Het monster van de oorlog

[p. 249]

Eenheidsworst

De eenheid in ons dierbaar vaderland
Was vroeger ver te zoeken,
Nou vind je d' eenheid waar je gaat of staat,
In alle plaatsen, alle hoeken!
Wij zijn nu allemaal gelijk,
Wat men ook van ons mag vertellen,
Bij alles wat je voortaan doet,
Gaat d' eenheid je nu vergezellen!

'k Drink eenheidsbier, heb ik soms dorst,
ik rook eenheidssigaren,
we smullen van de eenheidsworst
en d' eenheids-ouwe-klare!
Mijn eenheidspakkie is een pracht
En op mijn eenheidsschoenen
Loop ik straks langs een donkre gracht
Mijn eenheidsvrouw te zoenen!

Straks krijg je nog de eenheidskrant,
Dat zal je heus niet hind'ren,
En komt de ooievaar als klant,
Dan brengt hij eenheidskinderen!
Zo'n eenheidskind heeft 'n eenheidsmin,
En vraag je soms wat nader,
Dan zegt z'n eenheidsmoe gezwind:
't Is van een eenheidsvader!

Louis Davids (1883-1939)

Toen er in de loop van 1918 een tekort aan vlees ontstond, stelde minister Posthuma een rantsoen vast van drie ons per week per persoon. Deze hoeveelheid, deelt Moeyes mee, werd aangeboden in de zogenaamde eenheidsworst, die voor 10% uit varkens- en voor 90 % uit rundvlees bestond, maar was bijgemengd met kruiden, zout en suiker. De term is later in gebruik gebleven om een onwenselijk uniform geheel aan te duiden. Dit lied, door Louis Davids geschreven in samenwerking met zijn zwager Rido (= Philip Pinkhof) en op muziek gezet door Davids' echtgenote Margie Morris (= Margaret Whitefoot),

[p. 250]

maakte deel uit van de Eenheidsrevue (1918). Zie: Joh. Luger en H.P. van den Aardweg, Een kleine man die je nooit vergeet (1949). Aan de eenheidsworst werd ook een straatlied gewijd, met als refrein: ‘O, eenheidsworst,/ Jouw overheerlijk eten./ O, eenheidsworst, Ik zal je nooit vergeten.’