hun partijblad door. Plaatsten het slecht. Henk van der Meyden, door meneer Van Liempt ‘benaderd’, stond meteen vrijdagavond 19.30 uur al bij Singer in Laren. Interview van tien minuten in een kleedkamer. Ik had alle vragen al bedacht met de antwoorden erbij. Ook grapje over de Telegraaf kwam erin. (Mag u straks alles zeggen van de vara? - Ja, ik denk van wel, maar misschien niet van de Telegraaf.) Nu, we zullen zien of het iets wordt en wat het dan wordt...

Drie Singer-voorstellingen Laren nu achter de rug. Zeer zwaar, zeer moeilijk, zeer stil publiek. Zingen niet, klappen niet, kijken rond in de zaal. Onbegrijpelijk, soms vanaf het eerste moment al boos, ongeïnteresseerd en afgeleid. Vreemd vak. Net als je denkt nou heb ik het volkomen in m'n handen, glijdt het door al je vingers heen! Gisteravond laatste avond van Sylvia de Leur. Ol en ik gaven haar, met het oog op haar ‘gezegende’ omstandigheden, een wieg!!!... (ƒ 93, -)

Lezing voor honderdtien journalisten 's middags. Veel mensen van radio en tv (Achter het nieuws en Brandpunt). Erg op dreef voor uiterst moeilijk publiek. Bedacht al pratend vaak zelf de vragen en beantwoordde ze meteen. Er werd veel gelachen (tenslotte) en blij gekeken en zelfs staande geklapt. Zelfs ‘bij nader inzien’ lijkt het me nog steeds geslaagd. Schreef daarnet een voorwoord voor de liefdadigheidsvoorstelling op Goede Vrijdag voor Blijvend Applaus.

Woensdag 6 april. Ochtend 10.00 uur. Zierikzee, kamer 16

Zo snel... Tien jaar geleden ongeveer kwam plotseling een nieuwe ster aan de cabarethemel: Sieto. Nu hoor je alweer zeggen van: zo zuur, zo ernstig, zo weinig om te lachen. Nu weten we alweer dat het kleine theatertje niet elke avond vol is. Nu is er al, na Lurelei, alweer iets nieuws, Paul van Vliet, Cabaret Pepijn! Dát is het nu. De hofleverancier! Bij de ondertrouw van Beatrix en Claus oogstte hij een enorm succes. Hij gaf Claus een jas cadeau voor de grap... een zogenaamde grapjas. Tijdens de sherry en het eten plaat van Paul van Vliet gedraaid. Vernietigend oordeel van Ol. Kan het zelf moeilijk plaatsen.

Voorstelling gisteren in Zierikzee werd ‘gewaardeerd’. Dat werd in de pauze en na afloop wel tienmaal gezegd. ‘Fantastisch’ en zo, maar ze lieten het tijdens de voorstelling niet merken. Eigenlijk vecht je zo'n hele avond tegen een gevoel van 't is niks en iedereen ziet dat het niks is.

Vrijdag 15 april. Ochtend 10.15 uur. Hotel De Oude Geu, Gulpen, kamer 18

Spelen nu in Limburg. Valkenburg, Geleen, Roermond en Heerlen. Toch weer ineens heel moeilijk. Ineens, ook zonder de matige kritiek in de Nieuwe Limburger, stemming gezakt. 't Is een ongelooflijk mooi land. We wandelden gisteren in voorjaarsatmosfeer tussen de glooiende heuvels als vorsten in het groothertogdom Luxemburg. Maar... in Luxemburg zou je ook geen succes hebben... Ze spreken hier langzaam, bedachtzaam, vriendelijk zacht. Mensen die nog tijd hebben. Een land op zichzelf! Alleen gisteravond Heerlen Stadsschouwburg (vijf jaar oud en nog nooit opgetreden daar!) was zeer goed. Spiekborden gingen bijna in de brand! Rookontwikkeling! Mensen op de eerste rij stonden op. Altijd beetje paniekerig. Drie brandwachten tussen de coulissen zaten te lachen. Jullie moeten niet lachen, jullie moeten spuiten. Maakte tenslotte van het geheel nog een succes. Haalde de linkerspiekborden eerst stukje achteruit (ze lagen namelijk óp het voetlicht) en bracht ze toen, onder daverend gelach en applaus de coulissen in. Die kunnen al weg, die hebben we al gehad.

Woensdag 20 april. Ochtend 10.10 uur. Hotel De Wielingen, Cadzand, kamer 17

Ach, er is altijd wat, dacht ik hoofdzakelijk vannacht. Even ging alles conflictloos en nou begint het weer. Ol zegt: Jij neemt alles veel te zwaar, en dat is dan ook zo. Frans Halsema komt melden dat hij in het nieuwe programmaboekje te weinig met foto's is vertegenwoordigd. René Frank komt z'n status opbouwen door mee te delen dat Carry Tefsens ademtechniek in de ‘Zwarte Reus’ te wensen overlaat en dat Celia helemaal niet zingen kan. Het zwangere afscheid van Sylvia blijkt ons ƒ 1000, - te hebben gekost door nieuwe affiches, nieuwe programmaboekjes, nieuwe - overigens erg slechte, te haastig genomen - foto's. De heer Wassenberg treedt via een krant uit de anonimiteit. Kortom, je bent op reis met veertien levende wezens. Ze schoppen tegen hun kooien en naar hun baas. Je bent gewend rustig de kooi in te gaan, maar je kan elk moment opgevreten worden. Een conclusie: we zijn te goed, te goedig, te beleefd, te weinig vanuit de hoogte. Een heel onaangename conclusie, maar helaas begin ik te denken dat er toch maar één manier is om met deze levende bagage om te gaan en dat is de hele dag te laten merken dat de voorstelling om ons gaat en dat ze nog niets kunnen (en ook wel nooit iets zullen bereiken), want anders kweek je roofdieren die je onverwacht aanvallen. Dat is dan weer een somber verhaal over enkel sombere ervaringen. De mens is veel primitiever dan je ooit vermoedt. Gaan straks naar Zierikzee. Morgen Goes. Vrijdag nogmaals Vlissingen en zaterdag Scheveningen. 't Is een soort zee-tournee!

Zaterdag 23 april. Ochtend 8.00 uur. ‘Hotel’ Mondragon, Zierikzee, kamer 16

Als ik mij niet vergis, bent u meneer Kan, zei de taxichauffeur. Hij vergiste zich (gelukkig) niet. ‘Jacob Haringman? Die is hier geboren. Die staat tegenwoordig op de televisie.’ Bij de boekhandel waar Ol een briefkaart van Renesse voor Jacco kocht, hing een Elsevieraffiche voor het raam: Wim Kan weer in tijdnood door kabinetscrisis? Kocht die Elsevier, die gewoon tien regels onzin bevatte over... ja, over wat? Toch een blad van niks.

Vrijdag 29 april. Ochtend 11.15 uur. Op balkon van kamer 2, Strandhotel Vlissingen

We oefenen voor de flat aan de Rivièra. Blauwe luchten, blauwe zee. Al drie dagen onbegrijpelijk onhollands heerlijk. Gisteren Ols bejaardendag gevierd. 's Nachts uit Middelburg, om 23.45 uur al op de kamer en de klok af moeten wachten. Om 24.00 uur bij de twaalfde klokslag met bier en ik met glaasje wijn. Cadeautafel leek opeens een tienertafeltje. Mary Poppins prentenboek, kindertelefoontje, Zeeuws lepelrekje en wodka(!) van Ru van Veen. Ol feestelijk jarig, verklaarde ook nog dat ze het eigenlijk erg zalig vond. Zo goeiig lief op je vijfenzestigste. Kan zelf helaas dat enthousiasme niet (meer?) opbrengen. Ol stootte gisteren haar hoofd tegen autodak. Dom en wild en nog steeds te woest voor een ‘bejaarde’. Baart mij nog altijd veel zorgen. Stoepjes op en af, deuren die dichtvallen. Schrik telkens van haar tekort aan inzicht wat de macht der dingen betreft. Deed vannacht geen oog dicht. Stond om 4.00 uur op het balkon. Er waren mooie sterren en eindeloze stille zee. Dacht diep na en dacht in hoofdzaak: Vreemd dat ik nu niets denk.

Vrijdag 13 mei. Wildwal

Gisteren lunch met vara (Broeksz, Arie en Joop Koopman) in Holevoet. Ik hooikoortsachtig. Veel niezen. Niets definitief met de vara afgesproken. Uitzending 31 december vermoedelijk van 22.00-23.00 uur (voor de kerkgangers) in plaats van 21.00-22.00 uur. Prijs? Ik doe het voor niets of voor een miljoen! Dan graag voor niets, zei de heer Broeksz. Net belde meneer Van Liempt: Hengelo vijf dagen uitverkocht!

Woensdag 18 mei. Wildwal

Lollige boel, ons land komt een beetje in de sfeer van: dominee is ook maar een gewone jongen, pastoorke vloekt wel eens en Sinterklaas zet z'n mijter scheef! Agent brengt provootje op. Een leeuw met een muis in z'n bek!

Maandag 6 juni 9.30 uur. Gulpen, kamer 1

Warmachtig weer. Prima stemming. Eindelijk voor het eerst sinds vele, lange weken weer eens zeven à acht uur geslapen. Vier dagen

Marcanti, 75-jarig bestaan Wilhelmina Gasthuis, werden verrassend. Succes lag ver boven het gemiddelde. Eenvoudige en korte toespraken op het slot, de leukste van Koets, en steeds veel bloemen en geschenken, alsof we het voor niets hadden gedaan. Gisteren ik om 12.45 uur naar Toon. Van 13.30-15.15 uur leuk gepraat. Rietje en later Michel (van de rauwkost en de vijgen en de noten) er ook bij. Bijzonder goed contact. Over hemel, aarde, ontspanning zoeken in een bar of in de natuur. Ol die zegt: ‘Er is niemand’ en Toon die zegt: ‘Ik zou toch wel eens met Corry over die dingen willen praten.’ Verder over Maurice gesproken. Zit in Lausanne, man van de wereld, roken, mooie pakken, showman. Toon vertelde over zijn ‘image’. Voor iedereen bereikbaar, luisterend naar ieders gelul. Zijn kleedkamer staat altijd open, zijn tv-toestel daarin. Mensen lopen in en uit. Van concentratie vóór het opgaan komt nooit iets terecht. Toneelmeester in uitverkocht Carré vertelt half uur lang verhaal waar geen eind aan komt, terwijl publiek al binnenstroomt, orkest al begint te stemmen, over z'n a.s. schoonvader, die in lege zakken handelt enz. enz. Als Toon beleefd informeert hoe en wat, vertelt de toneelmeester door tot één seconde voor Toon op moet en zegt in z'n oor, terwijl Toon het toneel oploopt: ‘En soms zit er nog voor een dubbeltje meel in....’

Om mijn leven staat een hek, bewaakt door Corry Vonk. Zij houdt de sleutel vast in handen. Vertelde aan Toon: Dat leven van jou houd ik geen week vol. Dan kun je me naar een gekkenhuis brengen. Toon: Toch heb ik nou ineens het leven ontdekt in de bar van Hilton, iedereen kennen, rondjes geven, schouders slaan. Limburgs lijkt het mij. Ik ben meer Israëlisch, denk ik dan.

Vrijdag 24 juni 19.40 uur. Enzian

Stort- en stortregens. Ol en ik vanmorgen naar Heimeli gewandeld in precies één uur en drie kwartier. Onweer en hagel. Oergezellig en ouderwets. In de laarsjes. Ik nog boodschappen gedaan in Arosa. Zes meisjes van Hollandhuis ontmoet en hen mooie wandelingen uitgelegd. ‘U had reisleider moeten worden.’ Brief van meneer Katan: Koop die flat maar in Cap d'Ail! Nieuwe levens gaan beginnen. Wat zal de toekomst in onze huizen brengen? Gelukkig zalig leven (tot nu toe). Nu ga ik naar boven glaasje met Ol drinken op de nieuwe flat.

Donderdag 21 juli. Ochtend 7.50 uur. Keuken Kudelstaart

Droeve, herfstige stemming buiten. Dampig. Kleine golfjes komen van de overkant. Sinds onze thuiskomst nog geen zomer gehad. Tijdens plensbuien lekkages in kleedkamers en gangen van Kurhaus Paviljoen. Het water stond in de garderobe. In Kurhaus Hotel liepen de gasten door tien centimeter water op de rode tapijten (de joden trokken er weer door de Rode Zee!). Moeilijkheden toch weer met m'n stem. Forceerde me bij de proloog. Rumoerig binnenkomend publiek deed me de das (van de keel) om! Benauwd gevoel. Doe veel n g oefeningen (voorzichtig) en manne - manne - manne - manne...! Drie inspeelvoorstellingen groot succes. Voor de pauze door weglaten van drie nummers alles tweemaal zo goed! Na de pauze eilanden-conference, Castro, Makarios, Verolme, Prior, Briels, alles weg. Toch nog zeventig minuten! De ballade van het provocerend wit vooral gisteravond een daverend succes (enorme slotpointe Freule Wtte...waal).

Over cabaret: Naarmate ik het langer doe, ga ik alles steeds meer bewust doen. Steeds wetenschappelijker te werk. Conferences op eindeloze borden. Tijdsverdelingen in het programma. Ideaal: één uur voor de pauze, één uur daarna en om 20.30 uur beginnen met precies twintig minuten pauze. Beperking van de speeltijd. Een conference niet uit laten groeien als een gezwel! Jongeren nemen stelling. Ik neem afstand en bespiegel en bespot. Sommigen vergeten de humor. Maar het belachelijke doodt! Niet de botte constatering. De grenzen van het toelaatbare zijn vrijwel grenzeloos geworden!

Slotconclusie van drie dagen inspelen:

1.	't gaat me steeds meer moeite kosten
2.	stem moet zeer goed bijgehouden worden
3.	slaap hooguit vijf à zes uur
4.	kan steeds slechter borden lezen
5.	tot nu toe Kurhaus Paviljoen prettiger dan Diligentia.

Meneer Van Liempt zegt dat het voor vrijdag (première) en zaterdag goed besproken is. Lurelei in Diligentia gaat slecht. Jaap van de Merwe in de Mont d'Or is al gestopt. Het Circustheater staat nog leeg. Vanavond vrij.

Zaterdag 23 juli 15.00 uur. Werkhuisje

In uitverkocht Kurhaus Paviljoen ‘première’ gehad. Was eigenlijk de vierhonderdste voorstelling. Toch helemaal, na drie heerlijke inspeelavonden, een première-gevoel. Spanning tot het uiterste, zelfs bij de proloog die prachtig liep. Daarna zakte het wat in, maar na de pauze (en ook bij het ‘Oranjevrouwtje’) werd het in mijn gevoel geweldig. Ballade van het provocerend wit had zelfs een open doekje bij het nieuwe couplet over roetkap en wit pamflet (‘Moeders wil is wet’). Ol had 's morgens al gezegd dat ze dat niet goed vond..., maar Ru en meneer Van Liempt waren zeer enthousiast en dus zong ik het maar. Tot laatste seconde niet beslist of ik het ja of nee zou zingen. Voelde me na afloop of ik vijf kilo had verloren in een zweetkuur of zoiets. Vreemd, zelfs ik kan me niet indenken waarom zo'n voorstelling zo'n krachttoer blijkt te zijn. Ik denk (bescheiden) aan Rubinstein, Menuhin en Chaplin. Altijd dat concert, altijd dat werk. Altijd die dreiging van vanavond moet het weer...

Zondag 24 juli. Ochtend 8.38 uur. In de keuken Kudelstaart

Gerard van het Reve katholiek geworden! Net iemand die onder een grote paraplu gaat schuilen, waar ie eerst zelf een paar gaten in heeft geprikt. Een literaire exhibitionist. Wat moet zo'n Van Dis een stomme man zijn om zich zo ver te laten brengen: Van het Reve aanklagen voor godslastering. Dat is precies wat Van het Reve wil, nodig heeft, hoopt en verwacht.

Donderdag 28 juli. Ochtend 9.30 uur

Scheveningen wordt steeds mysterieuzer! Gisteravond een voorstelling gespeeld die wat betreft reacties hoorde tot de allerbeste van mijn leven, geloof ik. In begin bij proloog nog even iets aarzelend. Toen steeds beter. ‘Oranjevrouwtje’ vol voltreffers. En na de pauze haast niet meer te geloven. Ze lagen met hun hoofden op elkaars schoten van de lach. En toch is het moeilijk dit succes ‘thuis’ te brengen. Van 19.15-20.00 uur voor de voorstelling met Frans Halsema op de boulevard gezeten. Over zijn plannen gepraat. Heeft slechts twee theatertjes (Pepijn kan ie krijgen en Lurelei), geen artiesten (misschien Adèle [Bloemendaal] of Sylvia) en geen teksten. De drie troeven die je minstens in handen moet hebben,

teksten, mensen en theaters, daarvan heeft hij er maar één. Nou ja, we zullen zien. Veel hoor je nu weer: ‘Kunt u mij niet aan een paar kaartjes helpen?’ Een ouderwets lekker zinnetje. Zou je dan zonder tv en interviews en radio in het brandpunt van de belangstelling kunnen blijven staan?

Donderdag 11 augustus 8.10 uur

Mijn nummer zit nu zo nauwkeurig in elkaar dat als er maar één zinnetje iets minder doet, iedereen dadelijk roept: Dat kan er wel uit. Overigens drie dagen lang een ontzettend gejaagd gevoel. Kreeg gisteren van René een ‘pilletje’ (ze blijken bijna allemaal met die pilletjes rond te lopen: René, Carry, Celia), dat hielp goed. Voel me nu eindelijk beetje rustig. Het was net of m'n hoofd en m'n hart de hele dag zesmaal zo hard holden als van mij op rustiger uren werd verwacht. Kwam dan de voorstelling, en met name het gedeelte na de pauze, dan kwam tenslotte ‘alles gelijk’. Als twee treinen die in dezelfde richting met gelijke snelheid rijden, waardoor je bij een vaart van honderddertig kilometer per uur rustig van de ene in de andere kan stappen. Soms denk ik ook dat dit optreden zoveel vergt dat het nu werkelijk beslag legt op de volle vierentwintig uur. Zelfs de vrije dag geeft geen echte ontspanning meer.

Vrijdag 26 augustus. Ochtend 7.15 uur. In de keuken Kudelstaart

Lunch bij Dragt met Seth. Gezellig, na maanden weer eens contact. 's Avonds was hij in de zaal. Voor de pauze léék het eerst een wat stugge moeilijke zaal, nadat we zó tegen Seth hadden opgeschept hoe geweldig het elke avond was, maar na de pauze kwam weer het toverstafje, als vanouds, en het was daverend. Bij de ‘Ballade’ hielden ze bijna niet meer op met klappen. Seth en zijn vriend na afloop ‘achter’. Zo enthousiast heb ik Seth nog maar zelden gezien.

Vrijdag 2 september

Schrijven (boekje, liedje, tekst voor programma). Schrijf snel. Doe alsof je in tijdnood zit. Denk: 't Is toch maar voor... weet ik veel wie. Niet proberen te schrijven met die loodzware gedachte in je hoofd: 't Is voor de eeuwigheid of voor 't Ministerie van Cultuur. Dan komt

er niets uit de bus. Wie weet ligt hier voor het tobben een nieuwe werksleutel. Aldus gedacht.

Zaterdag 4 september. Gulpen kamer 18

Het lieve, oude lied. Het is 22.30 uur. Alles is op. Lobster-cocktail (Ol), champignons op toast (Wim), halve fles Pomerol, hele fles Pomerol. Zalig, zalig, zalig. Ol niet meer te houden, nog twee cognacs en nu ligt ze vrolijk naar de zingende radio te luisteren en verlangt een derde. Zwak, stom en belachelijk geef ik het haar maar weer. 't Is beter misschien iemand blij naar de ondergang te helpen, dan somber te verwijzen naar een lang en saai leven. Drukke dagen, die laatste dagen voor zo'n vertrek.

Gisteren voor de voorstelling om 19.45 uur Lucie en Chris Baay feestelijk blij. Wij willen eindelijk weer eens lachen. Waren al hun geld kwijt geraakt bij Teixeira de Mattos. Vreselijk. Onder de voorstelling een telegram van Erik de Vries of ik samen met Danny Kaye wilde optreden voor Unicef (televisie). Neen gezegd en niemand boos. Toon aanbevolen. Bij deze slotvoorstelling mijn neefjes Jan S. en Wout tussen de coulissen, nadat Lot eerst Ol had opgebeld of het daar niet tochtte...! In mijn herinnering was de Scheveningen-serie, totaal tweeënveertig voorstellingen, de leukste serie die ik in mijn leven heb gespeeld. Bij het afscheid veel hartelijke handen gedrukt. Toneelmeester Van Alten, mevrouw van de garderobe en haar zusje. Maar van de directie liet niemand zich zien. Ook geen bloemetje aan het slot. Niets. Zeker boos omdat ik een invitatie om te souperen afsloeg? Maar... een onvergetelijke tijd!

Donderdag 15 september. Ochtend 7.07 uur. Ringhotel Engelberg, kamer 69

Dit is de vakantie van het lange slapen en het vele dromen. Diep en gedetailleerd. Droom over [Eduard] Verkade die zei: Jammer dat u niet een jaar van uw leven afnam om Hamlet te spelen.

Zaterdag 15 oktober. Wildwal

Haastige notities. Gisterochtend 9.30 uur telefoon meneer Van Liempt: Kabinet is gevallen. Hele nacht was het op de tv, maar ik wist van niets. Ochtendbladen hadden het nog niet. Om 17.30 uur naar Arnhem (twee avond en uitverkocht). Gedoe! Veel werk. Wei-

nig grappen. Vrijdagavond groot succes, dacht ik (vanmorgen om 4.30 uur stonden ze op de stoep; gelijk met de melkboer). Vanavond met mooi uitgestippelde en uitgeschreven conferences leek het me minder. Doodmoe! Alleen telefoneren met meneer Wassenberg, meneer Van Liempt en kranten lezen. Groot bezwaar: alles op tv wat van belang is, wordt 's avonds tussen 19.30 en 23.00 uur vertoond. Kan je nooit zien.

Woensdag 19 oktober. Nacht 2.35 uur

Ol was net niet lekker. Griep? Haring niet goed bekomen? Te snel rode wijn gedronken? Zielig. ‘Straks’ voor voorstelling naar Groningen. Als ze niet goed is, blijven we thuis. Wandelde met Ol van 17.20-18.10 uur in een angstaanjagend onzalig bos. Wilde zwijnen renden grommend in de snelvallende duisternis door het herfstige bos. Twee reeën sprongen weg. Overal geluiden. Schemer. Boos bos. Soms even de weg kwijt. Bij de Ringallee, Bloemersweg, wildrooster. Laatste stukje Ol goed vastgehouden. Struikelde af en toe. Wist toen nog niet wat ons boven het hoofd hing... Weet een mens nooit. Nu hoor ik weer niets uit de bedstee. Ga dadelijk kijken.

Donderdag 27 oktober. Middag 14.20 uur. Werkhuisje Kudelstaart

Steeds te weinig tijd voor alles. Spelen, alles geven wat je hebt, als uitgeperste citroen doodmoe en soms zelfs voldaan naar huis. Hongerig. Veel eten en te veel drinken. Slaap aankweken. Slapen, steeds na ongeveer drie uur wakker worden. Weer gaan drinken, weer slapen. Wakker. Vlug de krant. Conferences. Schmelzer, mislukkingen. Zijlstra bedankt. Beatrix verwacht blij. Plaatselijk nieuws voor Leeuwarden, Noordwijk, Utrecht of Rotterdam (vanavond).

Woensdag 2 november

Huisbewaarders, God bewaar me. Wildwalwee. Vanmiddag brief achtergelaten waarin gemeld dat we als verstandige mensen de zaak maar eens moesten bekijken. Wil de Wildwal nu echt wel gaan verkopen. Huisbewaarders lieve mensen, maar doen nooit wat we hadden verwacht. Oliekachels in mijn werkkamer een week voor onze komst al aan. Waar is de grote pan? O, die heb ik even

geleend. Kortom: besluit genomen, we gaan de Wildwal verkopen. Gisteravond naar Lurelei - ‘Relderelderel’. De grote verrassing: Gerard Cox. Was één verbazing over zijn capaciteiten. ‘Tango met God’ en ‘Arme ouwe blijf maar op je troon’. Twee verbluffend goed gebrachte nummers. Enige sfeer, dat zaaltje, die rook, die drankjes die de artiesten nog steeds zelf brengen. Geweldig leuk programma. Marjan Berk leuker en charmanter dan ik het er ooit had ingezien. Jasperina uitstekend. Herfst nog steeds wat erg ongeschoold. Spreekt zéér slecht. Voel me op zo'n avond ineens erg oud. De grootvader van het cabaret. Vooral ook door de wat al te vriendelijke begroeting van de jeugdige nieuwe talenten. Complimenteerde Gerard Cox nog even apart en hij reageerde zoals ik dertig jaar geleden, toen Cor Ruys mij feliciteerde met het succes. Zo gaan die dingen...

Telefoon vanmorgen met Wim Sonneveld. Toon had de deur van zijn kleedkamer voor Wim z'n gezicht dichtgegooid. Wim daarover hoorbaar teleurgesteld. Ik beloofde eens bij Toon te zullen informeren wat er is...

Woensdag 16 november

Zonder programma. Wat een land, wat een land. De eerste voorstelling vond plaats in Diligentia in Den Haag, juli '64, de laatste gisteren in de Groote Schouwburg Rotterdam-Zuid. Totaal 538 voorstellingen. Tachtigduizend kilometer gereden in twee jaar. Dat is, zegt Frans Halsema, tweemaal de aarde om. Cabaretier zonder programma. Voel me als een generaal zonder paard.

Zondag 20 november. Middag 13.43 uur. Werkhuisje Kudelstaart

Regenachtig. Ol in broeikas. Ik al uren bezig met nog niets. Gevoel van haast. Gisteren naar de provo's en hun provokeldertje De Witte Neger. In keldertje Jasper Grootveld, Rob Stolk, Hans Tuinman en nog wat vreemde soms vage figuren. Staande gesprekken gevoerd bij enge, Westafrikaanse toverstukken. Alles toch wel erg interessant, ontspannen en plezierig. Nergens een gevoel van straks eten ze me op. Het meest op de voorgrond tredende is het ongeorganiseerde (wilt u wat drinken, bier? Nee. Zullen we melk laten brengen? Ja die... melk moet nog komen.), het zonder plannen leven, het

iedereen hoort bij ons, het niet rancuneuze over ‘andersdenkenden’. Het eenheidsgevoel en dan, als een hoed over het geheel, het opzettelijk onbegrijpelijke, onvatbare van de hele beweging. We willen geen macht, juist niet. We willen eigenlijk niets of niet veel en vaak ook weer iets geheel anders dan zoëven. Dacht er wel mee op te kunnen schieten. Jasper Grootveld opzettelijk verward en mysterieus met gevoel voor humor. Jammer dat hij het meest beslag op je legt. Af en toe kwamen er ook nog een paar leuke meisjes binnen, die soms jongens bleken te zijn. Ik begrijp nu geloof ik dat je de hele provo-beweging pas begint te begrijpen als je zegt: Ik begrijp er niks van.

Maandag 21 november. Wildwal

Gisteren Seth gezien in z'n tweede one man show. Neen! Neen! Stond driekwart van de avond Toon te imiteren met gebalde vuistjes, met onzin-conferences vol woordspelingen, met diepe stemgeluiden en hoge uitschieters. Maar net niet in de roos. Een genie moet je nooit proberen na te doen. Het geheel werkte op mij irriterend. Mensonterend. Grote stiltes werden uiterst brutaal genomen zonder dat het iets uitrichtte. Conferences over padvinders, tent opzetten, akela... alles Toon wat de klok sloeg en dan slecht nagedaan! De liedjes vielen mij vooral tegen, omdat ik ze onuitgewerkte schetsen vond. Na de ‘vondst’ komt er niets meer. Slappe handjes die doelloos uit de mouwen hingen, vreemde beenstanden, veel van Roelof en ik (hè Roelof), het vrije praten met de pianist. Vervelend en kwasi ontspannen zonder dat er een overwonnen spanning inzat. Resumerend Seth op de verkeerde weg.

Vanmiddag om 14.00 uur naar Amsterdam. Half uur op Prinsengracht gezocht naar parkeerplaatsje. De stad... een parodie op het verkeer. Overal dubbelgeparkeerde auto's. Opstoppingen. Meeste mensen lopen, fietsen, rijden berustend rond. Amsterdam, een lichaam waarvan de spijsvertering volkomen vastgelopen is. Om 18.00 uur hier op de Wildwal. Ol leest ‘Het wonder aan de Kwai’ over Birma, Thailand. Onbegrijpelijk. Ze zit zo lief, dichtbij in bed. Het is nu 23.30 uur. Hiervan droomde ik drieëntwintig jaar geleden. Nu is het zover! Alles is mooier geworden dan wij ooit durfden hopen... Wie drieëntwintig jaar geleden mij dit had voorspeld... Als ik toen had geweten hoe het afliep. Dat Beatrix bij de keizer van

Japan op visite zou gaan en met een Duitser zou trouwen. De provo's van Soestdijk!

Vrijdag 25 november. Avond 18.30 uur. Wildwal

Ridder van Rappard klimt in de toren van Heemstede om te trachten de klok terug te zetten. Een padvinder uit 1910. Er zijn grenzen aan de scherts. Een slechtgeformuleerd oordeel over cabaret en koningshuis in onbeschaafd Nederlands (tengels in plaats van handen). Poging om van het koninklijk huis een panopticum te maken. De leden van het huis degradeert hij tot wassen beelden, waarnaar zelfs niet gewezen mag worden. Twee avonden speelden wij in Gorkum, waar zijn broer de scepter zwaait (zijn broer die van hetzelfde laken een pak draagt), maar... geen centje pijn! Hij belde mij zelfs op om te complimenteren. Op 5 januari j.l. speelden wij in Heemstede met het volledige gemeentebestuur in de zaal; van enige moeilijkheden niets gemerkt.

Schreef gisteren het ‘interview’ met Henk van der Meyden en W.K. Gaf het vanmorgen om 11.20 uur per telefoon aan Henk van der Meyden door, die toen al enthousiast leek. Om 12.45 uur belde Ol hem. Een daverend ongekend succes. De hele hoofdredactie was er enorm blij mee. Het komt er zaterdag letterlijk en helemaal in (het gaat helemaal mee, zei Van der Meyden, een wijs artikel). De heer Stokvis ook nog gesproken. Ik werd hartelijk bedankt voor de samenwerking Van der Meyden, Kan, Telegraaf. Toen ik zei: Ik vind het mooi dat er in zo'n interview ook eens iets tegen de Telegraaf wordt gezegd, zei Stokvis: ‘We hebben de wijsheid ook niet in pacht. Soms moeten we ook een pak op onze billen hebben.’ Overigens een mooi staaltje van geplande publiciteit. Alle vragen en antwoorden werden door mijzelf bedacht en geaccepteerd door de krant. Om het Van der Meyden makkelijk te maken, riep ik in de telefoon tweemaal: Ik heb al uw vragen beantwoord... Dat stemde hem blij.

Maandag 28 november. Ochtend 9.30 uur. Wildwal

Eerste echte werkdag voor oudejaar gehad. Totaal geschat drie uur ingespannen gewerkt aan ‘Strangers in the night’, ‘Hoog Sammy’ en ‘Yellow: Submarine’. Af en toe ging er wel een lichtje branden, maar doofde weer snel. Wandelde vijftig minuten alleen in stortre-

gens. Heden telefoon van Jim van Alphen: de provo's laten via Jasper Grootveld vragen of u zich kandidaat wilt laten stellen voor de provopartij. Jef Last en enkele andere mensen hebben dat ook goed gevonden... Ik heb een ‘fier’ neen laten horen. In mijn hart had ik het eigenlijk wel graag gedaan.

Zondag 4 december. Avond 21.30 uur. Kudelstaart

Zit in een paniekerige stemming. Oudejaar wil helemaal niet komen. Dwong mezelf vandaag dan toch om er in elk geval voor te gaan zitten. Heb echter nog niets. Titel ‘Jammer van het jaar’ werd door Seth afgekeurd. Seth aardig, sympathiek, maar vervuld van zichzelf... Had niets. We spraken ongeveer twee uur over zijn optreden (boe) en toen ook nog even over mijn oudejaar. Geen enkel tastbaar resultaat. Telefoon met Toon (een uur lang). Was erg leuk. Op dezelfde golflengte. Had een heel slecht jaar achter de rug, zei hij. Steeds ziekte en narigheid. Ze gaan naar Arosa. Wij dachten ze daar op te zoeken. Ru was hier van 15.30-20.30 uur. Constateerde dat ik nog niets had...

Zaterdag 10 december. Ochtend 7.45 uur. In keuken Kudelstaart

Vannacht titels liggen bedenken. Allemaal niks en geen oog dichtgedaan. Maar wel vrijwel ineens ‘Er waart een spook door Amsterdam’ geheel afgeschreven. Het bevalt me erg goed en geeft enig vooruitzicht aan de zeer zeer onduidelijke toestand. Door het ontbreken van een titel is alles schemerig. Wie verder wil weten hoe ik me voel en hoe ik er nu voorsta, hij leze dagboek van december '63. Dit dagboek ligt opengeslagen op bureau werkhuisje. Toestand op dit moment. Geen definitieve titel. ‘Lachend over de loongrens’ met wel aardig liedje opgegeven aan Joop Koopman, donderdagmiddag tijdens de geboorte van dat liedje. Later veranderd in ‘waardig over de loongrens’ en... 's avonds weer geannuleerd. Vond het toch te muf.

Zondag 11 december. Avond 18.15 uur

Zojuist opgegeven aan de heer Joop Koopman de definitieve titel voor oudejaarsavond, zaterdag 31 december 1966: ‘Lachend over de loongrens. Tussen mens en appelflap.’

Situatie Oudejaar:

- Titel: ‘Lachend over de loongrens’, met inleidend refreintje ‘Er waart een spook door Amsterdam’.

- ‘Hits aan de spits’. Veel mogelijkheden, maar ‘klaar’, misschien.

- ‘Wie heeft het deurtje in Breda opengezet’.

- ‘Hoog Sammy’.

- ‘Daar heb je Jelle’.

- Yellow Submarine' (moet nog veel aan gebeuren).

- ‘Kom Koekoek, het is maar tijdelijk’.

- ‘Ik zou wel us willen weten waar zijn socialisten nog rood’.

- ‘Ik ben met Katootje naar de arbeidsmarkt gegaan’.

Verder: ‘Waar gaan we in het nieuwe jaar naar toe?’ (tekst moet ik nog maken).

Donderdag 15 december. Nacht 24.10 uur

Enorm produktieve werkdag achter de rug. Prutste nog steeds aan ‘Lachend over de loongrens’-liedje. Met Seth het hele sterk ophoudende couplet eruit gegooid en een couplet in walsritme geschreven, waardoor het geheel veel meer doorloopt. Nu dan eindelijk en hopelijk voorgoed ‘Tussen mens en appelflap’ eruit gegooid! Dat remde me enorm. Als ondertitel nu ‘Potje op 't vuur, voor 't laatste uur’ (titel van mezelf). Ga morgen trachten Joop Koopman (vara) en Phonogram om te praten.

Krijg nu het griezelige gevoel dat het allemaal erg leuk zou kunnen worden, ook door het slotidee van ‘Jelle zal wel zien’ (klaar voor onderwater, we gaan lachend onder de loongrens door). Een spreker komt dan melden: Er is een jaar ten einde. Een nieuw jaar staat voor ons.

Waar gaan we in het nieuwe jaar naar toe?

Jelle zal wel zien.

Woensdag 21 december 11.00 uur

Situatie min of meer hoopvol. Soms zó hoopvol dat ik denk: Het wordt niks. Kranten laten tot nu toe vrijwel volledig verstek gaan. Nergens lees ik de titel of een leuk stukje. Alleen Het Binnenhof, dat 15 december de titel lanceerde, die toen nog geheim was. Verder... doodse stilte. Om me heen vragen veel mensen: U komt toch

ouwejaar weer voor de tv? Sommigen zeggen radio... De publieke belangstelling lijkt me groot. Kranten hebben zelden een idee wat het publiek echt interesseert. ‘Waar gaan we in het nieuwe jaar naar toe?’ moet nog gemaakt. Conferences tweemaal zoveel als ik nodig heb. Kiezen is ook heel moeilijk. Werk me wel echt kapot. Ongeveer vier uur slapen per nacht. Echt absoluut overtuigd dat het een goede uitzending zal worden, ben ik nog steeds niet. Vestig mijn hoop op de zes inspeelvoorstellingen in drie dagen. Makkelijk zal dat ook niet zijn. Besloten de Kerstdagen niét naar de Wildwal te gaan. Geen extra verplaatsingen nu, maar uiterste concentratie gericht op 31 december.

Zaterdag 31 december. Ochtend 6.45 uur

Ben sinds 5.00 uur wakker. Echt slapen de laatste veertien dagen was er niet meer bij. 's Nachts opgestaan en gewerkt. Cognac of punch groc gedronken en vlak voor het daglicht weer naar bed voor een uur of twee slaap. Geen tijd voor iets anders gehad dan voor het programma. Nu staat het op de band. Soms denk ik: 't Is goed. Vannacht eindresultaat overdacht. Wat denk ik echt? Conferences beter dan 1963, liedjes minder. Het geheel is vrolijker, met meer lach en wat minder diepgang. vara: Joop Koopman, Jan de Troje en Arie, hoewel met pensioen, wel enthousiast over de band die het uiteindelijk vanavond zal worden. In hoofdzaak tweede avond Leiden, tweede voorstelling en slotpotpourri eerste avond Scheveningen (een vreselijke zijkavond, waarvan echter op de band weinig tot niets is te horen). vara had wel een heel andere keuze vaak dan Phonogram. Meezingversie ‘Huppelen’ staat nu bijvoorbeeld op de plaat, terwijl de vara ‘Huppelen’ sec van eerste voorstelling Scheveningen uitzendt. Schrapte zelf op het laatste moment coupletje over de president (in Texas op z'n ranch). Vier inspeelvoorstellingen in Leiden fantastisch. Waren binnen één uur alle vier uitverkocht. Mensen stonden om 6.00 uur's ochtends al voor de deur. Jan de Quay tweede voorstelling in Scheveningen in de zaal. Na afloop kwam hij even achter met zijn vrouw. Alleraardigste mensen. Moet er niets geschrapt, excellentie? vroeg ik. Nee, nee zeker niet. U houdt ons een spiegel voor. Foto's werden gemaakt. Tien-, twintigmaal. Allemaal net echt. Slotconclusie nu ongeveer vijftien uur voor de uitzending: als ik dit overleef, dan heel erg misschien ook oudejaar doen 31 december 1967.

Vorige Volgende