Het monster van de oorlog

[p. 76]

Het stille klooster

Zachtjes klinkt het avondklokje,
Alles keert ter ruste weer,
Vogelen zingen treurige liederen,
't Zonlicht daalt in het westen neer.

Achter in het stille klooster,
Zusters in hun zwarte dracht,
Zij verplegen daar de lijders,
Die gewond zijn aangebracht.

Beide deuren staan wijd open,
En een zuster treedt daarin,
Met een jongeling in haar armen,
Die nooit weer ten strijde ging.

Beide benen afgeschoten,
En daarbij een rechterhand,
Want hij had zoo trouw gestreden,
Voor zijn eer en vaderland.

Aan de deur van 't stille klooster,
Klopt een droeve moeder aan,
Ligt m'n zoon hier, zwaar gewond soms?
'k Zou zo gaarne tot hem gaan.

Arme moeder, sprak de zuster,
Uwe zoon, hij leeft niet meer,
Al zijn lijden, is geweken,
Hij stierf voor zijn land en eer.

Bij het ziekbed aangekomen
Nam zij 't witte doodskleed af,
En in tranen, stort zij neder,
Delf voor hem en mij een graf.

[p. 77]

 

Op het kerkhof ligt begraven,

 

Ene moeder en haar zoon,

 

En nu strijden zij, voor eeuwig,

 

Ja, voor eeuwig voor Gods troon.

 

 

 

Ferry?

De verpleging van oorlogsgewonden, die meermalen ook in Nederland plaatsvond, is bezongen in verschillende (over)gevoelige liedjes zoals ‘Van vrouw en kind van z'n thuis’ van M. Rudelsheim. Bovenstaand voorbeeld is later vooral bekend geworden door de vertolking van de Zangeres zonder Naam, die tijdens haar optredens echter slechts de laatste vier coupletten zong; op een van de door Telstar uitgebrachte cd's staat de complete tekst. Dit lied staat op naam van Ferry, het pseudoniem van de journalist en tekstschrijver Cornelis Johannes Theodorus Ferry van Delden (1892-1965), die ook wel de ‘smartlappenkoning’ werd genoemd en leefde als een vrijbuiter; vgl. ook rubriek 9.