Het monster van de oorlog

[p. 338]

De onbekende soldaat

Hij slaapt.
En de Groote Parade gaat over hem heen.
Generaals en gezanten spreken,
En laten hem nimmer alleen.

Hij viel aan d'Aisne. Of was 't bij Verdun?
Hij viel voorover en was op slag dood.
Zijn laatste wensch was een pijp en een krant,
En ook nog eenmaal versch brood.

Wie heeft hem gemist? Werd hij ergens bemind?
Was er iemand aan wie hij veel dacht?
Voor wie heeft hij al zijn medailles verdiend?
En heeft hij gebeden op wacht?

Zijn dag verschoof voorbij; de zon was een kinderballon.
O, dat hij hier moest staan en niet vluchten kon.

Hij bleef op zijn post, een mof schoot hem dood.
Hij viel languit, naast zijn geweer.
Hij schreeuwde niet; hij sliep aanstonds.
Hij was 20 jaar, ongeveer.

Hij slaapt.
En de Grote Parade gaat over hem heen.
De generaal salueert, het ministertje zwetst.
Nu is hij nooit meer alleen.

Mien Proost (1902-1987)

[p. 339]

De dichter Hans Klomp maakte naam door zich onder de schuilnaam Mien Proost voor te doen als een dichtend schoolmeisje dat graag Het middelbaar onderwijs en andere gedichten (1929) wilde laten uitgeven, waarin ook bovenstaand gedicht staat. Klomp behoorde tot de jonge katholieke literatoren rond De Gemeenschap. Evenals enkele anderen uit die groep voelde hij zich later aangetrokken tot het fascisme en het nationaal-socialisme, wat hem er echter niet van weerhield tijdens de Tweede Wereldoorlog enkele collega-schrijvers uit handen van de Duitse bezetter te houden.