Het monster van de oorlog



[pagina 111]
1918 Wij zagen den draak, hoe hij sperde zijn muil, Vuurzeever kwijlend, Grissend in 't rond met valsche rukken! Wij zagen de huizen, getrapt aan stukken, - Menschdrommen ijlend De vluchtwegen op, - en wij hoorden 't gehuil! Verzadigd, ging 't wezen zijn vadsig gewicht Zwaar slepende dragen, Wég, in een mist van bedorven geuren, Veilig te rusten! Zijn pad te speuren Zou niemand zich wagen. Wij wendden ons bevend naar 't ochtend-nieuw licht. Dat wij hebben gelóófd in dien teeren dag En in het frissche Verruimende waaien rondom onze hoofden, - Dat wij toen zoo vast in verzachting gelóófden,... Ons grootst vergissen, - Blijft tóch onze kracht, die ons troosten mag! S. Pinkhof (1893-1943) Sally Pinkhof, zoon van een bekende joodse arts, was secretaris van een grootindustrieel; evenals zijn vader en zijn broers overleefde hij de Tweede Wereldoorlog niet. In zijn vrije tijd beoefende Pinkhof zowel de poëzie als de muziek. Bovenstaand gedicht verscheen in het socialistische tijdschrift Nu (jrg. 1 = 1928, nr. 12), dat onder leiding stond van A.M. de Jong en Is. Querido en een felle polemiek veroorzaakte door zich af te zetten tegen bladen die een ivoren-torenmentaliteit zouden vertonen. In Pinkhofs bundel Verzen uit 1920 is de oorlog nog afwezig.