Het monster van de oorlog

[p. 78]

De zeeman van heden

Wreede oorlog, vloek der menschen,
Moordend woedt hij ook op zee.
Wie zou rechtgeaard niet wenschen,
Kwam toch spoedig wereldvrêe.
Wie steeds leest van oorlogswee,
Huiv'rig denkt men aan de zee.

Werkers krachten steeds gegeven,
Op de schoone blauwe zee,
Zeeman's moed hij doet ons beven,
Ook in tijden van de vrêe,
Vrees'lijk steeds het oorlogswee,
Voor de werkers van de zee. -

Moeders angstig met haar kind'ren,
Wachten in hun donk're kluis,
Ach dat vader niets moôg hind'ren,
Was hij van de reis maar thuis.
Zie hun wensch heeft afgedaan,
Op een mijn het schip vergaan.

Trots het loeien der orkanen,
Stoere werkers op de zee,
Willen zich een doortocht banen,
Brengen specerijen mee,
't Oorlogsmonster triomfeert,
Ach het schip getorpedeerd.

Thans het leven op de baren,
Valt den zeeman dubbel zwaar.
Vrees'lijk zijn steeds de gevaren,
Voor deez' koene werkersschaar.
Stoere werkers op de zee,
Ja, wij lijden met u mee.

Proletaren aller landen,
Proletaren op de zee,
Rukt vaneen tirannenbanden,

[p. 79]

 

IJvert saâm voor wereldvree.

 

Wereldwerkers zij aan zij,

 

Breekt den band der slavernij.

 

 

 

L. v.d. H.

Dit gedicht verscheen op 1 juni 1918 in De Vrije Socialist, een tijdschrift dat in 1898 was opgericht door de bekende socialist-anarchist F. Domela Nieuwenhuis en een tegenhanger wilde zijn van een autoritair socialisme. Het roept in herinnering dat de wereldoorlog niet alleen op het land, maar ook op zee veel slachtoffers maakte. Aanvankelijk ging het wat de Nederlandse handelsvloot betreft alleen om incidenten, maar dat veranderde toen de Duitse regering in 1917 de onbeperkte duikbotenoorlog afkondigde en ook de schepen die onder neutrale vlag voeren liet torpederen. Over de dichter is verder niets bekend.