Het monster van de oorlog

[p. 51]

Waarom

Stil, heel stil - laat ons een oogenblik denken
Aan hen die er niet meer zijn,
Die geen bloemen meer zien en geen zonneschijn,
Die met hun bloed nu de aarde drenken.

Och toe, verwijl even met uw gedachten
Bij wat hun lief was, een kind, een vrouw,
Een zorgzame vader, of een moeder, trouw,
Die nu vergeefs op hun thuiskomst wachten.

En ook bij hen, die in donk're nacht,
Wreed verminkt op het slagveld lagen,
En wien de dood nog geen uitkomst bracht.

Bij de droeven, die geen tehuis meer wacht,
De verjaagden, die alles met zich dragen,
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
Hebt ge wel eens aan het ‘waarom’ gedacht.

J.B.

Dit gedicht van een zekere J.B., die meewerkte aan links-anarchistische bladen als De Vrije Socialist, De Wapens Neder en De Kreet der Jongeren, verscheen in zijn bundel Van 't harde leven, Leekedichtjes en kreupelrijmen (Groningen, Drukkerij Volharding, circa 1920).